I'M OKAY.
After settling in sa bago kong apartment, naisipan kong maglakad-lakad muna sa streets ng California. Dumaan daan lang ako at nagtingin tingin ng mga lugar na pwedeng pagtambayan someday.
Sa kalagitnaan ng paglilibot-libot ko ay napadpad ako sa isang park. Eto yung mga park na kadalasang nakikita ko sa Google kapag sinearch mo ang key word na "park", sa Images. Not the average park na makikita mo sa Pilipinas. Sa park dito, talagang pinupuntahan ng mga tao at maraming mga ibon. Greeny din ang grass at mukhang purong katahimikan lang at kapayapaan ang mararanasan mo. A real place for rest.
Umupo ako sa isang bench na katapat ng exit ng park. Bigla lang ako napaisip sa mga bagay sa hinaharap ko. Kung ano ba talaga ang mangyayari sa'kin dito. What will become of me in this foreign place? Magtatagal kaya ako dito o susuko rin ako at babalik sa Pilipinas? Hindi ko alam. Isa lang yan sa iniisip ko ngayon. Isa pa sa iniisip ko ay si Krisha. At kung makakahanap pa ba ako ng someone like her...
...Or kung mabait naman ang tadhana, siya na mismo ang mahanap ko.
And for once, right now, I'm not afraid to say I'm still not okay. After all this time na sinubukan kong maging maayos at sabihing okay lang ako, alam ko na talaga sa sarili ko na hindi talaga. The first step to moving on is accepting the fact that you're not okay... But right now, I'm not so sure kung gusto ko ba talaga mag move on. But I do accept I'm not okay now. Just now.
BINABASA MO ANG
Never Say to a Broken Heart
Genç KurguMahilig ka ba magpayo ng mga advice sa mga taong sawi? Paano kung ang mga pinapayo mo pala ay instead na makatulong ay mas lalong nakakapagpahina ng loob ng taong sinasabihan mo nito? At paano kung ang mga pinapayo mo pala ay mas nakakasakit sa taon...
