Ερωτεύτηκα τον ξάδερφό μου

•Κεφαλαιο 2•

Εχει περασει μια εβδομαδα μετα τον θανατο των γονιων μου. Δεν εχω βγει καθολου εξω απο το σπιτι. Δεν ηθελα να μιλησω σε κανεναν. Κλειστηκα στον εαυτο μου. Ημουν συντετριμμενη.

Σημερα το πρωι η Μαιρη μου ανακοινωσε οτι το απογευμα θα ερχοταν η θεια μου, η αδερφη του μπαμπα μου, απο την Αμερικη. Εχω να την δω απο οταν ημουν 5 χρονων. Το μονο που ξερω ειναι οτι εχει ενα ραντζο στο Τεξας. Εχει δυο παιδια, ενα αγορι κι ενα κοριτσι, κι εχει μεινει χηρα. Απο οσο ξερω τα παιδια ειναι περιπου στην ηλικια μου. Τελος παντων. Δεν εχει σημασια. Θα ερθει, θα την δω, θα φυγει, τελος. Δεν προκειται να την ξαναδω μεσα στα επομενα 10 χρονια τουλαχιστον.

Οι ωρες περασαν πολυ γρηγορα. Καθομουν στον καναπε του πολυ μεγαλου σαλονιου και εβλεπα τηλεοραση οταν ξαφνικα χτυπησε το κουδουνι. Η Μαιρη ετρεξε να ανοιξει. Μεσα μπηκε μια μεσηλικη γυναικα με μια βαλιτσα στο ενα της χερι. "Δαφνη?" Ειπε εκπληκτη και μου χαμογελασε. "Γεια σου θεια Τζενα." Την χαιρετησα και της ανταπεδωσα το χαμογελο. Αγκαλιαστηκαμε, φιληθηκαμε και καθισαμε να μιλησουμε. Αφου ανταλλαξαμε δυο τρεις κουβεντες για τους γονεις μου και της ειπα τα νεα μου, μου ανακοινωσε κατι εντελως απροσμενο και ξαφνικο. "Λοιπον, Δαφνη, ξεκινα σιγα σιγα να φτιαχνεις βαλιτσες." Εγω την κοιταξα μπερδεμενη. "Τι εννοεις? Για ποιο λογο?" Την ρωτησα ελαφρως αναστατωμενη. "Σε δυο μερες ταξιδευουμε για Αμερικη. Θα ερθεις μαζι μου να μεινεις στο Τεξας." Ειπε ψυχραιμα. "Τι πραγμα?? Γιατι?" Φωναξα αναστατωμενη στο φουλ. "Θα σου κανει καλο να φυγεις λιγο απο αυτο το περιβαλλον. Εξαλλου, δεν μπορεις να μενεις μονη σου με την Μαιρη." Μου εξηγησε. "Οχι! Δεν θα αφησω τους φιλους και το σχολειο μου. Δεν θα αφησω το σπιτι και τα ακριβα ρουχα μου. Δεν θα αφησω τα πλουτη. Δεν θα αφησω την ζωη μου για να παω στο Τεξας μαζι σου!" Ξεσπασα και ετρεξα στο δωματιο μου, κοπανωντας την πορτα πισω μου.

Μετα απο ωρες σκεψης, κατεληξα στο οτι θα μου κανει καλο να φυγω απο την Ελλαδα. Μου χρειαζεται λιγη αποτοξινωση. Εξαλλου, δεν προκειται να παω για παντα εκει. Μολις ενηλικιωθω θα γυρισω πισω στην Ελλαδα. Στον τοπο οπου γεννηθηκα και μεγαλωσα. Πισω στα πλουτη και την χλιδη.

