ZİVA

10. BÖLÜM

Acı nedir bilirmisiniz? Acı özlemdir, imkansızı özlemektir. Keşkeler vardır dağları aşkın, denizlere feryat. Benim özlemimde okadar işte gökyüzünün tavanı kadar uçsuz bucaksız.

Kendime kızıyorum eğer doğum günü hediyesi olarak alışveriş diğe tutturmasaydım belki bunlar olmazdı sonra tövbe diyorum belki ecelleri gelmişti kaza olmasa bile farklı şekilde öleceklerdi. Suçlu arıyorum yinede kendimi seçiyorum sonra, benim yüzümden benim yüzümden..

Ne olurdu sanki bende ölseydim, ne olurdu sanki bende oracıkda can verseydim. Olmadı son anlarını bile göremedim mezara nasıl koydular göremedim ama iyikide görememişim nasıl dayanırdım yoksa. O toprağı üzerlerine atmalarına nasıl izin verirdim. Koskaca 2 ay komada kalmak dile kolay, filmlerde görürdüm hep kaza olur ve komaya girerler ama ben şanslıyım ki komadan çıkmayı başarmışım babam sayesinde. Eğer beni son dakka arkadan tutup kendine çekmeseydi belki ölürdüm bende. Belki huzura kavuşurdum yanlarında. Hastahaneden çıkınca uzunca bi süre konuşmadım sustum, sessizliği dinledim. Annemle babamın sessizliğini dinledim yokluklarını sindirdim yavaş yavaş yaptım, alıştım. Ses tonlarını kazıdım aklıma, gülüşlerini yapıştırdım sol tarafıma.

Özlem iğrenç bi duygu diğerleri gibi değil. Nefret azalır, soğur.
Sevgi zamanla biter yerini saygıya bırakır ama özlem arttıkça artar seni mahveder, içini yer bitirir oda yavaş yavaş yapar içini. Sessizleştirir seni gülüşlerini alır, kahkahalarını yok eder. Benliğini değiştirir ama seni terk etmez.

Babam.. Özlemim, nefesim, ihtiyacım, acım..

Annem.. Büyük ben misali..

Ziva.. Ben ölü, yürüyen beden, donuk surat, kansız kız, yavru ağzı düşmanı..

Aradan tam iki hafta geçti ne erkandan ses var nede bana aynayı gönderen kişiden. Aman eksik olsunlar diyecemde ayna meselesi hâla aklımın birinci sırasında. Şaşırıyorum, alışkın değilim kim neden bana hediye göndersin ki? Normal bir hediye bile değil hele ki o not.. Çok yakınımda bi okadarda uzağımda kimsin sen kim?

Acaba bedirhan mı? Yok olamaz yavru ağzı nefretimi bilmiyor onuda gectim aynamın kırık olduğunu bilmiyor.

Yoksa elif mi? Yok yok bu düşünce bile arkadaşıma ihanet gibi hissettiriyor bana.

Çık ortaya çık..

Bugün günlerden cuma ama okula gitmiyoruz malûm son sınıfız arada izin veriyorlar ve bu benim işime gelmiyor değil. Hem annesi hemde babası ölenler için devlet aylık bir miktar maaş veriyor, yetiyorda zaten bize bugün gidip bankadan almamız lazım elifle sonrada bikaç bişe alırız kendimize.

Dolaplarımın kapaklarını açıp kıyafetlerime bakınmaya başladım. Hava artık yavaş yavaş soğuyordu elbise ve etekleri es geçtim. Altıma koyu jean üstüme dümdüz beyaz badi ve siyah eskimiş deri ceketimi giyindim, yeni aynamın karşısına geçip saçlarımı tepeden at kuyruğu yaptım son olarak telefonumuda alıp odadan çıktım çantaya gerek yok zaten.

Elifin kapısını çalıp içeriye girdim zaten hazırlanmıştı oda benim gibi telefonunu alıp yemekhaneye indik.

çocukların şen sesleri etrafı dolduruyordu. Diğer kısımda ise yan binadan gelen erkekler vardı onlarda aralarında muhabbet edip kahvaltılarını yapıyorlardı. Bizde elifle tabağımızı alıp herzamanki yerimize oturduk.

