Embrace Darkness

Of

Κάθεται στον καναπέ.

Κλαίει.

Πάντα κλαίει.

Δεν δίνει σημασία στο 'γεια' που της λέω κάθε φορά που επιστρέφω.

Κλαίει.

Και δεν την κατηγορώ.

Η κόρη της πέθανε,κλαίει,λυπάται,πονάει.

Κάθομαι στον καναπέ δίπλα της και την παίρνω αγκαλιά,το κεφάλι της θάβεται στο ύφασμα της μπλούζας μου,τα δάκρυά της βρέχουν το στήθος μου.Με κρατάει γερά μέσα από τα αναφιλητά της.Της χαϊδεύω τα μαλλιά,της λέω πως όλα θα πάνε καλά,ενώ ξέρω πως όλα θα πάνε σκατά.

Μισώ τον εαυτό μου γιατί δεν έχω κλάψει ακόμη.Γιατί δεν έχω κλάψει ακόμη;Δεν θα έπρεπε;Αφού πονάω.

Μου λείπει,μακάρι να το ήξερε.

"Σ'αγαπώ,Aiden"λέει.

"Κι εγώ σ'αγαπώ,μαμά"

____________

Μιλάνε για εμένα ξανά.Για την εμφάνισή μου.

Δεν έχω κοιμηθεί εδώ και μέρες.

Δεν ξέρω γιατί δεν ζαλίζομαι,δεν με πονάει το κεφάλι μου,δεν νιώθω πως θέλω απλώς να κοιμηθώ.

Τον καημένο.Τα μάτια του είναι κατακόκκινα.

Μάλλον περνάει τα βράδια του σε μπαράκια,κάνοντας διάφορα με κοπέλες για να ξεχαστεί.

Φαίνεται πως πίνει.

Κανείς από αυτούς τους μαλάκες δεν ξέρει πως είναι να πεθαίνει το άλλο του μισό.Κανείς δεν ξέρει πόσο πολύ πονάει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα,χαμηλώνω το βλέμμα μου και φεύγω μακριά τους προτού αποβληθώ ξανά.

_______

"Σταμάτα να το κάνεις αυτό".

Αυτή την φορά δεν προσπαθεί να καλύψει τίποτα,ίσα-ίσα συνεχίζει να κόβει το χέρι της.Αίμα πιτσιλάει το πάτωμα κι εκείνη δεν μορφάζει.Το απολαμβάνει.

Ξέρω πως είναι απολαμβάνεις τον πόνο.

Πηγαίνω δίπλα της,κάθομαι στο πάτωμα,παίρνω το μικρό μέταλλο από το χέρι της,το πετάω στην τουαλέτα από πίσω κι αγκαλιάζω τα γόνατά μου.

Δεν μ'αρέσει άλλοι να κάνουν τα λάθη μου.

"Πρέπει να σταματήσεις να μπαίνεις στις γυναικείες τουαλέτες,Aiden,θα σε περάσουν για κανέναν βιαστή..."γελάει με το σχόλιό της,αλλά εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι

Το

Αίμα

Που

Πιτσιλά

Το

Πάτωμα.

"Γιατί;"ρωτάω χωρίς κανένα χαμόγελο,έτσι διακόπτω και το δικό της.

Κουνάει το κεφάλι της."Ο πατέρας μου είναι μαλάκας".

"Κοίτα σύμπτωση...".

Με κοιτάει με αυτά τα απίστευτα χρωματιστά μάτια της.

"Τι έκανε;"ρωτάω.Δεν ξέρω γιατί ψιθυρίζω,απλά το κάνω.

"Χτυπάει τη μητέρα μου,κοιμάται μαζί με άλλες κάθε βράδυ"καθαρίζει τον λαιμό της."Μαζί κι εμένα..."δεν έχει πάρει το βλέμμα της από το δικό μου.

Το στόμα μου ανοίγει,αλλά το κλείνω αμέσως.

"Ξέρεις,το μαλάκας δεν του αρμόζει".

Μισοκλείνει τα μάτια της.

"Τι θα έλεγες για διεστραμμένος ψυχάκιας;" Προτείνω κι εκείνη χαμογελάει.Έχει ωραίο χαμόγελο,από εκείνα που δημιουργούν δύο λακκάκια σε καθένα από τα μάγουλα."Λυπάμαι".

"Μην.Μου τη δίνει όταν με λυπούνται"σηκώνεται όρθια και μου προσφέρει τα χέρια της.Τα παίρνω και με τραβά όρθιο.

"Που με πας;"

"Κάπου για να καπνίσουμε με την ησυχία μας χωρίς να μας κοιτάνε λες κι είμαστε τρελοί"με σέρνει στον διάδρομο ενώ μιλάει.

"Είμαστε,δεν είμαστε;"

******

Πρέπει να διαβάσετε πρώτα αυτό το κεφάλαιο και μετά το Knowing,μην μπερδεύεστε από τη βλακεία μου!

Μόλις είδα πως ο Asa Butterfield θα παίξει τον Τζέικομπ στο Peregrin's home.Μπορώ απλά να αναφέρω πόσο απίστευτα τέλειος είναι;Και κούκλος...Απλά,οκει........
Emma C.