Laura

☆4

Bir gizemli olaylar eksikti. Buda neydi böyle adam cidden bir anda ortadan kayboldu, sanırım kâbus görüyorum. Bunun nasıl bir açıklaması olur ki? Herkes şaşırmış ve sessizlik çökmüştü. Yaşlı adam ortadan kaybolur kaybolmaz ilk toparlanan ben olmuştum.

"Hadi ama bu saçmalık kesin altta kapı vardır " dedim ve alayla gülerek adamın durduğu yere bakıp, elimle yere dokunarak bir kapı bulmaya çalıştım fakat yoktu. Sonraki gülen Lucas oldu.

" Şimdi o adam büyücü mü " dedi kahkahasını daha da yükseltirken.

"Büyücü diye birşey yoktur" James şaşkın ve aynı zamanda kızgın bakıyordu etrafa.

"Bence adamın dediğini yapıp araştırma yapalım ama şimdi geç oldu yarın okulda tekrar konuşuruz" Mia herzamanki gibi mantıklı fikrini ortaya attı.

" Şimdi biz eskisi gibi mi olduk ama ben bu Mia'yla pek takılmam söyleyim" Lucas'ın bu sözüne karşı kızaran ve sinirlenen Mia ilk birşey demedi ama sonra dayanamayıp konuştu "Lucas eskisi gibi seninle tartışmayacağım anlaşılan sen hâlâ çocuksun " dedi kollarını göğsünde birlestirerek.

"Hah, görücez kimmiş çocuk bu iş bir tehlikeli olsun korkup kaçacağına eminim"

Onların atışmasını gerçekten özlemiştim ama bunu pek belli etmemeye çalıştım.

Kütüphaneden çıkınca Mia ve Lucas eve beraber gittiler her ne kadar Mia itiraz etsede Lucas onu çekiştirerek bizden uzaklaştırdı.

Ben ve James ise şuan sessiz sakin yürüyoruz. Eve gelene kadar hiç konuşmadık. Kapılarımızın önüne geldiğimizde James bana döndü ve hafif tebessüm etti

" Sanırım biraz değişmişsin Laura"

" Evet, sanırım"

"Eski Laura hiç susmaz yol boyunca konuşurdu "

"Dediğin gibi, eski laura" dedim içeri girmeden ortamı biraz yumuşatmak amacıyla gülümsedim sonra içeri girdim.

Yatağa kendimi atar atmaz uykuya daldım...

"Dün yemek yemeden yattın Laura şimdi karnını güzelce doyur yoksa ben yediririm " harika simdi de çocuk muamelesi görüyorum.

"Tamam anne tamam" dedim ve önümdeki kahvaltı tabağını yemeğe başladım. On beş dakika sonra çantamı alıp evden çıktım.

Yolda yürürken aklımdaki düşüncelerden dolayı insanları görmüyordum ve bu yüzden birkaç kişiye çarpmıştım. Bugün farklı sokaklardan geçmeye karar vermiştim etrafı öğrenmek için.
Zihnimde hâlâ düşüncelerle savaşırken o dükkanı görmemle düşünceler daha çok yoğunlaştı.

Kendimden emin ve sakin adımlarla dükkana yaklaştım ve tereddüt etmeden kapıyı açtım. İçeri girdiğimde yaşlı adam kasanın arkasında arkasını dönmüş birşeyler yapıyordu. Ben tam ağzımı açacakken

"hoşgeldin güzel kızım " adamım gözlerinde anlayamadığım bir ifade vardı ve bu çok sinir bozucuydu.

" Dün oradan nasıl bir anda kayboldun ? O gece camdan atladın kimsin sen ? Bak bu bir oyunsa yada birileri bizi korkutmaya çalışıyorsa ben korkmuyorum arkadaşlarımda korkmuyor b-" eliyle sus işareti yapınca durdum.

" Korkmadığını biliyorum güzel kızım arkadaşlarında korkmuyor onu da biliyorum. Size dediğimi yapın araştırın bulmanızı istediğim birşey var onu bulun aklınızdaki sorular birazda olsa cevabını bulacak ve sonra bana tekrar gelin sizi bekliyor olacağım. Şimdi okuluna geç kalma kızım " yüzünde tebessüm oluştu gülen gözleri nedense bana tanıdık geldi bir an.