O gün umutsuz bir şekilde dağların eteklerinde dolaşıyordum. Kendi kendime :şu koyunların kuzuların bile bir ailesi var . Onlar bile yalnız değil. Neden ben yalnızım ha
neden???? kendime bu soruları soruyordum . Üzüntümden ağlamaya ve haykırmaya başladım. O sırada sesim yankılandı. Ben de :vay be demek yalnızlığında bir sesi varmış dedim. Sonra yalnızlığın o kadarda kötü bir şey olmadığını düşündüm. Bir dağın eteğinde gezinirken bir çobana rastladım . Çoban ile tanıştım . O da yalnız olduğunu söyledi. Ha size adını söylemedim . Adı da MUSTAFA ymış. Mustafa bena kuzularını koyunlarını gösterdi. Ona neden yalnız olduğunu sorunca yüzündeki tebessüm yok oldu . Onu mutlu etmek için konuyu değiştirdim . Ve ona :beni şehre götürür müsün ? dediğimde ise :Neden olmasın ki dedi ve şehre doğru yol almaya başladık...
(Bu arada kızın adı SİNEM)
