Embrace Darkness

Knowing

"Πως την λένε αυτή την νέα σου φίλη;".

Δεν ξέρω αν με θέλει σαν φίλο της.

"Adeline".

"Και τι κάνετε μαζί;"

"Καπνίζουμε".

"Βρήκες τον εαυτό σου ποτέ να ξεχνά την Juliette όταν είσαι μαζί της;"

Δεν ξεχνάω ποτέ την Juliette.

"Όχι".

Η Juliette δεν είναι κάποια η οποία μπορεί να ξεχαστεί.

______________

"Θέλω να έρθεις από εδώ"η φωνή της Adeline βγαίνει πνιχτή από το ακουστικό του τηλεφώνου.Φαίνεται πως είναι κάθετα του ανέμου,ξανά.

"Εντάξει"δεν με νοιάζει το γιατί,ξέρω μόνο πως μ'αρέσει να είμαι μαζί της.

"Βάλε κάτι άσχημο...".

__

"Ορίστε"μου δίνει ένα πινέλο πνιγμένο σε μαύρη μπογιά.

"Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω με αυτό;"ρωτάω σμίγοντας τα φρύδια μου.

Με κοιτάζει λες και την προσέβαλλα."Θα με βοηθήσεις να βάψω το δωμάτιό μου".

"Εντάξει..."χαμογελάω στην ιδέα πως όλα μέσα σε αυτό το δωμάτιο πρόκειται να γίνουν μαύρα-πως θα βλέπει που πατάει;

Πιέζω το πινέλο στον άσπρο τοίχο και το κουνάω πάνω κάτω αφήνοντας στρώσεις χρώματος να καλύψουν την επιφάνεια.

Κι αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως

Ο τοίχος γκρεμίζεται.

Ό,τι ανάμνηση με αυτόν τον άσπρο τοίχο υπήρχε,πλέον σβήνει, καλύπτεται με αυτό το μαύρο σκούρο χρώμα.

Μακάρι να μου ήταν τόσο εύκολο να το κάνω κι εγώ.

"Μ'αρέσει"χαμογελάει αφού τελειώσω και τον τελευταίο τοίχο.Την κοιτάω,καλυμένη με μπογιά στο πρόσωπο και στην σαλοπέτα που φοράει,και σκέφτομαι πως αφού της αρέσεις μου αρέσει κι εμένα."Το μόνο που μας μένει είναι το ταβάνι"

Κοιτάω ψηλά και το μόνο που βλέπω είναι μαύρο.Αναρωτιέμαι αν θέλει να το μαυρίσει κι άλλο.

"Θα με σηκώσεις;"το χέρι της κρατά σφιχτά ένα πινέλο ζωγραφικής με μια πολύ-πολύ μικρή μύτη καλυμμένη με μια αχνή απόχρωση του κίτρινου.Με κοιτάζει με αυτά τα μπλε μπλε πράσινα μάτια που με ζαλίζουν.

Την παίρνω στους ώμους μου κι ακούω ένα γελάκι να της ξεφεύγει καθώς τεντώνει τα χέρια της κι αρχίζει να ζωγραφίζει το ταβάνι.

"Μη,θα πέσω"λέει καθώς σηκώνω το κεφάλι μου να δω τι ζωγραφίζει.Δαγκώνει τη γλώσσα της για να μην γελάσει.

"Δε θα σε αφήσω".

Δεν θα την άφηνα ποτέ να πέσει.

Αρκετές στιγμές ανυπομονησίας περνούν με την Adeline να κάθεται στους ώμους μου και τα χέρια μου να τυλίγουν τα γόνατά της.

"Έτοιμο"την βοηθάω να κατέβει.Πετάει το πινέλο στο πάτωμα και δείχνει το ταβάνι με το μουτζουρωμένο δάχτυλό της.

Κοιτάμε μαζί ψηλά,στόματα ανοιχτά ,μάτια περιπλανώμενα στη θέα του ανοιχτού ουρανού.Έχει ζωγραφίσει δεκάδες αστέρια εκεί πάνω.

"Τέλειο...".

"Μιλάς σοβαρά;".

"Σε εσένα πάντα"της χαμογελάω για να μου χαρίζει και εμένα κάποιο χαμόγελο.

Λατρεύω τα δύο λακκάκια που εμφανίζονται στα χείλη της.

Λατρεύω να την κοιτάζω.

******

Αυτό το κεφάλαιο με κάνει χαρούμενη...Τι άλλο με κάνει χαρούμενη;Το Miss Peregrin's home for peculiar children.Έχω πενήντα σελίδες ακόμα κι είναι απλώς θεϊκό και μ'αρέσει το γεγονός ότι δεν ξέρω πως είναι εμφανισιακά οι χαρακτήρες.Είμαι η μόνη που μισεί την Έμμα και λατρεύει τον Ενόχ;Εννοώ,μακάρι να μπορούσα να αναστήσω κι εγώ ανθρώπους με τρεις καρδιές προβάτων,αυτό θα ήταν απλά φοβερό!Κάτι άλλο που με κάνει χαρούμενη είναι πως τον Μάρτιο βγαίνει η ταινία χα!

Σχολιάστε,ψηφίστε κλπ <3

Εμμα Κ.