Just An ORDINARY FAN

JAOF 54: Not Over Him

Chapter 54

Trisha's POV

"Asan na ba tayo? Kanina pa tayo dito sa sasakyan eh." reklamo ko. Eh pano ba naman piniringan niya ako. Ang alam ko papunta kaming Taguig. Pano ko nalaman? Eh gumagamit ng GPS tong kasama ko! Eh di rinig na rinig ko kung saan liliko.

"Don't worry, malapit na tayo." sabi niya at naramdaman kong hinawakan niya yung kamay ko.

'Pano kaya kung ganito si Brad sakin?' tanong ko sa isip ko.

'Trisha dapat ang iniisip mo ngayon, yung sa inyo ni Tristan! Siya ang nasa tabi mo ngayon.' sabi ng konsensya ko. Sabagay, may point din naman siya.

Kailangan kong ituon yung oras ko sa kanya. Malay natin, may mag-bago.

"We're here!" presintableng sabi niya at tinanggal na yung piring ko.

"Woah!" grabe. Ang ganda nung place!

"Did you like it?" tanong niya na may halong pag-aalinlangan.

"O-ofcourse! Saan ba to? I don't know this place. Tapos ikaw--"

"Di ba nga sabi ko, ako ang bahala? Ikaw kasi, wala kang tiwala sakin eh." sabi niya sabay pouty lips.

"Not gonna work on me Tris. Hahaha." binelatan ko siya sabay takbo sa may ilalim ng puno.

"What did you said? Hey! Come here!" nag-simula na din siyang tumakbo.

"I said nothing! Come on! Ang ganda dito oh!" yaya ko sa kanya. Umikot-ikot ako at dinama yung hangin. Alam niyo yun, feeling nasa commercial lang? 😂

Ang ganda nung ikot ko nung biglang natisod ako sa bato and suddenly... nawalan ng balance.

OhmyTristanEvans. Alam kong mahirap ma-fall kung walang sasalo sayo. Jusko naman! Magkaka-lovelife pa po ako. Magiging boyfriend ko pa po ang isa sa member ng The Vamps-- teka... Bakit hindi naman ata ako nahulog? OMO! Am I daydreaming?! 😱

"Almost! Trisha? Are you okay?" napa-mulat ako nung narinig kong nag-salita si ztristan at naramdamang naka-hawak siya sa bewang ko at soooooooooobeang lapit ng mukha niya sakin. Yung tipong maduduling ka na pag kaharap mo siya. De joke. Pero seryoso. Sobrang lapit talaga ng mukha naming dalawa. Sa sobrang lapit halos nagtititigan lang kami at walang nagsasalita.

"Uhm. Y-yes. I'm o-okay." sabi ko sa kanya at tumayo na. Grabe! Di ko kinaya yung position namin kanina. Sobrang lapit ng mukha namin. Pero guys, secret lang to ha. Mas pumopogi si Tristan kapag titignan mo ng malapitan.

"Muntik ka na dun ah. Buti nasalo kita." sabi niya then he sigh.

"Oo nga eh. Akala ko talaga mahuhulog ako." then I laugh nervously.

Teka Trisha. Bakit ba ganyan ka kumilos? Naiirata ka ba? Si Tristan yan oh! Pero sino ba namang hindi maiirita sa ka-gwapuhan ng nilalang na to?

*iling-iling*

"Oh Trisha bakit ka umiiling?"

"Ah wala. Hehe." then I smiled nervously again.

"You sure? Baka nihilo ka? O kaya nabinat? Just tell me." nag-aalalang tanong ni Tristan.

"Okay lang ako. Promise. At ikaw, wag kang paranoid!" pang-aasar ko sa kanya sabay pingot sa ilong niya.

"Uy! Ang ganda nung view dun oh! Tara picturan natin! Iu-uplaod ko sa IG!" tinuro ko kay Tristan yung malawak na field at may mga colorful flowers yung puno.

"O sige ba. Tara."

😱
😱
😱
😱
😱
😱
😱
😱
😱
😱

"Did you like it?" tanong niya. This is so amazing!

"No... I love it!" sa sobrang saya ko, niyakap ko si Tristan. Don't get me wrong. Ganito talaga ako tuwing masaya. Nangyayakap.

"Seryoso?" amazed na tanong ni Tristan.

"Oo nga! Hindi ko alam na may ganito pala dito. Wow!"

"It's not what you think Trisha." sabi niya at nag-lakad pa kami ulit para mas maka-lapit dun sa mga flowers.

"What do you mean-- *gasp*

"So? I'll ask you again. Did you like it?"

"Ofcourse. Tell me, plinano mo ba lahat to?" tanong ko sa kanya habang sinusuri ko yung lugar.

"Uhm, oo. Actually rush yan eh. Kahapon ko lang kasi to naisip." bigla naman siyang napa-kamot sa batok niya.

"Ano ka ba. Ang ganda kaya. Lalo na tong dandelions. Favorite ko kaya to."

"For you." may inabot siyang isang bouquet ng flowers.

"Wow. Thanks."

"So it's official. Liligawan na talaga kita. Alam mo Trisha, I've waited for almost one year just to hide this feelings for you." ramdam ko ang sincerity niya habnag sinasabi niya yun.

"And I waited for almost one year too for Brad." bigla ko na lang napalo ang bibig ko sa sinabi ko. God! I'm with Tristan! I'm with Tristan! Urgh! Tinignan ko si Tristan at bigla na lang siyang napa-yuko.

"I'm so sorry Tristan. I didn't--"

"No don't be sorry. I know you're still hurt. At hindi kita masisisi dun."

"Are you sure? Hindi ko talaga sinasadya promise." naalala ko na naman tuloy yung nangyari.

"Hey don't cry. Shhh." hinigit ako ni Tristan at niyakap.

"I promise Trisha I will not make you cry. And I will never hurt you. I promise."

"Thank you so much Tris." I hugged him back.

"I love you Trisha." napa-bitaw ako sa pagkaka-yakap ko sa kanya ng marinig ko yung sinabi niya. Hindi naman sa hindi ako masaya na sinabi niya yun. Ofcourse may part na masaya. Nabigla lang ako. Sasagot ba ako? Teka, naguguluhan ako.

"I'm sorry. Look, you don't need to answer because that's not a question. I just want to tell you that I love you. That's all." napa-yuko na naman siya for the second time.

'Urgh Trisha! Wala ka ng ginawa kundi palungkutin siya. Samantalang siya, ginagawa ang lahat mapa-saya ka lang.'

"Thank you very much Tristan." yun lang yung nasabi ko sa kanya at niyakap ko siya ulit. Masyado siyang mabait. At hindi niya desrve ang masaktan.

'Pero ginusto niya yan Trisha.' sabi ng konsensya ko.

*bzzzt bzzzt bzzzt*

"Hello Tan? Huh?! What happened?!"