Vermist

De Maan

Ik werd wakker met een vel licht in mijn ogen. Ik wist het meteen zeker dat was de maan. Zo snel mogelijk stond ik op en pakte het spiegeltje. Ik scheen het terug naar de zon..... Er opeens kwam er een grote flits. Er ontstond een groot gat naast me. Ik stak mijn hand er door. Één hand verdween langzaam in het donkere gat....  Ik stok mijn been er door die verdween ook. Langzaam verdween ik door het donkere gat. Weg was ik ik zag weer licht....! Langzaam werd ik wakker en deed mijn ogen open. Mijn vader moeder en broertje stonden in de kamer mijn broertje zittend naar het raam te staren. En mijn ouders druk in gesprek met de dokter. Ze leken me raar aan. Net alsof ik al dood was.ze renden naar me toe en keken naar me. Mijn bleke gezicht werd plaats naar wat meer kleur.Het voelde zo goed om mijn familie te zien. Toen begon ik te huilen. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn moeder en mijn broertje zag ik huilen... Zelfs mijn vader die het probeerde te verbergen. Ik ga ze een knuffel. De dokter vertelde me dat ik nog wel medicijnen moest inslikken een week lang. Maar dat ik morgen naar huis mocht.... Ik was zo blij. Ik heb nooit zoveel moed gehad. Maar nu heb ik gewoon niet opgegeven. Met lichaam had gewonnen van de boze geesten. Toen mijn vader en moeder in de hal stonden om weer te gaan en zeiden dat ze me nog zouden bellen. Mijn broertje zat nog in de kamer. Kroop op het bed en zei: ik hou van jou zus! Tot morgen dan ben je hopelijk de oude weer... Ik liet mijn laatste traan vallen en zei ik hou ook van jou tot morgen. En weg was hij. Ik keek op mijn laptop en stuurde een berichtje naar Liz. Wat had ik haar gemist. Ik hoopte dat ze niet zo erg schrok dat ik ineens weer wakker was. Ze was hier meteen heen gekomen ze kom het niet geloven. Toen Liz binnen kwam en me zag met mijn ogen open kwamen tranen en bleven die maar stromen..... We zaten daar meer dan een half uur te huilen voordat we iets zeiden. Ik kreeg net iets uit mijn keel: Liz ik heb je zo gemist! Liz zei huilend: ik jou ook! Samen zaten we daar als jut en juul. Ik keek naar haar zei keek naar mij en we konden onze lach niet meer houden. We lagen daar te lachen tot de dokter binnen kwam. Ze lachte en vroeg wat er zo grappig was en of ze mocht mee lachen. Ik en Liz vertelden om ste beurten een mop. Nu lagen we helmaal in een deuk met de dokter erbij. Toen we uitgelachen waren zei de dokter tegen liz: je moet maar naar huis ik denk dat Sanne moet uitrusten. Liz nam afscheid van mij en gaf de dokter een hand. En 5 min later was ik vertrokken. Naar droomland 💤😴