Oma's boek

174 10 1
                                    

Ik ging naar buiten en zat te wachten tot me broertje en me zus thuis kwamen van school. Ik was namelijk ziek ik had de griep. Ik voelde me niet oké ik was erg misselijk. Bij elke stap kon ik wel overgeven. Maar nu was ik even alleen thuis. Mijn moeder aan het boodschappen doen en me vader aan het werken. Ik verveelde me dus las ik maar een boek. Ik bladerde het wat door. Ik kreeg het van mijn oma die al een tijdje overleden is. Het was een bijzonder boek voor haar ze kreeg het van iemand die van haar hield. Maar toch gaf ze het aan mij ze zei: pas er goed op meid als je 14 bent blader het door. Doe dat alleen helemaal alleen! Zorg dat je vader en moeder het niet zien! Het is ons geheim wees er trots op het is nu van jou. Ik hou van je Sanne. En toen was ze er niet meer dat is het laatste wat ze zei elke keer als ik daar aan terug denk rolt er een traan over me wang. Ik kan het maar niet uit me hoofd houden. Het spookt steeds door me hoofd. Soms wist ik niet wat ik moest doen. Ik had het er nooit met iemand over gehad. Maar het leek me ook niet zo verstandig. Ze zouden vast verder vragen en zouden ze het geheim ontdekken. Soms kon ik het niet meer aan en probeerde zelfmoord te plegen. Maar altijd was er wel iemand die mij net op tijd redde. Ze zeiden dan vaak dat ik gek in me kop was dat ik moest afkicken. Maar dat was het probleem ik kon niet afkicken. Ik was eigenwijs en soms dom maar je kreeg me niet zo ver om naar een psycholoog te sturen. Dan blijf ik maar gek. De volgende avond kon ik maar niet slapen ik had nog steeds mij in gedachten dat ik zelfmoord probeerde te plegen met een mes. Ik hoorde druk overleg van me vader en moeder. Ik moest nodig naar de wc dus kroop me bed uit en sjokte naar beneden. Ik ging half slapend naar de wc. Ik zou net naar boven gaan toen ik in een keer mijn naam hoorde. Hoorde ik echt me naam? Of was het een vergissing? Ik sloop naar de deur om te horen of ze het over mij hadden. Opeens hoorde ik toch wel echt mijn naam. HET KON TOCH NIET WAAR ZIJN VERDOMME! Ik begon helemaal in mezelf te vloeken. In eens vloog de deur open ik stond oog in oog met mijn vader. Hij keek mij boos aan en tegelijkertijd ook bezorgd. Hij zei dat we moesten praten. Ik hoorde me moeder huilen. Bah daar had ik geen zin in dus bedacht een smoes: nee! Papa ik ben te moe ik ga weer slapen BYEEE! Ik sjokte weer naar boven en kroop me bed in. Het bleef stil onder ik hoorde me vader en moeder niet meer schreeuwen. Maar toch op een of andere reden kon ik niet slapen. Ik besloot nog maar even te lezen. Tijdje later was het 3 uur s'nachts ik besloot maar te slapen. Toen ik wakker werd hoorde ik een harde gil daar het huis. En ja hoorde ik herkende de gil meteen het was me zus weer eens. Ik kroop uit me bed ik was nog best moe van gisteren namelijk. Ik deed het raar open alleen schrok me kapot. Sarah zat in de vensterbank een dutje te doen (onze kat). Zij was het vast ook helemaal zat met dat geschreeuw onder van me vader en moeder. Ik hoorde me zus nog steeds gillen jeetje hoelang kan ze dat volhouden. Ik rende naar haar kamer en daar stond ze op haar bed ze schreeuwde: AAHHH HAAL DIE SPIN WEG! Ik pakte de spin bij het pootje en liet hem vrij. Zij zei dat ik hem dood moest maken maar dat vond ik te zielig. Even later kwam me moeder me vader en me broertje binnen. Me broertje zei: WAT IS ER NOU WEER DAT KIND HEEFT OOK ALTIJD WAT! Hij heeft namelijk s'morgens een ochtendhumeur dus spreek ik hem bijna nooit. Ik legde hem uit wat er was gebeurd. Me ouders waren nog steeds geschrokken en liepen weer langzaam naar beneden.

VermistWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu