Redheaded Muggleborn: my life at Hogwarts

hoofdstuk 8

De dagen vlogen voorbij. Het was geweldig om iets te kunnen wat mijn zus niet kon, om iets leukers en leerzamers te weten dan mijn zus, om eindelijk eens boven haar uit te komen. Ik kreeg steeds minder rare blikken en vragen over mijn vulpennen en steeds meer verzoeken van kinderen uit tovergezinnen om in de vakantie ook vulpennen voor hen mee te nemen. De eerste drie weken ging alles geweldig. Ik bleek een talent te hebben voor toverdranken en gedaanteverwisselingen, en het was heerlijk om het kasteel te verkennen. Vooral James, Sirius, Peter en Remus vonden het leuk, ze waren er zeker van dat dit kasteel miljarden geheimen hield. Hoe veel ik ook vond dat ze eens minder enthousiast daarover moesten zijn en meer om hun werk moesten denken, ze hadden vast gelijk. Zo'n groot kasteel moest wel geheimen hebben. En Remus en Peter maakten hun huiswerk wel, ook voor James en Sirius die helemaal geen klap uitvoerden, maar alsnog, als ze een opstel van minimaal 20 centimeter perkament moesten schrijven, deden ze ook precies 20 centimeter, met letters die, naarmate het einde van hun essay naderde, steeds groter werden, terwijl ík gewoon goed onderzoek in de bibliotheek deed en met keurig gelijkmatige, kleine letters makkelijk 30 centimeter haalde.

Maar toen werd Remus ziek. Niemand wist wat er met hem aan de hand was, maar hij was naar het St. Holisto's gebracht, en de hele eerstejaars Griffoendor groep had het erover. Ook aan ons werd de hele tijd gevraagd wat er aan de hand was, maar zelfs wij hadden geen idee. Alleen wisten we allemaal dat er iets niet klopte.

Gelukkig kwam hij een paar dagen later weer terug. Meteen bedolven we hem onder vragen, natuurlijk.

"Reem! Wat was er gebeurd?"

"We waren zo bezorgd!"

"Waarom beantwoordde je onze brieven niet?"

"Gaat alles nu wel goed?"

"Het gaat je niets aan!" snauwde hij terug, "Ik wil gewoon slapen. Ooit komen jullie er nog achter, maar niet nu, oke?"

(A/N: Sorry, heel kort)