Sexlessons /a.i l.h\ • V O L T O O I D •

3.2

POV Teuntje

Calum breekt en barst in tranen uit. 'Het is mijn schuld!' snikt hij. 'Nee, nee, nee! helemaal niet!' zeg ik en sla mijn armen om me heen. 'Wel! als ik hem niet mee naar Bobbejaanland had genomen was hij hier nog hier geweest!' zegt hij en slaat mijn zijn vuist een paar keer op de tafel naast hem. 'Luke, wil je een van die rolstoelen voor me pakken daar?' vraag ik. Hij kijkt me even verward aan maar knikt dan toch. Hij pakt en rolstoel en komt terug. Ik Calum in de rolstoel en baan me een weg naar buiten, met Ashton en Luke achter me aan. 'Wat ga je doen?' vraagt Calum. 'We gaan ergens naartoe, het gaat je helpen, ons allemaal nu maar je moet wel doen wat ik zeg.' antwoord ik. Hij knikt langzaam. 'Waar gaan we naartoe?' vraagt Ashton. 'Dat zie je zo wel.' zeg ik. Ik help Calum de auto in, zet de rolstoel in de achterbak en ga voorin naar Luke zitten, Cal en Ashton zitten achterin. 'Oke, hier rechtsaf.' zeg ik als we op de grote weg zijn. Luke volgt mijn instructies en een kwartiertje later zijn we er. Ik spring uit de auto, pak de rolstoel, help Calum en begin de korte wandeling naar het veld. We zijn vlakbij het vliegveld. Een stukje daar naast is een groot veld met een hek er om heem, maar ik heb een gat gevonden in het hek. Ik kom er wel vaker, als er mensen op de steiger zitten. Als we aankomen bij het gat gebruik ik al mijn kracht om het wat groter te maken zodat de rolstoel er doorheen past. 'Waarom zijn we hier?' vraagt Luke als we allemaal in het veld staan. Ik geef geen antwoord en loop met een diepe frons op mijn gezicht met Calum door naar ongeveer het midden van het veld. We staan in een kring. 'Waarom zijn we hier?' herhaalt Luke. 'Om te schreeuwen.' antwoord ik. 'Wat?' vraagt Ashton. 'Schreeuwen.' herhaal ik. 'Waarom precies?' vraagt Calum. 'Het is fijn. het gaat helpen. ik heb dit ook gedaan toen mijn broe-' ik sla meteen mijn hand voor mijn mond. 'Wat?' vraagt Luke. Ik schud mijn hoofd. 'Niks.' zeg ik. 'Jawel, wanneer had je dit gedaan?' vraagt hij. 'Omdat ik daar zin in had.' zeg ik. 'Kom op Teuntje.' zucht hij. Ik laat een gefrustreerde zucht horen. 'Oke! mijn broertje is een jaar geleden overleden, nou goed? hij was acht.' zeg ik fel. Ze kijken me allemaal met grote ogen aan. 'Je was toch enigs kind?' vraagt Ashton zacht na een paar minuten stilte. 'Ja, nu wel ja.' antwoord ik boos. Ik ga op het gras zitten. 'Shit, Teun.. wat heftig.' zegt Calum. Een traan rolt over mijn wang. 'Ja, maar daarom zijn we hier, maar dan voor Michael.' zeg ik. Calum klimt moeizaam uit zijn rolstoel en komt naast me zitten, ook Ashton en Luke komen zitten. 'Dus. gillen, schreeuwen, roepen, schelden. alles.' zeg ik. Iedereen knikt. Het is nog een tijdje stil, totdat we allemaal tegelijk beginnen te schreeuwen. Tien minuten lang horen we alleen geschreeuw, gegil en schelden.

Geschreeuw, voor mijn broertje Levi, geschreeuw voor Michael, geschreeuw voor elkaar.

Meer niet.