Anneannem laptopumun üzerine oturduğundan bölüm biraz gecikti.
Telefondan yazdığım için 1200 kelime falan oldu ancak.
Elbiseyi tekrar ekledim medyaya.
Keyifli okumalar...
Yorumlarınızı bekliyorum...
***
Samet'i bahçede bırakıp koşar adımlarla salona girdim. Kayra'nın mutlaka bir açıklaması olmalıydı. Topuklu ayakkabı ayağıma vurmaya başladığında biraz daha yavaşladım. Kalbim birazdan ağzımdan çıkacaktı. Ya doğruysa? Ya olay bir kız meselesiyse ve Kayra benimle oynadıysa? Ya beni bir hiçmişim gibi görüyorsa? Ya onun için hiçbir şey ifade etmiyorsam? Kafamda bir dünya soru vardı.
''Sanem!'' Yasemin'in sesini duymamla dönüp ona baktım. Kendinde değil gibiydi. Yanına gidip koluna girdim.
''İyi misin?''
''Masama kadar eşlik eder misin bana? Başım dönüyor biraz''
''Tabi'' diye cevapladıktan sonra ona masaya kadar eşlik ettim. Sandalyesini çekip oturduktan sonra ''Teşekkür ederim'' diyerek gülümsedi. Sadece gülümsemekle yetinip yanından ayrıldım ve etrafa bakınmaya başladım.
Bir yandan yürüyor bir yandan da etrafta Kayra'yı arıyordum. Bir an önce onunla konuşmalıydım yoksa kalbime çöken bu ağırlık beni öldürecekti.
Birkaç kişiye Kayra'yı sorup ''Görmedim'' cevabını aldıktan sonra Kayra'nın gitmiş olabileceğini düşünmeye başladım. İçime bir kurt düşmüştü ve beni yiyip bitiriyordu. Ya abisinin yanına gittiyse? Ya başını belaya sokarsa? Ya vurulursa? Mafya çetesinin konuşarak anlaşmaya çalışmayacağına adımın Sanem olduğu kadar emindim ve bu beni daha da çok korkutuyordu.
''Sanem!'' arkamı dönüp görmek istemediğim kişiyle karşılaşınca sıkıntıyla nefes verdim.
''Abla, inan seninle uğraşamam''
Ablama sırtımı dönüp büyük salonu gezmeye devam ettim.
''Kayra'nın telefon konuşmasına kulak misafiri oldum''
Ayaklarım bana itaat edercesine bastığım yere sabitlendi.
''Bir mekâna gideceğini söyledi'' dedi tam önüme geçip önümde dururken.
''Buralara yakın bir barmış'' diye devam etti.
''Neden bana doğruyu söyleyesin ki?''
Ablama kesinlikle güvenmiyordum, yaptığı hiçbir şey benim iyiliğim için değilken neden bana bunları anlatırdı ki? Mutlaka bir çıkarı olmalıydı.
''Ben şimdiye kadar iyi bir abla olamadım'' dedi sıkıntılı bir ses tonuyla ''Geçen zamanı ve yaptıklarımı telafi edemem, seni kıskandım. Hoş telafi etmekte istemiyorum. Her şeyin en iyisini sen hak ettin her zaman. Her zaman en iyileri senindi. Bense ablaydım ve seni idare etmek zorundaydım. Sana zarar vermek istedim hep. Bunu inkâr etmiyorum. Ailemizi bile seninle paylaşmak istemedim. Elindeki tek şeyin Kayra olduğunun farkındayım ve eğer o çocuk seni aldatıyorsa bunu bilmeyi hak ediyorsun''
Bana yaklaşıp ellerimi tuttu.
''Ben ilk defa bu gece ablan olduğumu hissettim Sanem, ilk defa bu gece seni kolluyorum. Eğer o çocuk seni üzecek bir şey yaparsa emin ol onu parçalarım''
Ablamın samimi olup olmadığını düşündüm bir an. Aslında samimi olmasını çok isterdim, bana gerçekten ablalık yapmasını çok isterdim. Kendimi bildim bileli yapmadığı ablalığı yapmasını çok isterdim.
