Redheaded Muggleborn: my life at Hogwarts

Hoofdstuk 14

Auctoriaal P.O.V.

"Lils, LIIIIIIIIIIIILLLS!" riep Petunia haar zus achterna toen ze de trein in stapte. "Neem je in de Kerstvakantie die suikerveren mee waar je het over had? En de droptoverstokken?"

"Ik bestel ze wel voor je. Dan stuur ik Maura naar de Wegisweg met een briefje en wat geld. Zo werkt dat hier!" antwoordde Lily.

"Dank je!"

"Geen probleem!"
Ze moesten nu echt schreeuwen om elkaar nog te horen. Lily zuchtte opgelucht. Nu wist ze zeker dat de ruzie van de zomervakantie helemaal over was. Aan het einde van de gang van het treinstel zag ze het onmiskenbare warrige haar van James. 

"James!" schreeuwde ze. James keek om. "Zijn de anderen daar ook?"

"Ja, Nell, Katy, Reem en Siri zitten in die coupé. Ik kan ze vanaf hier net zien." antwoordde hij terwijl hij zich met drie anderen tegelijk door het pad probeerde te wurmen.

Toen ze eindelijk door de drukte heen naar de coupé met de anderen waren gekomen, klapte Remus gelijk de tafel uit. 

"Kom maar op met je Dreuzelspel!" zei hij enthousiast. Dat hij dat nog onthouden had!

Lily pakte haar monopoly uit haar losse tas en klapte het bord uit.

"Makkie," riep hij, "Het is maar een bordspel!"

"Alleen beweegt deze niet, en het is een spel dat jij nog niet kent, en ik wel. Dus, misschien niet zo'n makkie!" wierp ze terug.

"Oeh, mag ik de hamburger zijn?"

"Ja hoor. Iemand anders die ook mee wil spelen?" vroeg Lily.
Gelijk pakte iedereen een metalen beeldje. Lily deelde het geld uit.

"Zo werkt het: Iedereen zet zijn poppetje op 'start'. De jongste begint met gooien. Stel, ik gooi met de eerste dobbelsteen een 3 en met de tweede een 4, ga ik zeven vakjes vooruit. Daar staat £300. Als ik dan 300 pond aan de bank geef, dat is in dit geval gewoon de monopoly-doos, krijg ik het kaartje met deze straat. Als iemand anders dan op dit vakje komt waar ik nu sta, moet die £35 aan mij betalen. Het doel van het spel is om zo veel mogelijk geld te hebben. Als iedereen op een iemand na blut is, win je. Als het spel moet eindigen voor bijna iedereen blut is, tel je gewoon je geld. Degene met het meeste wint."

"Hoeveel geld is £300?" vroeg Sirius.

"Zo'n 60 galjoenen."

"IK KOOP DUS ECHT NIETS! ZOVEEL GELD?" riep hij uit.

"Als je niets koopt heb je geen inkomsten. Dan verlies je dus alleen geld. En je hebt dit geld toch al, het heeft je niets gekost." argumenteerde Lily.

"Betalen jullie echt met deze blaadjes?" vroeg Nell ertussendoor. Hierop barstte Lily in lachen uit.

"Natuurlijk niet! Zo makkelijk is ons geld niet na te maken. En daar komt bij, dit spel zou wel heel erg duur zijn als al dit geld echt was." grinnikte ze nadat haar lachbui een beetje was afgezwakt.

"Maar gebruikt niemand dit geld dan toch stiekem?"

"Nee, het lijkt niet eens op echt geld. Daar komt bij dat er duidelijk 'Monopoly' op het briefje staat, met dat mannetje. Kijk, dit is ons geld." en Lily hield een briefje van £10 omhoog.

"Dus jullie betalen met papier? Wat waardeloos." mompelde Katy.

"Ze hebben ook munten. Mijn moeder was een Dreuzel, ze heeft me er een keer een laten zien, maar ze is nu zo ingeburgerd in onze wereld dat hoewel ze zelf geen magische krachten bezit, ze wel bij onze wereld hoort. Ze heeft zelfs nog nauwelijks contact met de Dreuzelwereld." vertelde Remus.