"Ziva her ay olduğu gibi çok heyecanlıyım, bissürü kıyafet almak istiyorum."

"Elifcim heyecanını bölmek istemem ama biliyosun ki aldığımız para az."

"Biliyorum zaten sana demiyorum ki pahalı yerlere gidelim, sosyete pazarı neyimize yetmiyor." deyip kırırdadı bende güldüm haklıydı pazar neyimize yetmiyor.

"Ziva?"

"Efendim?"

"Ordakiler bizemi bakıyor?"

Elifin kafasıyla işaret ettiği yere baktım yan binadan gelen üç kişilik erkek grubu hareketli bir şekilde konuşup bize bakıyolardı.

Bizimle yaşıtlardı sanırım. Aralarında en yapılı olan Ali beyefendi gibi ağır başlı, kumral, yüz hatları sert ama insan yüzüne bakınca o masumluğu görüyor. Yanında oturan Duha, ali ye göre birazdaha cılız, esmer ve sessiz bi tip oda bizim okulda. Digerini ise tanımıyorum desem doğru olur. Zaten Ali ve Duha'ylada okula gidiş gelince, birbirimizi görünce sadece kafa sallayıp en ağır şekilde selamlaşıyoruz okadar.

"Sence ne diyorlar?"

"Bilmiyorum Elif ama benimde garibime gitti bize bakıp bakıp konuşmaları ama kötü bişey olduğunu zannetmem Ali ve Duha'yı tanıyosun."

"Haklısın belkide kuruntu yapıyoruzdur."

"Belkide. Hadi bitirdiysen kalkalım gezecek çok yer var." deyip güldüm elifde ağzına zeytin alıp ayağa kalktı.

Beraber bahceye çıkıp çıkışa yürüdük tam o sırası ismimin çağrılmasıyla arkamıza döndük elifle, karşımızda Ali, Duha ve o adını bilmediğim üçüncü kişi.

"Ziva"

"Efendim Ali?"

Elini ensesine koydu yere bakarak konuşmaya başladı.

"Şey sizinle biraz konuşalım mı hazır dışarı çıkıyorken."

Elife döndüp şaşkın şaşkın baktım oda anlamadım dercesine kafa salladı.

"Ne konuda acaba?"

Ali etrafına baktı güvenlikçiyi görünce;

"Dışarı çıkalım, burda konuşmasak iyi olur"

Bende "tabi" dedim ve yürümeye başladık hepberaber. Bahceden çıkınca ilerdeki çimlere oturduk elifle onlarda karşımıza bağdaç kurup oturdu.

"Bakın kızlar bu söyleyeceğim şey aramızda tamam mı kabül etmezseniz anlayışla karşılarım."

Elifle tekrar bakıştık, bu sefer konuşan elif oldu.

"Tamam ne söyleyeceksiniz?"

"Biliyosunuz bugün hepimiz paramızı alıyoruz ve şey.. Belki akşam bizimle gelmek istersiniz diğe düşündük"

"Nereye gidiyosunuz ki?" diğe sordum.

Ali ela gözlerini umutla açarak

"Özgürlüğe" dedi.

Elifle aynı "ne" dedik. Bu çok saçmaydı sanki. Kameralar, bekçi..
Sonra aklıma bi soru geldi.

"Bunu ne zamandan beri yapıyosunuz?"

Birbirlerine bakıp gülüştüler. Bu sefer konuşan Duha oldu.

"Nerdeyse 2 yıldır"

Elif " çok kötüsünüz nasıl bizide götürmessiniz?" dedi.

"Açıkcası çekindik"

"Peki tam olarak nereye gidecez?" dedim.

"Tepeye, huzura" dediler.

O an içim kıpır kıpır oldu ilk defa be macera yaşıyacaktım heyecandan şimdiden karnıma agrılar girdi.

Elimi öne doğru uzatıp

"Varım" dedim.

Elifde tereddüt etmeden elini uzattı ve diğerleride, gülüşüp ellerimizi geri çektik. Acaba gercekten huzur bulacakmıyız?

Umarım yakalanmayız..