Bana Hayallerinden Bahset

KAZA ÜSTÜNE KAZA

"

Öyle hayatlar bilirim ki;
bir aşka bile uğramadan heba olup, biter..

Öyle aşklar bilirim ki;
uğrunda ömürler bitse de sürer gider..

Kahraman TAZEOĞLU

"

Bizi bir araya getiren görünmez kazalar mıdır ?

Yoksa kaderin bizim için yazdığı yazılar mıdır ?

Hepinize iyi okumalar arkadaşlar. Umarım beğenirsiniz :)

Multimedia => Kumsal&Savaş

-------------------------------------------------------------

ΩΩΩΩ

~~Kumsal'dan~~

Yaşamaya devam ettiğim yeni hayatım ve yeni hayallerim.

İnsan gerçekten hayalleriyle büyüyor. Tabii bunlar çoğu zaman gerçek olmadan sadece hayal olarak kalıyor ama kimi zamanda gerçek olup seni mutluluğun zirvesine çıkarıyor.

İnsanlar ne zaman mutluluğun zirvesinde olabilir ?

Mezuniyetinde mi ?

Düğününde mi ?

Yoksa çocuk sahibi olduğunda mı ?

Bence bunların hepsi yaşandığı zamanda mutluluğun zirvesi olmuştur insanlar için. O anı yaşarken hissedersin ki böyle tarif edilemez bir mutluluk bidaha yaşanmaz ve o anın orada tadına sonuna kadar varırsın. Ama sonra başka bişey olur. Diğerini sollar geçer. Bu sefer bunu en mutlu anın sanırsın. Bu olay ömrün boyunca böyle gider.

Benim yaşadığım mutluluk da belki şuan için en büyük mutluluk gibi geliyor ama biliyorum daha güzelleri de gelecek.

Üniversiteyi kazanmak, hem kazanan kişi için hem de ailesi için yaşanılan en mutlu anlardan biridir.
Tam 3 ay geçmesine rağmen hala haberi aldığım o mutlu an geliyor aklıma. Babama sarılışım, onun kollarında mutluluğu yaşayışım. Ama en önemlisi babamın yanından sonra eve gelip heyecanla anneme bu haberi vermiş olmamdı.
Benim güzel annem ona kazandığımı söylediğim zaman aylar sonra ilk defa kafasını camdan çevirip bana baktı. Hala ifadesizdi ama bana bir tepki vermişti. Bu ufacık tepki bile iyileşeceği için bir umut olmuştu benim için. Sıkıca sarılmıştım anneme orada.
Biliyordum ben o kadar sevinmişti ki içinden. Babamın ve onun hayaliydi avukat olmam.
Anneannem, haberi anneme verdikten sonra beni bir sevinçle kucaklamıştı. Ne kadar sevinmişti benim için.
Neriman teyzem ise yapmıştı o gün yapacağını. Evde bir cingar çıkarmıştı ki sormayın gitsin. Neymiş efendim ben okursam bu eve nereden para gelecekmiş. Onu bu evde bağlayarak tutmuyorum. Her zaman def olup gidebilir.
O gün onun dediği hiçbir şeye aldırış etmedim ki anneannem benim yerime çıkışmıştı zaten.

Bütün yazdan bu yana hala kuru temizlemeci de çalışıyorum. Başlarda zorlansam da işlerin çoğunu öğrendim. Bir tek ütü yapmak en kötüsü ama onu da idare ediyorum.

Yine erkenden kalkıp dükkana gitmiştim. Burası gerçekten modern bir yerdi ama öyle olmasına rağmen çalışan kimse yoktu. Beni nasıl aldılar işe bilmiyorum. Belki de durumumu anlattığım da acımışlardır bana.
Kim bilir ?