"Heb je die ook?" vroeg James, "Mogen we die munten zien?" Lily pakte haar portemonnee en haalde er een munt van twee pond, één pond en 50 pence uit.

"Wat is dat nou voor een raar ding?" vroeg Sirius geïnteresseerd, wijzend naar het zeshoekige muntje.

"50 pence, een halve pond. Ongeveer één sikkel en 21 knoeten." legde Lily uit.

"Waarom is het zo lelijk?"

"Dat weet ik toch ook niet?" wierp ze terug. Daarop hield Sirius zijn mond.

Katy, de jongste, mocht beginnen. Omdat Lily had gezegd dat dingen kopen slim was, kocht Sirius alles aan het begin zo snel mogelijk op, zodat hij geen geld meer had toen hij op de duurste straat kwam. Tegen het einde van het spel had Lily vier complete straten met hotels en een hele stapel geld. Ze genoot er vooral van dat Remus zwaar gefrustreerd met zijn vingertoppen tegen de zijkant van zijn hoofd drukte in een poging zich te concentreren. Na twee potjes begonnen ze het eindelijk door te krijgen en won Lily nog maar net aan. 

"Heb je nog meer dreuzelspellen?" vroeg Nell. Zij vond de spellen het leukst van allemaal.

"Ik heb nog pestkaarten, kent iemand dat?"

"Ja!" riep Remus, blij dat er nu een spel kwam dat hij wel kende, zodat hij een redelijke winkans had. De anderen schudden hun hoofd of bleven helemaal stil.

"Oke. Het is een kaartspel. Klaver kan op klaver, harten kan op harten, schoppen op schoppen, ruiten op ruiten, heer op heer, vrouw op vrouw, boer op boer, enzovoorts enzovoorts. Niet doordenken bij die laatste drie. Het doel is om zo snel mogelijk van je kaarten af te komen. Als iemand een twee op legt, moet de volgende ook een twee of joker op leggen, of twee kaarten erbij pakken. Als er al een joker en een twee liggen, 7 kaarten. Als er twee tweeën liggen, vier kaarten pakken, enzovoorts. Snap je? Als je een zeven, acht of heer op legt mag je nog een keer. Als je een boer op legt, mag je veranderen wat er opgelegd moet worden. Als je nog één kaart over hebt en het is een pestkaart, moet je er vier pakken. Als je er een over hebt en  je zegt niet dat het je laatste kaart is pak je er ook vier. Duidelijk? De rest leg ik tijdens het spel wel uit. Je snapt het snel genoeg." legde Lily in een razend tempo uit. Ze pakte twee kaartspellen uit haar tas, gaf iedereen 7 kaarten en legde de rest in het midden.

"Waarom twee kaartsets?" vroeg Remus verbaasd, "Wij speelden het thuis altijd met één."

"Lijkt het erop alsof er in één pak genoeg kaarten zitten voor 7 per persoon én een stapel in het midden?" grapte James. Remus' mond klapte gelijk dicht. Peter, die de hele rit stil mee had zitten spelen, barstte in lachten uit. De groep keek hem verbaasd aan.

"Hij... Hij..." wist Peter uit te brengen voor zijn nieuwe lachbui begon. "Hij zag eruit als een VIIIIIIIISSSSS!" hij krijste het laatste woord van het lachen. Op de gang buiten de coupé staarden twee ravenklauw meisjes geschrokken naar binnen, vast denkend dat er een natte kat uitgewrongen werd. Het duurde een paar seconden voordat de hele coupé lachte. Niet om het feit dat Remus op een vis leek als hij zijn mond dichtklapte, maar vooral om Peter's hysterische gelach en het geschokte gezicht van de twee meisjes die langsliepen bij Peter's "VIIIIIIIISSSSS!". 

Na een paar leuke potjes met verschillende winnaars begon het donker te worden. Een half uur later zaten ze met zijn allen in de grote zaal, aan een heerlijk diner. Lily kon zich niet herinneren ooit beter geslapen te hebben dan die nacht, zo tevreden was ze.