Την επομενη μερα ετοιμασα τις βαλιτσες μου και κανονισα να βρεθω με τα παιδια για να τους αποχαιρετησω. Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι θα αφησω την Ελλαδα. Δακριζα στην ιδεα οτι θα τα αφηνα ολα πισω μου, αλλα προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου οτι ειναι για το καλο μου. Το θεμα ειναι οτι δεν ξερω αν θα μπορεσω να προσαρμοστω στις δυσκολιες της επαρχιας, χωρις ακριβα ρουχα και πραγματα. Θα προσπαθησω ομως.

Ετοιμαστηκα και πηγα στην γνωστη καφετερια που παντα πηγαιναμε εγω και οι φιλοι μου. Εκεινοι ειχαν ηδη φτασει και ειχαν καθισει σε ενα μεγαλο τραπεζι. Τους χαιρετησα και καθισα μαζι τους. "Δαφνη δεν μπορω να πιστεψω οτι αυριο φευγεις" ειπε η Ελενα. "Ναι Δαφνη θα μας λειψεις πολυ." Ειπε με την σειρα της η Αννα. "Μην μας ξεχασεις." Ειπε ο Μαριος. "Παιδια ηρεμηστε. Δεν θα φυγω για παντα. Το πολυ για εναν χρονο. Μετα θα ξαναειμαστε μαζι. Ελπιζω.." προσπαθησα να τους καθησυχασω.

Μιλουσαμε και γελουσαμε οσπου ηρθε η ωρα να φυγω. Τους αποχαιρετησα κλαιγοντας. Κι αυτοι εκλαιγαν καθως με αγκαλιαζαν για τελευταια φορα.

Ο Στεφανος με πηγε σπιτι. Με πηγε ως την κυρια πορτα της βιλας μου. "Δαφνη, πριν αποχαιρετιστουμε θελω να μου υποσχεθεις κατι." Ξεκινησε να λεει κι εγω του εκανα νοημα να συνεχισει. "Υποσχεσου μου οτι θα κρατησουμε την σχεση μας και δεν θα βρουμε αλλους. Θα σε περιμενω Δαφνη οσο χρειαστει." Ειπε βουρκωνοντας. Εμενα μου ξεφυγαν μερικα δακρυα. "Κοιτα Στεφανε..εμμ...δεν ξερω ακριβως ποτε και αν θα ξαναγυρισω. Δεν θελω να χαραμισεις την ζωη σου για μια τελειωμενη σχεση. Εξαλλου, δεν ξερω αν μπορουμε να κρατησουμε μια σχεση εξ αποστασεως. Ειναι σχεδον αδυνατον να τα καταφερουμε." Ειπα σκουπιζοντας τα δακρυα μου. "Ναι μπορει να ειναι δυσκολο, μα οχι και αδυνατο. Αν υπαρχει θεληση ολα μπορουν να συμβουν. Σε αγαπαω Δαφνη. Καταλαβε το." Αρχισα να κλαιω παλι. "Κι εγω σε αγαπαω. Και γι αυτον ακριβως τον λογο θελω να χωρισουμε και να συνεχισεις την ζωη σου χωρις να περιμενεις ποτε θα γυρισω. Σε παρακαλω καταλαβε με." Του εξηγησα κλαιγοντας. "Αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι δεν με αγαπας τοσο οσο εγω." Ειπε με σοβαροτητα. "Τι? Τι ειναι αυτα που λες? Εγω δεν-" ξεκινησα να λεω "Ασε καταλαβα." Με διεκοψε. "Αντιο Δαφνη." Ειπε ξερα και εφυγε πριν προλαβω να αντιδρασω.

Μπηκα μεσα και πηγα για υπνο επειδη πρεπει να ειμαι ξεκουραστη. Αυριο φευγω...

Γεια σας ;)

Το ξερω δεν ειναι πολυ μεγαλο αλλα ακομα ειναι η αρχη της ιστοριας και δεν εχω πολλα να γραψω. Τα κεφαλαια που ακολουθουν θα ειναι πολυ πιο μεγαλα και αγωνιωδη.

Υ.Σ. καντε μου την χαρη και πατηστε αυτο το αστερακι κατω κατω ;)

                   
-Sofianna_OBrien7