Embrace Darkness

Can't

Έχω προβλήματα.

Πολλά

Αμέτρητα

Εκατομμύρια

Μίζερα

Επιθετικά

Τρελά

Αθεράπευτα

προβλήματα.

Γι'αυτό είμαι εδώ.Καθισμένος σε έναν από αυτούς τους παλιούς αλλά άνετους καναπέδες,με καλά συντηρημένο καφέ και γυαλιστερό δέρμα.Το πουλόβερ μου κάνει προσπάθειες να κρύψει τα δάχτυλά μου κι ευτυχώς αυτά χάνονται μέσα στο ζεστό και απαλό υλικό που μου θυμίζει τα μαλλιά της Juliette.

Τόσο μυρωδάτα,γυαλιστερά,λευκά.Τόσο όμορφα...

"Aiden"λέει ο ψυχίατρος απέναντι μου.Δεν ξέρω ακριβώς γιατί είμαι εδώ,μόνο πως έχω προβλήματα.

Πολλά

Αμέτρητα

Εκατομμύρια

Μίζερα

Επιθετικά

Τρελά

Αθεράπευτα

προβλήματα.

Η μαμά είπε πως θέλω βοήθεια.Και λογικά έχει δίκιο.

"Σήμερα,ο τρόπος που διαχειρίστηκες το όλο θέμα δεν ήταν σωστός"κουνάει το κεφάλι του"έκανες τόσο κόπο για να φτάσεις στο σημείο που τα σχόλια για την αδελφή σου δεν σήμαιναν τίποτα,και τώρα ο τοίχος γκρεμίστηκε ξανά".

Ο τοίχος γκρεμίστηκε ξανά.

Ο τοίχος πάντα θα γκρεμίζεται,θα πατιέται,θα καταστρέφεται.Γιατί αυτό κάνουν οι τοίχοι προκειμένου να υπάρξουν καινούργιοι.

Αυτό κάνουν οι άνθρωποι.

"Ας ξεκινήσουμε από την αρχή"μου χαμογελά με αυτό το χαμόγελο που είναι πραγματικά αληθινό,όχι σαν κι αυτό που μου έδινε ο μπαμπάς μου.Ήταν

Ψεύτικο

Χλευαστικό

Αηδιαστικό

Μικρό

Ανεπαρκές

Δεν θα μπορούσα ποτέ να μισήσω τον ψυχίατρό μου.Ακόμη και να ήθελα,δεν θα μπορούσα.Προσπαθεί για εμένα με έναν τρόπο που δεν προσπαθώ ο ίδιος για τον εαυτό μου.

Μερικές φορές νομίζω πως πονάει περισσότερο.

"Η δίδυμη αδελφή σου,η Juliette,ο αγαπημένος σου άνθρωπος στον κόσμο,εκείνη που σε καταλάβαινε,που σε παρηγορούσε,που σε αγαπούσε πέθανε"λέει με μάτια ανέκφραστα.

Με αγαπούσε.

Με λάτρευε.

Με αναζητούσε.

Με ήθελε.

Με χάιδευε.

Με αγκάλιαζε.

Με παρηγορούσε.

Αυτά τα μικρά της χέρια ήταν τόσο γεμάτα με φροντίδα και αγάπη.Η αίσθησή τους πάνω στο πρόσωπό μου με τρελαίνει,με φοβίζει,με κάνει να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να αποδεχτώ πως έχει πεθάνει.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

Δεν είναι εδώ.

"Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό,Aiden"μου λέει σιγανά.Έχει προσέξει πόσο με πονάει που δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό."Πρέπει να δεχτείς τα πράγματα έτσι όπως έχουν.Δεν πρέπει να πανικοβάλλεσαι,ούτε να ταράζεσαι γιατί έτσι είναι μερικές φορές.Χάνουμε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το μυαλό μας"χαμογελά ενθαρρυντικά καθώς ρυτίδες εμφανίζονται γύρω από τα χείλη του. "Όμως την Juliette δεν θα την χάσεις ποτέ...Γιατί;"με ρωτά για να τον συμπληρώσω.Όπως κάναμε και πριν.

"Γιατί θα μείνει στην καρδιά μου"λεώ πολύ σιγανά.Η φωνή μου ακούγεται πολύ βαριά σε αντίθεση με τη δική του.Όμως από τότε έτσι ήταν,βαριά,απόμακρη,μοναχική,λυπημένη.

"Πολύ καλά,Aiden"κλείνει το μαγνητοφωνάκι που χρησιμοποιεί κάθε φορά στις συναντήσεις μας,κοιτά το ρολόι του και λέει "Ο χρόνος μας για σήμερα τελείωσε".

Σηκώνομαι όρθιος,με οδηγεί στην πόρτα όπου και βγαίνω.Βάζω την κουκούλα της ζακέτας μου,βγάζω τα τσιγάρα-τα αγαπημένα της τσιγάρα-από την τσέπη μου,ανάβω ένα και φυσάω μακριά στον καπνό.

****

Σας αρέσει ή είναι βλακεία;;;