Seni Severdim | texting

♡2.2

Elimdeki fotoğrafa bakıp hönküre hönküre gülerken, "Kanka şuna baksana!" diye böğürdüm. Beni kendi evine getirmişti ve susmam için küçüklük albümünü elime tutuşturmuştu. Gülmekten karnım yırtılmak üzereydi. "Aynı uzaylı zekiye gibiymişsin burada!"

Göz ucuyla Yeliz'e baktığımda hiç de benim aldığım kadar zevk almıyordu bu durumdan. Tüm gülme hevesim içime kaçarken, "Ne öyle bakıyorsun?" diye sordum, burun kıvırarak. "Hastaneden geldiğimizden beri surat beş karış. Doğru söyle üç günlük ömrüm mü kaldı?"

Elinin tersiyle omzuma bir tane geçirdi. "Salak salak konuşma!"

Sızlanarak dudaklarımı büzdüm. "Neyin var senin?"

"Yok bir şeyim." dedi mırıldanarak. "Sen yat dinlen biraz, zombi gibisin. Göz altların çökmüş."

"Ben hep öyleyim kızım." dedim gülerek.

Belli belirsiz gülümsedi. "Salak."

"Noldu kanka ya?" diye sürdürdüm ısrarla. Mutlaka moralini bozacak bir şey olmuştu. Biz birbirimize beş saniye dahi baksak kahkahalara boğulan kızlardık. Bu sessizliği hayra alamet değildi. "Alperle iyi gitmiyor mu? Bir şey mi dedi? Bana bakmaya da gelmedi, bir sorun mu var?"

"Yok, geçmiş olsun dedi sana da yoğunluktan diyemedim." dedi. Bana yorgunsun diyordu fakat o benden daha yorgun duruyordu. "Bir problem de yok aramızda."

"Sorun ne o zaman?" derken kedi gibi sırnaştım. "Anlat neyin var ya?"

"Yarın doktora gidelim mi seninle?" diye sordu gözlerimin içine bakarak. Beni korkutmaya başlamıştı. "Yunus Emre gelmesin ama. İkimiz gidelim, baş başa."

"Niye gideceğiz ki?" diye sorduğumda gözlerini devirdi.

"Beyin mr'ı çektirteceğim sana, beynin var mı yok mu onu öğrenmek için." dedi. Beni zorbalamıştı. Kahkaha attığımda o da yavaşça güldü. "İçim rahat etmedi tekrar gidelim kontrole."

"Kızım alt tarafı dumanlarla boğuşup beyaz atlı prensimin beni kurtarmasını bekledim!"

"Dalga geçme." dedi çatık kaşlarıyla. "Sabah erkenden gideceğiz bak, caymak yok. İşten izin alacağım."

Ofladım. "İyi tamam gideriz de gidilecek bir şey yok ki! Üç günlük ömrümün kalması fikrini ciddili düşünmeye başladım."

Aldığım yanıt cümle yerine kafama fırlatılan yastık oldu. "Yat zıbar!"

Kıs kıs gülerek kafamı yorganın içine soktum ve kıkırkadım. "Okeyto!"