That Infamous Girl

17

I drove past the tall trees along my way back to the mansion.

My eyes were focused on the road but my mind was somewhere else. Hindi ko mapigilang hindi mapaisip sa mga posible pang sunod kong gagawin.

Ano pa ang mangyayari?

I tightened my grip on the steering wheel. What now? Now that my task is done?

Matapos niya akong utusan ay aalis na lang ulit siya ng bansa without saying a word?

Damn it.

After I walked out in the party where everyone was in panic, because of the businessman who got shot by me, I tried calling Mr. Chandler's number but he wouldn't answer.

Yung voicemail lang niya ang sumasagot pag tumatawag ako.

And it frustrates me even more.

How dare he. I gritted my teeth.

Hindi ko namalayang malapit na pala ko sa mansion. Lumilipad kasi ang isipan ko. Kaya't nang makarating ako, ay mabilis akong nagpark at walang imik na pumasok.

Some of the man were guarding and patroling the whole area. Tumango lang ako sa kanila hanggang makarating ako sa tapat ng kwarto ko. 

Nanatili lang akong nakatindig at nakatitig dito.

Bakit nga ba ko nandito?

I sighed as I bit my lower lip ng may maalala ko. Nevermind.

Darkness enveloped me as I closed the door behind me. Napabuntong hininga nalang ako at dahan-dahang binuksan ang switch ng ilaw.

Napapikit ako sa biglaang pagliwanag. When I adjusted my vision, I looked around the room.

Bumungad sa akin ang malawak kong kwarto. Ang malaki kong kamang kulay black at ang puting ding ding na may eleganteng disenyo.

Nothing changed.

Kung ano ang ayos nito ng huli akong magpunta rito ay ito pa rin ang ayos nito. Pinilit kong tanggalin sa isipan ko ang nangyari kanina.

And slowly, I did.

But not until I saw myself, 

I stared at the portrait of me on the wall. This was me, when I was 12 years old. Sa may baba nito ay ang pangalang nakaukit sa gold letters: "Sayumi Alcher M. Mavro"

That's my real name.

At kung bakit ang pangalang "Yumi Hashimoto" ang gamit ko?