To the Moon and back to Him.

hoofdstuk 12

Ik deed mijn ogen open, om ze vervolgens weer te sluiten door het felle licht. Dat licht is zo vervelend hè? Meteen zat ik overeind. Wie was dat? Ik keek naast me. Oliver lag naast me en ik zag dat we op zijn kamer waren.

Toen herinnerde ik me het weer. Het was Delia, mijn wolf...
Weet je, je kan ook tegen me praten in je hoofd! Delia klonk erg enthousiast. Ik probeerde het. Kan je misschien even uit mijn hoofd gaan? Delia gromde. Nee! Ik ben jou! Ik zuchte. Ze was irritant, maar ze had wel gelijk.

Hé, door jou ben ik wel flauwgevallen! Kaatste ik terug. Dat was je eigen schuld. Je had ook gewoon rustig kunnen blijven! En ik ben niet irritant! Ik rolde met mijn ogen. Ik stapte uit Oliver's bed en liep naar beneden.

'Gwen!?!' Riep Oliver ongerust. ' Rustig Oliver. Ik ben beneden.' Riep ik terug. Oliver kwam meteen naar beneden en hij keek me ongerust aan. ' Waarom was je gister flauwgevallen? ' Vroeg hij. ' Door Delia. Mijn wolf en ze is behoorlijk irritant! ' Zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Stop met je ogen rollen! Ik ben niet irritant! Ik negeerde haar en ging verder met vertellen. ' Ik schrok gewoon. Opeens hoorde ik haar!' Zei ik. Oliver knikte. ' Dat had ik ook met Dain. Mijn wolf.' Zei hij.

Oliver liep naar me toe en knuffelde me. ' Ik was echt geschrokken. Opeens zonk je naar de bodem!' Zei hij. Ik vond het lief dat hij zo bezorgd was, maar nu was ik er toch weer. 'Ik begrijp het.' Zei ik. Ik gaf hem een kus en maakte mijn ontbijt.

' Shit!' Vloekte ik. Oliver keek weg van de tv en keek me vragend aan. ' Ik heb mijn vader en moeder al een tijd niet gezien. Waarschijnlijk flippen ze nu, omdat ik al een 2 dagen weg ben!' Legde ik hem uit. Het komt wel goed. Hoe kon ze nou weet weten van mijn vader en moeder. Nogmaals! Ik ben jou! Zei ze geïrriteerd. Oke! Rustig! Zei ik. ' Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om naar ze toe te gaan! Ze hebben mij immers de hele tijd voorgelogen en jou onterecht beschuldigd van notabene de waarheid vertellen! Dat is toch niet verkeerd! ' Zei ik zuchtend. ' Maar ze zijn toch je ouders en ze hebben vast een goede reden.' Zei Oliver bijdehand.

Ik keek hem aan en hij staarde terug. Zijn ogen keken mij beschuldigend aan. Ik slaakte een frustreerde zucht, omdat ik wist dat hij weer eens gelijk had. ' Best! Maar jij gaat mee!' Oliver lachte. ' Tuurlijk liefste. ' Zei hij grijnzend en rolde met zijn ogen. Mijn hart maakte een sprongetje door die woorden. Hij was echt knap. Die helder blauwe ogen! Ik werd gek. Inderdaad. Hij is knap! En helemaal de onze!!!

' Wat is er?' Vroeg Oliver. Ik zat per ongeluk naar hem te staren. ' Eh...nou..je bent echt knap.' Zei ik blozend. Beschaamd keek ik weg. Oliver pakte mijn kin vast en ik moest hem nu wel aankijken. ' Moet je is horen wie het zegt! Jij bent ook echt knap. Die felle groene ogen van jou, maken mijn wolf gek! Eigenlijk alles aan jou!' Zei hij terwijl hij me lief aan keek. ' Gwen, ik hou van je. ' Zei Oliver. Ik kreeg tranen in mijn ogen. ' Wat is er babe!' Vroeg hij toen hij me zag huilen. ' Ik vind dat gewoon heel lief. ' Zei ik. ' Ik hou ook van jou!'
Ik pakte zijn shirt beet en trok hem naar me toe. Ik kuste hem en ging met mijn handen over zijn spieren. Hij zoende me terug en vroeg om toestemming. Ik gaf het hem en alles voelde even perfect.

~~~~~~~~~~~~♥~~~~~~~~~~~~~~~

Ik klopte op de deur. Oliver gaf me een geruststellend kneepje in mijn hand. Mijn moeder deed open. ' Gwen!!! Is alles oké?!?' Vroeg ze. ' Ja mam, ik was bij Oliver. ' Zei ik. Mam keek hem even aan en keek weer naar mij. ' Kom even binnen. We waren echt bezorgd!' Zei ze. Ik liep naar binnen en Oliver volgde me. Mijn vader zat in de woonkamer. Toen hij me zag, ging hij meteen naar me toe en gaf me een knuffel. ' Meisje we waren zo ongerust!' Zei hij. ' Ik was bij Oliver. ' Zei ik. Hij maakte zich los.

' Ik wil niet dat je die jongen nog ziet!' Zei pap. ' Waarom? ' Zei ik verontwaardigd. ' Omdat hij slecht voor jou is!' Zei ze. ' Ze mag toch wel zelf bepalen of ze met me wil omgaan of niet!' Zei Oliver nu ook boos. ' Ja! Hij is verdomme mijn mate!' Riep ik. 'Dit kunnen jullie niet maken! ' Riep ik. ' En of we dat kunnen! Eruit!' Riep mijn vader tegen Oliver. Oliver kromp lichtjes ineen. Waarom doet hij dat? Vraag ik aan Delia. Je vader gebruikt zijn alpha stem! Hij moet het wel accepteren! Gromt Delia.

Extra lang hoofdstuk omdat het zo lang duurde. Was een beetje inspiratie loos en ben bezig om een nieuwe vooraad te maken+ik maak een nieuw boek. Ja beetje veel. En natuurlijk heb ik ook vakantie. Dus... Sorry als het lang duurde. Fijne vakantie verder♥