Ο δρόμος προς το εμπορικό κυλούσε μέσα σε αρκετά χαλαρούς ρυθμους, με τους δυο τους να σιγο-τραγουδουν το κάθε τραγούδι επαιζε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Απολάμβαναν την διαδρομή τους χαζευοντας τα βροχερά-απο την χθεσινοβραδινη βροχη-τοπία και τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στους δρόμους άλλοι για ψώνια,άλλοι για βόλτα και αλλοι για τυχόν δουλειές και υποχρεώσεις αλλά όλοι...κάθε άνθρωπος εκεί εξω οτι ειδους προβλήματα και οποία ειδους σκοτουρα και να βασάνιζε το μυαλό του, έδειχνε να το αφήνει στο πισω μέρους του μυαλού του για λίγες ώρες και να απολαύσει την βόλτα του με χαμόγελο!Αυτό έπρεπε να κανουν και αυτοί.Να ζήσουν το τώρα..Την κάθε τους στιγμη...Το κάθε δευτερόλεπτο...
"Εδω είμαστε!!" είπε ο Χάρρυ σβήνοντας την μηχανή του αυτοκινήτου
"Φτάσαμε?" ρώτησε εκείνη
"Λες και δεν εχεις ξαναέρθει" είπε εκείνος κλείνοντας αδιάφορα τα μάτια
"Οχουυ... Απλα ήμουν αφηρημένη και δεν το κατάλαβα...άντε κατεβα" είπε εκείνη βγάζοντας την ζώνη της και ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου, όταν οι κινήσεις της διακόπηκαν από τον ήχο του κινητού της.Αμεσως το πήρε στα χέρια της και έσπευσε με γρήγορες κινήσεις να απαντήσει.
"Ελα μπαμπά μου! Τι κανεις?" είπε με εναν ενθουσιασμό στην φωνη της."Καλά και εγώ!"πρόσθεσε"Και ο...κολλητός σου καλά είναι" είπε κοιτώντας τον Χάρρυ κατάματα"αλήθεια? Τι ωρα δηλαδή?"συνέχισε "Αα εντάξει μπαμπά μου..εντάξει θα τα πούμε το βράδυ φιλάκια στην μαμά!" είπε κλείνοντας το και βάζοντας το στην τσάντα ξανά. Αμέσως γύρισε και κοίταξε τον Χάρρυ για ακόμη μια φορά.
"Πριν το βράδυ θα είναι εδώ" είπε δυσάρεστα
"Ωραία..γιατί είσαι έτσι εσυ τοτε δεν χαίρεσαι" απάντησε χαλαρά εκείνος
"Χαίρομαι" είπε εκείνη χαμηλώνοντας ελάχιστα το κεφάλι
"Δεν φαίνεται..." Είπε εκεινος σηκώνοντάς της το κεφάλι και κλείνοντάς της το ματι
"Πάμε τώρα μέσα?"πρόσθεσε.Εκείνη κουνώντας καταφατικά το κεφάλι της βρήκε απο το σταθμευμένο του αυτοκίνητο!
Οι διάδρομοι του εμπορικού ηταν κσι αυτοι γεμάτοι από ανθρώπους και παιδακια
