Dude, that's my ghost! {Muke}

Hoofdstuk 2

Luke
Als hij erachterkomt dat ik een geest ben, zal hij flippen!
"Luke, vertel me de waarheid..." Zegt hij met trillende stem.
"Michael je verbeeldde je het, nou kom, laten we doorlopen" zeg ik terwijl ik gebaar dat hij moet lopen.
Hij schudt zijn hoofd, maar loopt dan toch verder.
Snel loop ik hem achterna.

Bij Michael thuis
"Waar kom je vandaan?" Vraagt Michael terwijl hij zijn telefoon aan de oplader legt.
"Ik uh... Kom uit Australië" antwoord ik twijfelend.
"Ja duhh, ik toch ook! Maar waar woon je?"
Ik leg hem uit waar ik woon, nou ja, woonde.
"Ik ben wel eens langs dat huis gelopen!" Zegt hij enthousiast.
"Leuk" antwoord ik droog.
"Ben je gay?" Vraagt Michael dan.
"Ja.." Antwoord ik zachtjes.
"Ik ook" zegt Michael.
Het lijkt wel alsof hij rood wordt...
Schaamt hij zich?

Michael die avond
"Lieverd, met wie zat je te praten vanmiddag?" Vraagt mijn moeder tijdens het avond eten.
"Met Luke" antwoord ik.
"Met wie?"
"Luke, heb je hem niet gezien?"
"Nee? waar woont hij dan?" Vraagt ze verward.
Als ik haar uitleg waar hij woont, veranderd haar gezichtsuitdrukking naar verbaasd.
"Lieverd, daar woont de familie Hemmings, en hun zoon is al jaren dood" zegt ze twijfelend.
Gelijk schiet een hap spaghetti mijn foute keelgat in.
Als ik klaar ben met hoesten, staar ik mijn moeder verbijsterd aan.
"Maar ik zag Luke vandaag nog...!" Zeg ik met een piep stemmetje.
"Lieverd, ga anders naar bed, je hebt het je vast verbeeld" antwoordt ze.
Ik knik en sta gelijk op.
"Toch weet ik zeker dat ik hem heb gezien" zeg ik nog voordat ik naar boven loop.

Luke een uur later
Ik vlieg naar Michael's raam.
Als ik naar binnen kijk, zie ik dat hij ligt te slapen.
Ik zweef door het raam naar binnen en ga naast hem zitten.
"Je moest eens weten, Michael..." Fluister ik. Als hij het zou weten zou hij flippen.
Hij kreunt zachtjes en draait zich dan om.
Als ik mijn hand op zijn rug wil leggen, gaat mijn hand door zijn rug heen.
"Ik haat het om een geest te zijn" zeg ik hardop.
Al jaren ben ik dood, ik ben gewoon vergeten hoe het is om vrienden te hebben, om muziek te maken, alles. Ik ben alles vergeten.
Ik sta weer op en zweef het raam uit.

Michael de volgende dag na schooltijd
Ik heb Luke niet meer gezien...
Daar baal ik echt vreselijk van.
Zou mijn moeder dan toch gelijk hebben gehad...?
Laat ik maar naar huis gaan...
"Michael!"
Ik draai me om, en daar staat Luke.
"Luke!" Zeg ik opgelucht.
Ik ren naar hem toe, maar als ik dichterbij kom, deins ik achteruit.
"Michael, niet schrikken" zegt Luke meteen.
Luke zweeft zeker 10 centimeter boven de grond.
"J-Je... J-Jij..."
"Michael, luister naar me"
"GEEST!" Gil ik keihard.
Een paar mensen kijken me verbaasd aan.
"Michael i-"
Ik draai me om en begin keihard te rennen.

Thuis
Hijgend storm ik de trap op.
Ik duik mijn kamer in en doe de deur op slot.
"Michael, luister nou toch even naar me" hoor ik vanachter me.
Langzaam draai ik me om, en midden in mijn kamer staat Luke.
Ik doe mijn mond open om te gillen, maar Luke houdt me tegen.
"Michael luister alsjeblieft... Ik ben lang geleden overleden in een brand op school, jij hebt mijn oude kluisje, dus je kan me zien, ik weet niet waarom, maar ik voel me heel erg aangetrokken tot jou. Geef me een kans, please..." Smeekt hij me.
Ik kijk naar de zwevende jongen voor me.
Meent hij dit...?

Luke
Michael kijkt me onderzoekend aan.
"Michael..." Probeer ik weer.
"Hoe lang ben je al dood?"
"28 jaar..." Antwoord ik zachtjes.
"Waarom ben je niet in het hiernamaals?"
"Als geesten een gruwelijke dood hebben gehad, blijven ze op aarde"
"Weet je moeder dat je nog op aarde bent?"
Ik schud verdrietig mijn hoofd.
Michael staart me aan, met een verdrietig gezicht.
"Google me maar" zeg ik dan zachtjes.
Michael knikt en loopt dan langzaam naar zijn computer, nog steeds met zijn blik op mij gericht.
Ik zweef langzaam achter hem aan.
Eventjes haalt Michael zijn ogen van me af om te kunnen typen.
Ik zie dat hij informatie over het ongeluk heeft gevonden.
"Luke Robert Hemmings is in een gruwelijk brand, die is onstaan in de keuken, omgekomen. De 18-jarige jongen is overleden aan zijn verwondingen" leest hij hardop voor.

Michael
Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Luke verdrietig voor zich uitstaart.
Dit is echt bizar...
Ik ben dus nu bevriend met een geest...?
I'm so confused.
"Michael?" Vraagt Luke dan.
"Ja..?"
"Mag ik hier blijven?"
Ik blijf even stil.
"Ofcourse" antwoord ik dan.
Een kleine glimlach verschijnt op Luke zijn gezicht.