Umuwi na ko ng bahay pagkatapos non.
Mugtong mugto ang mga mata ko.
dire direstso lang ako sa kwarto ko at iyak ng iyak.
si naririnig pala yung iyak ko, kaya pinasok na niya ako.
Niyakap niya ako ng mahigpit at pinatatahan na niya ako.
me: ma, wala na siya, pumunta na sila sa America.
Mom: I know.And i know kung ano ang nararamdaman mo right now.Bakit hindi ba siya babalik dito?
Me: Babalik po.After 3 years pa po yun ma.Maaaring maraming mangyare sa 3 taon.huhuh!!! mama bakit kase pinilit niyo pako dito.Akala ko ba, ayus lang sa inyo ang mamuhay ng mag isa.Gusto ko maging independent nakong tao.Malaki nako ma.I ca manage my own life.
Mom:You know what?Saakin ka nga nagmana.When I was at your age, gusto ko din maging malaya.Alm ko nmn sa sarili ko na kaya kong maging independent.Mamuhay mag isa.But I was wrong.Time came narealize ko na mali ako.Me tamang oras kase para dyan.Just learn to wait anak.
Me: Alam ko po yun ma,And someday ma realize ko din yun.Alam kong your just trying to protect me. :D
Mom; tumahan kana anak. Hindi bagay sayo ang umiiyak....
tawanana kame ni mama. After nun, nag decide na kameng kumain ng dinner together.Kwento kwentuhan about my new scholl, new friend, new society.Pero kahit anong manyare mag hihintay ako ng 3 taon.Titigil ko muna yung pagiging emotera ko.Ang dapat kong isipin ay yung pag aaral ko.chaka yung future ko.Batsa wala na munang lovelife....
Medjo iniksian ko po yung part nato...
kase mas maganda po ang mangyayare sa mga susunod pa ng mga part!
Please dont forget to vote kapatid...
:)))
