KUNG BAWAL MAN

CHAPTER 3: Gained Her Memory Back

KUNG BAWAL MAN
by:Yeshameen Brejente

Samantha could say that Armando's such a good kisser! dama niya 'yon. It satisfies her. The kind of a sweet and alluring kiss. A kiss with an extra care, making sure she won't reject nor regret it. Ramdam naman ni Armando na kay bango ng maiinit na hininga ni Samantha. Lalong nakakatakam itong hagkan. Ayaw na niya itong bitawan pa. Sobrang mahal na niya ang dalaga. Mahal na mahal. His kiss became more aggressive when Samantha puts her arms around his shoulder. Making him feel like she likes that sweet and fulfilling kiss.

"Armando.." she says, touching his face. She knew this much is not of her age. But she likes it more. Pakiramdam niya ay ibibigay nito ang lahat mapaligaya lamang siya. She wanted to love him, but not now that she don't remember anything.

"Mahal kita, Samantha and I wanted to love you for the rest of my life. God gave me you when I lost my son." Romantikong sabi ni Armando habang ang mga mata niya'y nangungusap, nagpapasalamat at nagmamahal ng buong puso. His lips seems inviting. It makes her wanna be kissed again by him.

"Son?"kunot-noong sabi ni Samantha."May asawa ka?"

"Biyudo ako. Matagal na panahon na ang nakaraan. Naaksidente ang aking anak, na ayon sa natuklasan ko ay katabi mo sa eroplanong sinakyan niyo tungo sana sa France."

"Pasensya ka na ngunit wala akong matandaang kahit ano. Ni pagkatao ko, ang buhay ko wala pa akong maalala. But I'm sorry to hear you lost him." Malungkot na sabi ni Samantha. At ibinaba siya ni Armando sa sahig nang makarating na sila sa kusina.

"Nagpa-media na ako, kasama ang larawan at pangalan mo. Inilapit na kita sa mga otoridad, but nobody claims you. Pansamantala ay dito ka na muna hanggang sa gumaling ka. Hanggang sa gusto mo pang manatili dito." Ani Armando.

Biglang naging emosyonal si Samantha. Rumagasa ang mga butil ng luha mula sa kanyang mga mata.

"Wala bang nagmamahal sa akin? Kahit ba pamilya ko ay inabandona na ako, Armando? Masama nga kaya ako?"she asks in tears and Armando was there to comfort her. He wiped her tears away with his palm.

"Shh, don't say that, Samantha. I'm here for you." He says and hugs her tight. Umiyak nang umiyak naman ang dalaga sa balikat nito.." Nasaan na nga ba ang ulam na inihanda mo para sa akin? "

"Oo nga pala."Sumisingok na sabi niya saka napangiti. Hawak niya sa kamay si Armando at dinala sa dining room. "Tinanong ko si Manang kung ano ang paborito mo, sabi niya mahilig ka raw sa Lasagna.."

And Armando saw the perfect lasagna being served on the table. He can't believe na sa ganda ni Samantha ay may talento pala ito sa pagluluto. And he's happy about it.

"You made this?" ani Armando. At tumango naman si Samantha.

"Yeah." She answered."Just for you. Thanks for everything, Armando. Alam kong di sapat ang habambuhay kitang pasalamatan dahil sa pagliligtas mo sa aking buhay.." aniya saka hinagkan si Armando sa noo at naupo siya sa kandungan nito nang walang pasubali't pag-aalinlangan.Nailang si Armando. On his age ay saka niya naramdaman ang reaksyon ng pagkakalapit ng isang babae at isang lalaki. Ayaw niyang padala sa scenario na 'yon, pero paano nga ba ang tumanggi sa isang Samantha?

At sa ikalawang pagkakataon ay muling nagsanib ang kanilang mga labing malaki ang pangangailangan sa bawat isa.

"Samantha, please ask me to stop and I definitely would." Bulong ni Armando.

"Di ko alam ang aking nakaraan, Armando. Pero sa mahigit isang taon na nakasama kita, di ko na rin maiwasang kailanganin ka. Gusto kita Armando, gusto kong hagkan mo 'ko. Gusto kong madama ang bawat yakap maging ang haplos mo, Armando. Parang di ko na yata kakayaning mabuhay kung wala ka.."ani Samantha, kaya walang sabi-sabing dinala niya ang dalaga sa kanyang silid, di na niya kayang magtimpi. Di na niya kayang pigilan ang kanyang pagnanais na maipadama sa dalaga ang lahat ng paraang alam niya mapaligaya lamang ito.

