Kabanata 11: Sa Harap ng Katotohanan
Makalipas ang mga araw mula nang mag-usap sina Loren at Nate sa park, naramdaman ni Loren ang pagbabago sa kanilang relasyon. Mas naging madalas ang mga tawag ni Nate, mas maraming oras ang ginugugol nito sa café, at mas naging malapit ito sa kanya. Pero sa kabila ng lahat ng ito, hindi maalis ni Loren ang isang tanong sa kanyang isip: Ano nga ba talaga ang nararamdaman niya para kay Nate?
---
Isang gabi, matapos ang shift ni Loren, muli siyang sinundo ni Nate. Nakangiti itong nakasandal sa kanyang motorsiklo, parang walang problema sa mundo.
“Puwede ka bang sumama sa akin ulit?” tanong ni Nate habang inaabot ang kanyang helmet kay Loren.
Napakunot ang noo ni Loren. “Saan na naman tayo pupunta? Baka mamaya kung saan mo na naman ako dalhin.”
Napatawa si Nate. “Relax ka lang. Wala namang masyadong drama ngayon. Gusto lang kitang dalhin sa isang lugar na malapit sa puso ko.”
Bagama’t nag-aalangan, sumama pa rin si Loren. Sa bawat alok ni Nate, hindi niya magawang tumanggi. At sa totoo lang, gustong-gusto niyang makasama ito.
---
Sa biyahe, hindi maiwasan ni Loren ang magtanong. “Nate, bakit parang lagi kang may gustong ipakita sa akin? Parang… gusto mong ibahagi lahat ng tungkol sa’yo.”
Bahagyang bumagal ang takbo ng motor ni Nate, ngunit hindi ito tumigil. “Dahil gusto kong makilala mo ako nang buo,” sagot nito. “At gusto kong makilala ka rin nang buo.”
Hindi na nagsalita si Loren, ngunit sa puso niya, alam niyang tama si Nate. Marami pa rin siyang itinatago—mga takot, mga alaala, at mga pangarap na natutulog na lang sa likod ng kanyang isipan.
---
Ilang sandali pa, huminto sila sa harap ng isang maliit na bahay sa gilid ng bayan. Hindi ito ang inaasahan ni Loren. Ang bahay ay simple, tila hindi na bago ngunit maayos at may personalidad.
“Dito tayo,” sabi ni Nate habang bumababa sa motor.
“Sino ang nakatira dito?” tanong ni Loren.
“Papasok na lang tayo,” sagot ni Nate na may bahagyang ngiti sa labi.
Habang lumalapit sila sa pintuan, narinig ni Loren ang tunog ng piano na tila nagmumula sa loob. Binuksan ni Nate ang pinto at sinalubong sila ng isang matandang babae na nakaupo sa harap ng piano.
“Lola, nandito na ako,” bati ni Nate.
Napalingon ang matanda at agad na ngumiti. “Nate, anak! Sino itong kasama mo?”
“This is Loren,” pakilala ni Nate habang tinitignan si Loren na parang may kakaibang pagmamalaki. “Siya yung madalas kong ikwento sa’yo.”
Nag-init ang mukha ni Loren sa sinabi ni Nate. “Magandang gabi po,” bati niya habang bahagyang yumuko.
“Magandang gabi rin, hija,” sagot ng matanda. “Ang ganda mo pala talaga, tulad ng sabi ni Nate.”
Nagkibit-balikat si Loren at napatingin kay Nate. “Anong mga pinagsasabi mo?” bulong niya, ngunit natatawa.
“Ang totoo lang,” sagot ni Nate, walang alinlangan.
---
Pagkatapos ng kaunting kuwentuhan, naupo silang tatlo sa maliit na sala. Dito nalaman ni Loren na ang matandang babae pala ang lola ni Nate sa ina. Ito ang nag-alaga sa kanya noong pumanaw ang kanyang ina.
“Napakabait ng batang ‘yan,” kwento ng lola habang hinahaplos ang kamay ni Nate. “Lagi niyang inuuna ang iba kaysa sa sarili niya. Minsan nga, iniisip ko, kailan naman siya magpapasaya para sa sarili niya?”
Bahagyang napangiti si Loren sa sinabi ng lola, ngunit napansin niya rin ang lungkot sa mata ni Nate.
---
Habang nasa kusina ang lola, tinawag ni Nate si Loren papunta sa likod ng bahay. Doon, natagpuan nila ang isang maliit na hardin na puno ng mga bulaklak.
“Dito kami madalas ng mama ko dati,” sabi ni Nate habang yumuko para hawakan ang isang puting rosas. “Siya ang nagtanim ng mga ito. Simula nang mawala siya, sinigurado kong alagaan ang hardin na ito. Parang ito na lang ang naiwan niya.”
Tahimik na pinagmasdan ni Loren si Nate. Nakita niya ang lalim ng pagmamahal nito para sa kanyang pamilya, pati na rin ang sakit na pilit nitong tinatago.
“Nate,” bulong ni Loren. “Alam kong mahirap ang mga pinagdaanan mo. Pero gusto kong malaman mo, nandito lang ako. Hindi kita iiwan.”
Nagulat si Nate sa sinabi ni Loren. Tumayo ito at tumingin sa kanya nang diretso. “Loren, bakit ka ganyan kabait sa akin?”
Napangiti si Loren, ngunit halata ang kaba sa kanyang boses. “Kasi… kasi gusto kitang maging masaya. Kahit papaano, gusto kong makatulong.”
Hindi na nakapagsalita si Nate. Sa halip, hinawakan niya ang kamay ni Loren. Hindi ito isang romantikong kilos—ito ay puno ng pasasalamat at pangako.
---
Habang pabalik sila sa motor, tahimik si Loren. Ramdam niya ang bigat ng kwento ni Nate, ngunit kasabay nito ang kasiguruhan na gusto niyang manatili sa tabi nito.
Sa gabing iyon, habang papauwi na siya, naisip ni Loren na maaaring si Nate na ang taong matagal na niyang hinahanap—isang taong hindi perpekto, ngunit puno ng puso. Ngunit sa likod ng kasiyahan ay ang paalala ng mga salita ni Mina: “Ingat, Loren. Minsan, ang magagandang bagay ang siyang may pinakamalalalim na sugat.”
Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kanilang dalawa, ngunit sa gabing iyon, tiniyak niya sa sarili: handa akong sumugal.
Itutuloy...
