Bu Kalp Senin

Yemek

Viyan ın sözleri kalbimi parçalar

ken yanından çekip gittim.

Benim ona verdiğim değeri o

bi başkasına veriyor.

Kafa dağıtmak gerekiyor. Bara gi

demezdim. Arabamı şirkete

sürdüm. İşlerle yoğunlaşırsam

Viyan ı bi nebzede olsa unuta

bilirim diye düşündüm.

Arabayı görevliye bırakıp asansö

re bindim. Odama doğru gider

ken Nisan yerinde yoktu.

Odama geçip bilgisayarı açtım.

Fransa ya gidecek malların

adetlerini yazdım.

"Ona değer veriyorum." bu sözleri

halâ aklımdaydı.

Bilgisayarı kapatıp sandalyemde

geriye doğru yaslandım.

Okul gömleğimin bi kaç düğmesi

ni açarak rahatlamaya çalıştım.

Odam benim isteğim üzerine siyah

lara bürünmüştü. Siyah deri kol

tuklar, siyah dolaplar...

Telefonumun sesiyle arayana bak

madan açtım.

" Söyle !"

" Asaf oğlum !"

Annemmiş ya.

" Ne oldu anne ? Bi sorun mu var ?"

Annemin sesi gelmeyince endişe

lenmeye başladım.

" Yok oğlum. Bu akşam eve gel.

Geçen gün çarptığımız kızıda ça

ğırdım. "

" Anne işlerim var."

" İşler kaçmıyor ya ! Hem o güzel

kızıda getir."

Annem itiraz istemeyen sesiyle

konuştu.

" Güzel kız ?"

" Hani hastaneye gelen. Mavi göz

lü kız."

" Anne tamam ben gelirim. Ama

o gelir mi bilmem."

" Oğlum lütfen. Kıza geçmiş olsun

yemeği olacak. O kızda kan

verdi. Bu yüzden oda masada

olacak."

" Tamam. Akşam 8 de görüşürüz."

" Görüşürüz oğlum."

Annemin sevinçle çıkan sesine

karşı bende mutlu olmuştum.

Annem benim için çok değerli.

Hadi ben geldim. Viyan gelir mi ?

Viyan dan vazgeçmeyeceğim.