Nang mailapag niya sa kama si Samantha ay muli pang naglapat ang kanilang mga labi, saka hinaplos sa bawat parte ng kanyang mga katawan. Gusto ng dalaga ang bawat dampi ng palad ni Armando sa kanyang balat at sa tuwing nagtatama ang kanilang mga mata ay agad-agad namang nagkakahalikan sila. Saka parehong mapapangiti.

Sobra nang napapaliyad sa ligayang nadarama si Samantha nang paraanan ni Armando ng halik ang bawat kasu-kasuan niya maging ang mga maseselan niyang parte.

And when he knew that she's ready to take him, he bent down a little to reach for her, pareho nilang nadama ang init ng mga katawan nila nang ito'y maglapat na. Lalo na nang madama na ni Samantha ang kargada ni Armando. Although he's on his 40's ay napupunan niya ang matinding pangangailangang sekswal ni Samantha. He's not that old, lamang ay maaga nitong nabuntis ang ina ni Lyndon kaya maaga ring naitali sa sagradong pagsasama. He was 18 back then when he married Lyndon's mom. Out of Armando's expectation ay di niya naihanda ang sarili sa natuklasan matapos marahang angkinin ang dalaga sa kauna-unahang pagkakataon. Nagulat siya, ngunit saglit lamang. Naisip niya lang na napaka-swerte ng lalaking unang nakaangkin kay Samantha! Ngunit di nagbago ang pagmamahal na meron siya para sa dalaga. When you truly love someone, then you have to love her for better or for worse. Kahit di na ito buo. Wala na siyang pakialam. Kahit sino at ano pa ang nakaraan nito.

"Armando, ang ibig sabihin ba niyon ay may nauna nang nakaangkin sa akin?" tanong ni Samantha, but Armando doesn't want to make her feel bad, so he sealed her mouth with his caring and loving kiss that slipped away her worries and even insecurities. And they continued making love as it may called to be.

"Marry me when you gain your memory back, Samantha." Sabi nito.

"And even before I gain it back. I will, Armando. Because I can't stop falling for you too." Sabi ni Samantha saka pumaibabaw kay Armando at minsan pa ay nagsalo sa init ng pag-ibig na batid nilang meron sila ngayon.

Mahigit isang taon na ang nagdaan ay di pa rin nagigising mula sa comatose si Lyndon. And Francine has never left him alone. She continued taking care of him, kahit alam niyang imposibleng magising pa si Lyndon.

"Wake up, stranger!"she whispered in his ear. Habang himas ang buhok ng binata, but still he isn't concious yet. And Francine was very sad about it.

Nasa opisina si Armando. Naiwan sa bahay si Samantha kasama ang kinuha nilang wedding planner at wedding organizer.Nakatingin siya sa magagarbong traje de boda, lahat magaganda.

Napaisip si Samantha, bakit kaya wala siyang nakikitang litrato ng mag-ina ni Armando. Sino nga kaya ang mas maganda sa kanila ng biyuda nito? And she sighed.

"Mas maiging wala kasi, baka pagselosan ko pa." Piping usal niya at napatingin sa motif's theme at tumayo na muna siya.

"Miss Obregon, I need to go to the bathroom first. Excuse me for a while please.." Tumango ang mga bisita and she walks to the bathroom.

Dumulas si Samantha nang magmadaling pumasok, nasaktan ang balakang niya. At tumama ang ulo niya sa dingding ng bathroom.

"Armando!" sigaw niyang nasasaktan saka nahilo, sumakit ang ulo. Pinilit niyang tumayo, ngunit di niya kaya. Parang hinihiwa ang ulo niya. She closed her eyes at biglang nanumbalik ang aksidenteng kinasapitan nila ni Lyndon! Ang pagtama ng kung ano sa eroplano at ang pagkakahiwalay nila ng binata.

"Lyndon, Lyndon!" sigaw niyang nasasaktan.

After checking Lyndon's blood pressure, Francine were happy seeing him! Dahil naigalaw na ni Lyndon ang sariling hintuturo.

TBC