Έχετε αισθανθεί ποτε αυτό το σφίξιμο στο στομάχι;Εχετε νιώσει ποτε το αίμα στις φλέβες σας να παγώνει...και κρύος ιδρώτας τα λούζει το μέτωπο σας;Έχετε νιώσει ποτε τον λαιμό σας να ρουφάει και την τελευταία σταγόνα σάλιου που ίσως ειχατε...με αποτέλεσμα να ξέρετε όλος σας ο λάρυγγας έτσι ώστε να μην μππρειτε να αρθροσετε λεξη;Αυτό ακριβως είχε πάθει η Νάτα εκείνη την στιγμη...απο την στιγμη που άκουσε την φωνη του ένιωσε Οντόν κοσμο να χάνεται κάτω απο τα πόδια της.Αππ την μια χαιρόταν που τον άκουσε αλλά από την αλλη μια πέτρα άρχησε να βαραινει το στήθος της με το άκουσμα της χροιάς του, στενάχωρη, κουρασμένη, Πονεμενει ο καθένας θα καταλάβαινε οτι κάτι βασάνιζε αυτον τον ανθρωπο..οτι κάτι κακό του είχε συμβεί ποσο μάλλον η Νάτα που τον γνώριζε πλεον πολύ καλά.
"Μιλά Νάτα? Γαμωτο πες κάτι..με αντικατεστησες τόσο εύκολα?" ακούστηκε η φωνη του απο το ακουστικό η οποία άρχησε να σπάει πράγμα που σήμαινε πως απο στιγμη σε στιγμη θα ξεσπούσε και εκείνος.
"Χα..Χάρρυ?" η λεπτή τρεμάμενα φωνη της Νάτα απαντησε "εσύ?" συνέχισε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της!
"Απάντησε μου!!"
"Δεν σου μοιαζω Χάρρυ...δεν θα σε αντικαταστουσα ποτε και με κανέναν...υπήρχες και θα υπάρχεις μονο εσύ για μένα, κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει την θέση σου γιατί πολύ απλα κανένας αλλος δεν θα με κανει ποτε να νιώσω όπως εσύ..γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί να με κανει να τον ερωτευτο όπως με έκανες εσύ...γιατί κανένας άλλος δεν είναι εσύ...Χάρρυ. Εσένα θέλω και αγαπώ Χάρρυ, μπορεί να μην είναι σωστο αλλά είναι πολύ αργά πλεον για να κάνω πίσω..δεν μπορούμε να διαλέξουμε ποιον θα ερωτευτουμε..και καλός ή κακός εσύ εγω επέλεξα εσενα" είπε η Νάτα που από την πρωτη συλλαβή μέχρι και την τελευταια δεν σταμάτησε ουτε λεπτο να κλαιει. Τα δάκρυα της δεν σταμάτησαν ουτε λεπτο να ποτίζουν να μάγουλα της καταλήγοντας κατω απο το πιρούνι της με μιας αφού ουτε κουράγιο να τα διώξει δεν είχε."Αυτη είναι η αλήθεια μου Χάρρυ...σου είναι αδιάφορη το ξέρω αλλά αυτή είναι" συνέχισε ενω ένας λιγνός βγήκε απο μέσα της
"Τι λες Νάτα? Ακούς τι λες? Οτι έχει να κανει με εσένα με ενδιαφέρει ζωή μου...μην κλαις σε παρακαλώ μην κλαις" είπε εκείνος χτυπώντας την γροθιά του στο κεφάλι του καναπέ απο την οργή. Οργή για τον ίδιο του τον εαυτό!Οργή που την πληγωσε.Οργή που την άφησε να φύγει,που δεν την φώναξε.Οργή γιατί φέρθηκε σαν κοπανος.
"Μην με κανείς τοτε Χάρρυ!" συνέχισε εκείνη σηκώνοντας επιτέλους το χερι της σκουπίζοντας με γρήγορες κινήσεις ντα μάγουλα της.
