Embrace Darkness

Feeling

Πολλοί δεν εκτιμούν το τρέξιμο.

Ευτυχώς δεν ανήκω στους πολλούς.

Το τρέξιμο για εμένα είναι κάτι που με απελευθερώνει,με κάνει να ξεχνιέμαι αφού το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω τα πόδια μου και να συγκεντρώνομαι στην αναπνοή μου.

Ίσως είναι κουραστικό τις δύο πρώτες φορές,μα την τρίτη γίνεται πιο διασκεδαστικό.

Πριν με βάλει η Juliette στο κάπνισμα,συνήθιζα να αθλούμαι στο στίβο και μάλιστα ήμουν πολύ καλός.Την θυμάμαι να έρχεται με αυτά τα μποτάκια και μια τεράστια ζακέτα που γλιστρούσε από τον ώμο της και να κάθεται στις κερκίδες,ενώ εγώ έτρεχα.Την έβλεπα που μου χαμογελούσε από μακριά.

Το χαμόγελό της ήταν η αγαπημένη μου θέα.

Η ανάσα μου βγαίνει τόσο έντονη,τα πνευμόνια μου πάνε να σπάσουν-τρέχω για μισή ώρα για κάπου που δεν ξέρω.

Δεν μπορώ να αισθάνομαι τόσο μόνος κάθε φορά που περπατάω στους σχολικούς διαδρόμους χωρίς εκείνη δίπλα μου,δεν μπορώ να αισθάνομαι παγωμένος κάθε βράδυ που κοιμάμαι χωρίς εκείνη να είναι τυλιγμένη πάνω μου.

Γιατί πονάω;

Δεν πρέπει να πονάω.

Πρέπει να αποδεχτώ πως έχει φύγει.

Δεν θέλω να την έχω απλά στην καρδιά μου.Θέλω να την έχω δίπλα μου,να την αγκαλιάζω,να νιώθω τα δάχτυλά της να μπλέκονται στα μαλλιά μου,να μυρίζω το άρωμά της.

Σε θέλω πίσω,Juliette,σε θέλω πίσω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

________________

Κάνει κρύο εδώ έξω στην αυλή.Και χιονίζει.

Η Juliette λάτρευε το χιόνι.Μ'αρεσε έτσι όπως μπλεκόταν στα μαλλιά της και δεν φαινόταν αφού είχαν το ίδιο χρώμα μεταξύ τους.

Είμαι μόνος μου εδώ έξω,τυλιγμένος με το πουλόβερ μου,κοιτώντας το μοναδικό άτομο εκτός από εμένα.

Εκείνη.

Κάθεται οκλαδόν σε ένα πέτρινο παγκάκι απέναντί μου,με το ίδιο μαύρο σκισμένο παντελόνι και μια μάλλινη ζακέτα τυλιγμένη γύρω από το σώμα της.Τα μάτια της είναι κλειστά,γυρισμένα προς την κατεύθυνση του ανέμου που χτυπά βίαια το πρόσωπό της και διώχνει τα χιονισμένα μαλλιά της.Φαίνονται σαν να είναι ο ουρανός με το χιόνι να παίζει τα αστέρια.

Φυσάω την τελευταία μερίδα καπνού από το τσιγάρο που κρέμεται ανάμεσα στα χείλη μου και περπατάω προς το μέρος της.

Με το που κάθομαι δίπλα της,ανοίγει τα μάτια της για να αποκαλύψει μια απόχρωση του μπλε που βλέπω πρώτη φορά.

Είναι διαφορετικό από ό,τι θα περίμενες.Δεν είναι απλώς ένα βαρετό μονό μπλε ή γαλάζιο χρώμα.Έχει πολλά στρώματα που ξεκινούν από πράσινο,συνεχίζουν με τιρκουάζ και τελειώνουν σε πετρόλ.Όταν τα κοιτάζεις νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε έναν λαβύρινθο χρωμάτων.Τουλάχιστον,έτσι αισθάνομαι εγώ.

"Έκατσες στο τέλειο σημείο..."μουρμουράει και στριφογυρίζει τα μάτια της.

"Έχει αρνητική θερμοκρασία και εσύ κάθεσαι κάθετα στον άνεμο"χαμογελάω"Χάρη σου έκανα".

"Ό,τι πεις..."λέει και κοιτάει μέσα στα μαύρα,μαύρα μάτια μου.Την λυπάμαι γιατί ενώ εγώ έχω την ευκαιρία να κοιτάξω μέσα σε κάτι όμορφο,εκείνη κοιτάζει μέσα σε κάτι που αγκαλιάζει το σκοτάδι,κάτι που δεν έχει περιεχόμενο.Τα μάτια μου είναι τόσο άχρωμα.

"Μου δίνεις ένα;"με ρωτάει χωρίς να πάρει τα μάτια της από το βλέμμα μου.Δείχνει το πακέτο με τα τσιγάρα μου.Βγάζω τα δύο τελευταία από μέσα,της δίνω το ένα και κρατάω το άλλο για τον εαυτό μου.Περιμένω να το ανάψει για να πάρω τον αναπτύρα.Μ'αρέσει έτσι όπως τα μάτια της συγκεντρώνονται προς τα κάτω,έτσι όπως το χέρι της κάνει ένα φράχτη για να φιλοξενήσει την φωτιά.

Φυσά τον καπνό."Ευχαριστώ".

Ανάβω το δικό μου και φυσάω τον καπνό από τη μύτη.Παραμένουμε έτσι,φυσώντας και ξεφυσώντας καπνό με την ησυχία του ανέμου ανάμεσά μας.

"Πως σε λένε;"τη ρωτάω πρώτος.

"Adeline"μουρμουράει στρίβοντας το τσιγάρο μεταξύ των δαχτύλων της."Adeline Teresa Molt".

"Aiden Christopher Hamincton"μ'αρέσει που συστηθήκαμε με τα ολοκληρωμένα ονόματά μας.Μ'αρέσει το δικό της όνομα καλύτερα από το δικό μου.Ακούγεται πιο μελωδικό.

Με κοιτάζει καθώς βάζει το τσιγάρο στα χείλη της και ρουφάει έντονα τον καπνό στα πνευμόνια της.

"Χάρηκα,Aiden Christopher Hamincton" .

******

Το ιντερνετ μου είναι φρικτό αυτή τη στιγμή και το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω ένα βιβλίο του riggs που έχει πολύ μεγάλο τίτλο και βαριέμαι να το γράψω.

Ο ξαδελφός μου μου σπάει τα νεύρα.......

Σχολιάστε <3
Emma C.