To the Moon and back to Him.

hoofdstuk 3

Ik zat alleen aan de tafel op school. Het was nu al een maand geleden sinds ons gesprek en sindsdien ontweek hij me. Ik kreeg soms wel een paar blikken van jongens die mij wel zagen zitten, maar ik vond ze allemaal niks. Oliver had gewoon iets wat van binnen iets in mij los maakte. Ik voelde me veilig en prettig bij hem. En met de dag leek het sterker te worden. Ik was ook nog eens bijna jarig. Ik kon hier niet meer tegen.

Ik liep weg en een paar jongens floten naar me. ' Ach zoek lekker iemand anders!' Riep ik geïrriteerd. Ik was gewoon even niet in de stemming. Ik zag Oliver zitten op een bankje buiten de school. Ik liep er heen en ging naast hem zitten. Hij keek mij aan en toen hij zag dat ik het was liep hij weg. Nou, aardig. Zwaar sarcasme. Ik liep hem achterna.

' Oliver! ' Riep ik zuchtend. 'Verdomme! Kom op. Ben je zo egoïstisch dat je niet eens met me wil praten? Hoelang ga je dit nog doen, want ik kan hier niet tegen!' Riep ik. Hij draaide zich om en liep naar me toe. ' Ik ook niet.' Zei hij. ' Waarom ontwijk je me!' Zei ik gefrustreerd. ' Gewoon omdat ik boos was en...' zei hij en zijn stem stierf weg. 'Wat!?!' Vroeg ik. ' Niks, laat maar.' Zei hij en hij schudde zijn hoofd. Maar ik wil antwoorden! ' zei ik gefrustreerd. ' Dat kan ik niet, oké! ' zei hij en hij wierp zijn armen in de lucht.

Opeens hoorde ik iets wat leek op een grom. Ik keek Oliver aan het leek van hem te komen. Opeens rende hij weg en liep richting de velden met daar achter het bos. Hij rende het bos in en verdween. Ik wilde terug gaan, maar opeens klonk er een hoog gehuil. Wolven! Het klonk gebroken en gefrustreerd. Het deed me rillen. Ik rende terug de school in. Oliver was een vreemde jongen, maar toch ook aantrekkelijk. ;-)

Ik kwam thuis en mam was er al. 'Hé, hoe was je dag?' Vroeg ze. ' Goed( als je het onderwerp Oliver wegliet!)' Zei ik. ' Mam, ik wil antwoorden! ' zei ik. ' Waarom doet iedereen zo geheimzinnig!' Zei ik. Ze trok wit weg. 'Ik begrijp niet waar je het over hebt Gwen!' Zei ze. Maar ik zag aan haar ogen dat ze loog. ' Best, dan zeg je het niet! ' Riep ik boos. Ik stormde zowat de trap op en sloeg de deur van mijn kamer met een klap dicht.

Ik liep het balkon op en sloot mijn ogen. Waarom deed iedereen zo moeilijk! Ik bleef daar staan met mijn ogen gesloten tot ik weer een beetje tot rust kwam. Ik deed mijn ogen weer open en ik zag Oliver lopen. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde dat ik rood werd.

Dit was vreemd, want ik kende hem nu ongeveer een maand en ik leek al wel verliefd. Dit gedoe maakte me erg in de war. ' Oliver! ' Riep ik. Hij hoorde me niet en liep verder richting het bos. Ik besloot hem te volgen en ging naar beneden. Ik pakte mijn jas en zei tegen mam dat ik even weg ging.

Ik liep naar buiten en ik zag Oliver net het bos in gaan. Ik liep er heen en ik zag dat het al aardig donker begon te worden. Ik liep het bos in en ging op zoek naar Oliver. Na een kwartiertje kon ik hem nog steeds niet vinden. Het bos was dan wel groot maar Oliver kon onmogelijk opeens zo snel vooruit zijn gegaan.

Het begon nu echt donker te worden en ik werd nu toch wel een beetje bang. Ik was niet zo zeer bang in het donker maar het bos had allemaal enge geluiden en ik zag bijna niets. Opeens klonk er een harde wolven huil in de lucht. Oh god! Wolven!!! Ik rende nu hard terug. Ik zag niet waar ik heen ging dus misschien ging ik alleen maar dieper het bos in!

Ik stopte bij een boom om op adem te komen. En toen hoorde ik een laag gehijg achter me. Langzaam draaide ik me om wetend wat ik zou zien. Ik stond oog in oog met een reusachtige wolf!

Oh oh. Comment en vote! Bye♥