"Συγγνώμη Νάτα μου..χίλια συγγνώμη αλήθεια...είμαι μαλάκας φέρθηκαν σαν μαλάκας..δεν σου ζήτησα να μηνεις όταν έπρεπε και τώρα που σε έχασα σε θέλω πίσω μωρο μου απο το επόμενο δευτερόλεπτο μετανιωσα που δεν σε φωναξα αλλά όταν βγήκαμε είχες χαθεί..είμαι μαλακας αλλά αυτον τον μαλακά θες όπως ειπες. Μισώ τον εαυτό μου που πήδημα μια πόρνη...μισώ τον εαυτό μου που σου είπα οτι δεν μου είσαι κάτι για να σου δίνω αναφορά μι-" ο λόγος διακόπηκε απο την ερώτηση της Νάτα Ππυ τόσες μέρες βασάνιζε τον μυαλό της.
"Τι είμαστε Χάρρυ?"
"Δεν ξέρω τι είμαστε..ξέρω τι θα είμαστε απο δω και πέρα, ξέρω οτι εγώ δεν μπορω πλεον χωρίς εσένα..δεν με ενδιαφέρει κανεις..ουτε ο λουις ουτε η ελ ουτε κανεις..σαγαπαω θέλω να είμαι μαζί σου..θέλω να σε κάνω χαρούμενη..θέλω να γελάς και ο λογος να είμαι εγώ και μονο εγώ και κανενας άλλος.Κοντεβα να τρελάθηκε τόσες μέρες...και μονο στην ιδέα του να μην σε έχω ποτε ξανά...σε παρακαλώ Νάτα μείνε μαζί μου, συγγνώμη για ολα ξερεις πως είμαι όταν θυμωνω, ξέρεις οτι λέω πραγματα που δεν ισχύουν.Βρισε με, χτυπά με κάνε οτι θες απλα μην με αφησεις" Η συναισθηματικη φόρτωση της στιγμής τον έκανε να ξεσπάσει...η αναγκη του για εκείνη τον έκανε να ξεσπάσει
"Κλαις?"
"Μην με αφήσεις Νάτα..είναι εξαρτημένος απο εσένα" ψυθηρισε εκείνος ρουφοντας την μύτη του!
"Εσύ με άφησες" συνέχισε στον ίδιο τόνο εκείνη.
"Συγγνώμη Νάτα...είμαι μαλάκας σε παρακαλώ συγχώρεσε με" ακούστηκε για πολλοστή φορά η απελπισμένη βαρια και πληγωμένη φωνη του.
"Σαγαπαω Χάρρυ...οτι και να κανεις θα στο συγχωρώ..γιατί πολύ απλα τρελενομαι στην ίδια του να σε χάσω..δεν μπορω να ζήσω μακρία σου" απάντησε και εκείνη με την Πλέιν δική της βραχνή φωνη απο το προηγούμενο ξέσπασμα της.
"Ουτε εγώ μπορω καρδιά μου...έπρεπε να σε χάσω για το καταλαβω..τόσο ηλίθιος είμαι"
"Ο δικός μου ηλίθιος" απάντησε η Νάτα προσπαθώντας να απαλύνει την συγκινητική και λυπητερή ατμόσφαιρα.
"Σαγαπαω Νάτα μου"η δικιά του απάντηση " κατεβα κάτω" συνέχισε και ομολογουμένως οι λέξεις του την ξαφνικά σαν
"Που κάτω καλέ?" ρώτησε περίεργα εκείνη..
"Είμαι στην γωνεια...κατεβα...έχω αναγκη να σε δω"
"Έρχομαι!" απάντησε και αμέσως έκλεισε το κινητο.Με γρήγορες κινήσεις προσπάθησε να διορθώσει οτι μπορούσε στην εμφάνιση της πράγμα όχι και τόσο πετυχημένο.Με μια δικαιολογία στους γονεις της βάλθηκε να βγει απο το σπίτι και τρέχοντας έπεσε στην αγκαλιά του άντρα που δύσκολα ξεχνάει κανεις.
"Συγγνώμη μωρο μου" είπε μέσα απο τα μαλλια της
"Και εγώ συγγνώμη..σαγαπαω" συνέχισε εκείνη κοιταζοντας τον στα ματια και αμέσως τα χείλη τους ενώθηκαν για να πουν πραγματα που οι λέξεις δεν θα μπορούσαν ποτε να το κανουν.
