Redheaded Muggleborn: my life at Hogwarts

Hoofdstuk 17

James' pov

De school, onzichtbaar? Dat sloeg toch nergens op? Aan de andere kant, misschien is het beter dan Peters reactie op acromantula's die door de gangen lopen op zoek naar hun kinderen. Alles is beter dan die reactie. Maar niet weten welke ingang je binnenkomt is niet handig, en ik had een oplossing.

"We maken een kaart," stelde ik voor toen we met zijn  achten bij elkaar waren. "En dan zorgen we dat we onszelf en elkaar erop kunnen zien."

"Maar dan wil iedereen er een!" riep Remus, "Zo veel tijd hebben we niet."

"Dan zorgen we toch dat alleen wij ervan weten?" opperde Lily, "Met een wachtwoord om het te kunnen zien."

"Doen jullie mee?" vroeg ik enthousiast, "Dan zetten we ook onze namen erop!"

"Misschien zijn onze echte namen geen goed idee. Dat kunnen we voor nu wel doen, maar we moeten ook een keer bijnamen verzinnen." antwoordde Sirius.

"Ik doe mee," zei Nell, "Maar je waagt het niet mijn naam erbij te zetten."

"Precies," stemde Lily in, "het is jullie idee, als jullie gesnapt worden willen wij niet de schuld."
Alice en Katy knikten.

"Mooi. Aan de slag."

In de eerstvolgende pauze doken we de bibliotheek in. Katy had een boek gevonden met een recept voor inkt die kan verdwijnen, Lily had beloofd het te maken. Peter bleek een talent te hebben om de meest stoffige en verst verscholen boeken te vinden (wie had er ooit verwacht dat Peter ergens goed in zou zijn) en al snel hadden we een schets van Zweinstein. Die avond zouden we lengtes van muren en lokalen meten, Remus zou het omrekenen zodat alles in verhouding even groot was op de kaart als in het echt.

"Ik kan niet verder met de inkt tot jullie een wachtwoord hebben bedacht." vertelde Lily.

"Hebben we al," zei ik trots, "'Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb', wat vind je daar van?"

"Goed genoeg."
Na twee maanden was de inkt af. Met potlood was al een tekening gemaakt, en het klopte aardig. Sirius had het netste handschrift en hij vulde de kaart in met de inkt.

"Nog één probleem, Lily," zei Sirius, "Hoe zorgen we dat de inkt weer onzichtbaar wordt?"
Lily pakte haar toverstok en richtte die op de half afgemaakte kaart. "Snode plannen uitgevoerd."
De inkt verdween en het was weer een gewoon stuk perkament.
"Heb je dat zelf bedacht? Dat 'snode plannen uitgevoerd'?"

"Ja," zei ze met een enorme grijns, "past wel bij het wachtwoord, dacht ik."
Dat moment kwam Alice binnenstormen.
"Ik heb het! Ik heb het!" riep ze blij.

"Wat heb je?" vroeg ik.

"De manier om te zorgen dat je mensen erop kunt zien!  Dat je kunt zien waar iemand staat!"

"Wacht... Dat kan dus echt?"

"Natuurlijk kan het. We hebben MAGIE!! Alles kan hier." 

"Nu niet meer." Een geïrriteerde, strenge maar heel bekende stem klonk achter ons, tussen de rijen boeken. "Wat doen jullie? Iets zegt me dat het niet mag."
Sirius stapte naar voren en stak zijn kin omhoog. "En wat zegt u dat dan, professor Anderling?"

"Het feit dat juffrouw Lily iets achter haar rug houdt."
Lily's ogen groeiden en haar hele hoofd werd rood. Aarzelend haalde ze haar hand achter haar rug vandaan. Nee!, dacht ik, maar we hadden enorm veel geluk. Lily haalde niet de kaart tevoorschijn, maar een stel felroze dikke sokken met hartjes erop. De blik van professor Anderling veranderde en het was duidelijk dat ze moeite moest doen haar lach in te houden. "En wat precies konden jullie met die sokken doen?" vroeg ze.

Lily's hoofd schoot op. "Eeehm, nou, eehm, mijn moeder had me nieuwe sokken gestuurd, maar, zoals u ziet, eehm, ze zijn niet echt, eehm, mooi. We wilden ze van kleur veranderen!" Nu hield Anderling het niet vol en ze grinnikte. Waarschijnlijk de enige keer dat we dat ooit zouden meemaken. Ze pakte de sokken uit Lily's handen en zwaaide haar toverstok. Ze werden groen en de hartjes verdwenen. Precies de kleur groen van Lily's ogen. (A/N: gebaseerd op het boek, niet de film, waarin ze bruine ogen heeft.) Lily straalde. "Bedankt, professor!" riep ze terwijl professor Anderling weg liep. Ik wist niet hoe ze zo snel met een leugen op kwam, en hoe ze Anderling voor de gek had kunnen houden, maar ik wist wel dat ze het hele plan had gered.