Dude, that's my ghost! {Muke}

Hoofdstuk 25

Michael
Al 4 uur zit ik in de wachtkamer, en ik weet nog niets.
"Meneer Clifford?"
Slaperig kijk ik op, een zuster staart me aan.
"Hm?"
"U kunt Luke nu bezoeken, hij leeft nog, maar hij kan vannacht niet overleven..."
Ik knik terwijl tranen in mijn ogen opborrelen.
De zuster gebaart dat ik mee moet lopen.
Braaf loop ik met haar mee, tot we voor een deur van een kamer staan.
"Ga maar" fluistert ze.
Ik open de deur en loop zachtjes naar het bed.
Luke ligt met gesloten ogen op het bed, een pleister op de snee in zijn wang.
Hij ziet heel bleek.
Zachtjes schuif ik een stoel naar zijn bed en ga ik erop zitten.
"Je moet vannacht overleven, Lukey..." Fluister ik terwijl ik zijn hand pak.
Er zit een infuus in.
Luke's ogen blijven gesloten.
Zachtjes snikkend leg ik mijn hoofd naast zijn lichaam op het bed.
"Doe het voor mij" fluister ik, dan val ik door alle stress in slaap.

Die nacht
Een apparaat piept irritant bij mijn oor.
Het irritante geluid gaat steeds sneller.
Met een kreun open ik mijn ogen.
Wacht... Dat apparaat ken ik van dat programma, House md, dat is niet goed!
De deur vliegt open en een paar dokters stormen naar binnen.
Ik spring van de stoel af en deins naar achteren.
Een dokter begint allemaal dingen te doen terwijl de andere van die dingen op Luke zijn borst zetten.
Verdoofd kijk ik toe.
"Hou vol, Lukey!" Fluister ik bang.