Vermist

Red ik het wel?

Ik zat nog steeds in de coma en dat duurde nu al 5 dagen. Ik wilde weer licht zien en mensen en ik wilde Liz zien het blije gezicht wilde ik zien van haar dat deed me vast goed alleen nu zat ik in een sombere wereld met alleen maar een grijze lucht en bomen die waren afgebroken en ik zat daar in een lege cel. Ik kon geen kant op als ik ontsnapte wist ik zeker dat ik weer de skelet tegen kwam met het mes. Ik wist uit angst niet wat ik moest doen daarom zat ik hier nu in deze cel opgesloten 3 dagen lang. Ik wist dat ik moest vechten en de coma uit moest komen. Maar ik moest wel durven om hier uit te komen en ik moest wel zoeken naar de uitgang anders blijf ik mijn hele leven in deze cel en in deze vreselijke wereld. Het was nu mijn kans ik wilde eruit ik zocht een uitgang in de cel alleen zag niks ik besloot beter te zoeken. Opeens zag ik een uitgang een hele kleine ik rende er heen er zat een heel kleine uitgang waar ik op mijn knieën naar buiten moest kruipen. Maar ....... Ik durfde niet ik was bang voor wat me te wachten stond bang voor het skelet met het mes ook al wist ik dat die grote schaduw hem had weggejaagd toch was ik nog bang om hier mijn einde te maken in deze wereld. Ik wilde niet dood maar wat als ik niet snel genoeg uit de coma kwam zouden ze me laten inslapen.....? Ik was bang en begon uit paniek te huilen ik miste me vader en me moeder waar ik best soms vaak ruzie mee had ik miste me zus ik miste me broertje en het meest miste ik mijn lieve vriendin Liz wat miste ik haar vreselijk. Nog nooit betekende iemand zo erg voor me. Liz was niet alleen mijn beste vriendin ze voelde ook net een zus voor me. Ik besloot om hier te ontsnappen ik kon niet hier voor me hele leven blijven ik deed het voor mijn familie en Liz. Wat zouden hun in paniek zijn.... Ik kroop stukje voor stukje naar de uitgang en stak mijn been er door maar trok mijn been snel terug want ik was bang dat ik straks mijn been niet meer had dus kroop ik maar op me knieën door het gat. Ik was bijna bij de uitgang nog een klein stukje en ik was buiten. Ik kroop steeds verder en verder tot ik buiten stond. Een grote mist dwarrelde in de lucht ik zag bijna niks totdat ik grote lampen zag 2 velle lampen in de mist ik wist niet waar ik heen moest maar ik wilde niet weer de cel in dus sprong ik in een struikje met stekels. Dat was mijn enige keus wat ik het snelst zag. De velle lampen kwamen steeds dichter bij en er stapte een duister figuur uit de auto. Zijn rode ogen vonkelden in het maanlicht en hij keek gemeen. Opeens was hij verdwenen en hoorde ik voetstappen die steeds duidelijker werden. Ik dook in elkaar en hoopte niet dat hij naar het struikje kwam maar de voetstappen liepen verder. Ik slaakte een zucht..... Ik zag twee rode ogen naar de cel kijken en keken door de tralies naar binnen ik was blij dat ik er niet meer in de cel zat. De rode ogen draaide zich om en voor dat ik het wist keek een strakke blik me aan hij lachte gemeen en kwam langzaam naar me toe. Ik wist niet wat ik moest doen en bleef uit angst zitten en keek de 2 rode ogen aan. De rode ogen kwamen steeds dichter bij totdat ik een hand voelde die me stevig beet pakte en me uit de bosjes trok.........