Redheaded Muggleborn: my life at Hogwarts

hoofdstuk 1

2 jaar eerder (dit hoofdstuk is gebaseerd op Harry Potter 7, ongeveer halverwege hoofdstuk 33)

Lily's pov

"Tunie, kom, we gaan naar de speeltuin!" riep ik naar boven, waar mijn oudere zus Petunia haar favoriete boek voor de zoveelste keer zat te lezen.

"Ik kom er aan, Lils, ik lees even dit hoofdstuk uit. Nog maar 3 bladzijden." antwoordde Petunia. Zo ging het dus altijd. Eerst nog even dit afmaken, eerst nog even dat. Petunia was zo brááf, alles moest af, alles moest zoals mam dat zei. Ze kon nooit eens een keer écht iets leuks doen, iets gezelligs, maar zelf zegt ze dat ze dat wel doet. Ik snap niet echt hoe dat kan, we hadden allebei weinig vrienden om mee te spelen en die woonden niet dichtbij genoeg om langs te komen, en met mij speelde ze bijna niet. Nu wel, ik hoorde haar voetstappen op de trap.

"Even wachten Lils, ik doe mijn schoenen aan." Zelf had ik mijne al lang al aan, ik lig, in tegenstelling tot haar, niet de hele dag op mijn bed met een boek.

Even later liepen we over de smalle stoep naar het verlaten speeltuintje. Er kwam hier bijna nooit iemand, er woonden heel weinig kinderen in de buurt. De kinderen die er wel woonden, waren vreselijk verwend en wilden natúúrlijk niet in een oud verlaten speeltuintje als deze spelen, maar naar een grote, nieuwe speeltuin, met grote glijbanen en trampolines, en heel veel schommels. Schommels, die had je hier ook. Zodra het speeltuintje in zicht was, rende ik naar een van de schommels toe en ging erop zitten, wachtend tot Tunie er in haar rustige (oke, slome) tempo op de schommel naast me zat.

"Oke, bij 1 zetten we af. 3, 2, 1..." telde ik, zodat we tegelijk begonnen, om te kijken wie het snelst en het hoogst schommelde. Maar Tunie, die natuurlijk heel keurig en rustig was, zoals áltijd, heel saai, bleef op een bepaalde hoogte schommelen omdat de schommels misschien wel gevaarlijk waren. Want stel je voor, je zou eraf kunnen vallen. Als je zo idioot was je niet vast te houden tenminste. Gewoon om haar een beetje te sarren liet ik op het hoogste puntje los.

"Kijk eens, Tunie, wat doe ik toch vréselijk gevaarlijk!"

"Lily, kijk toch eens uit!" schreeuwde Petunia verschrikt. Maar ik viel niet. Ik zweefde als in slowmotion naar de grond, en kwam vederlicht neer.

"Lily, NEE!" zei Petunia nu boos, "Dat mag niet, mama zei dat het niet mocht!"

"Maar er is toch niets aan de hand?" grinnikte ik, "Er is helemaal niets ergs aan van de schommel springen. Kijk, Tunie, kijk eens wat ik kan!" Ik pakte een gevallen bloemetje op en sloot mijn hand erom heen. "Kijk," fluisterde ik terwijl ik mijn hand opende. Het bloemetje stond nu rechtop in mijn hand en opende en sloot haar blaadjes steeds.

"Lily, STOP, het is niet goed, het hoort niet!" zei ze boos terwijl ze de bloem uit mijn hand sloeg. "Ik ga het aan mama vertellen!"

"Het doet jou toch geen pijn?" vroeg ik, nu geïrriteerd.

"Hoe doe je het?" vroeg Tunie nu, half bewonderend, half afkeurend.

"Geen idee," antwoordde ik, "missch-"

"Ik weet het wel," zei een bleke jongen met halflang vettig zwart haar, ongeveer mijn leeftijd en met een afschuwelijke jas, die net uit een boom sprong. Het was ook duidelijk dat hij had gezien wat ik kon. "Ik weet wat je bent."

"Oh ja? Wat dan?"

"Je... Je bent een HEKS!"

"Nou, dat is ook niet aardig om te zeggen," zei ik verontwaardigt, "Kom, Tunie, we gaan."

"Nee!" schreeuwde de jongen, bijna wanhopig, "Het is waar, je bént een heks. Maar daar is niets mis mee, mijn moeder is een heks, en ik ben een tovenaar!" We stonden nu stil.