Dude, that's my ghost! {Muke}

Hoofdstuk 6

Michael
Het is nu een week sinds Luke weg is.
Mijn enige vriend is weg.
Ik voel me leeg.
Mijn moeder heeft de geestenvrouw afgebeld, maar mijn vader is nog steeds niet terecht.
Ik heb de hele week depressief in mijn bed gelegen en amper gegeten.
Voor de zoveelste keer deze week klopt er iemand op de deur.
"Ga weg" zeg ik automatisch.
De deur gaat open en er stapt een vrouw naar binnen.
"Hoi Michael, ik ben Josephine. Je moeder heeft me gebeld omdat je een beetje depressief bent vertelde ze" zegt ze.
Ik schiet overeind en staar haar aan.
"Ga weg" sis ik.
"Ik kom om te helpen"
"Ga weg" herhaal ik mezelf.
"Michael, ik kom in vrede"
"GA WEG!"
Ik spring op en ren naar mijn raam.
"Michael, don't do it" zegt die Josephine kalm.
Ik open mijn raam en zonder na te denken spring ik eruit.
Nee, dit is geen zelfmoordpoging.
Ik klamp me vast aan de regenpijp en glij naar beneden.
"Michael!" Hoor ik die vrouw roepen.
Ik begin te rennen, op mijn blote voeten, zo snel als ik kan.
"Luke!" Roep ik in mijn blinde paniek.
Hijgend ren ik naar de school en storm ik naar binnen.
Het is een gewone schooldag, dus iedereen staart me aan.
Ik let er niet op en ren naar de verlaten gang, waar de ingang is naar de oude keuken.
Snel ren ik de keuken in, maar er is niemand.
Alleen een witte vlek op de vloer, in de vorm van een mens.
In de vorm van Luke.
Huilend zak ik op de grond en ga ik met mijn hand over het hoofd van de vlek.

Luke
Ontzichtbaar sta ik in een hoekje te kijken hoe Michael zit te huilen.
Zelf begin ik ook te huilen.
Ik stap uit de schaduw van de oude koelkast en maak mezelf zichtbaar.
"Michael" zeg ik met een piepstemmetje.
Hij kijkt op en begint nog harder te huilen.
"Michael" herhaal ik huilend.
"Luke" snikt Michael.
Ik wenk dat hij mee moet komen.
Langzaam staat hij op en loopt hij achter me aan.

Michael
Ik wil wat zeggen, maar Luke gebaart dat ik stil moet zijn.
We lopen een stukje en komen dan bij de poort naar de geestenwereld aan.
Luke legt zijn hand op mijn schouder en duwt me door de poort.
Na een minuutje sta ik als een geest aan de andere kant.
Luke komt snel daarna ook.
"Michael" snikt hij, dan voel ik 2 sterke geesten-armen om me heen slaat.
"Het spijt me zo" snik ik terwijl ik mijn gezicht in zijn shirt verberg.
"Het is al goed" antwoordt Luke terwijl hij over mijn rug wrijft.
We blijven nog even zo staan, maar dan maakt Luke zich langzaam los.
"Kom, we gaan een stukje vliegen" zegt hij terwijl hij mijn hand pakt.
Luke stijgt langzaam op en trekt me mee de lucht in.
"Waar gaan we heen?" Vraag ik met trillende stem.
"Mijn huis" antwoordt hij met een lieve glimlach.
Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht.
Samen vliegen we naar de andere kant van de stad.

Als we in Luke zijn kamer aankomen, ziet het er heel anders uit dan ik had verwacht.
Hij heeft een grote bank en tv, met een grote keuken en ruime slaapkamer.
Dat is best knap voor een geest.
En dan zeker een geest die altijd in een school heeft gewoont.

Luke
Ik zie Michael verbaasd mijn appartement rond kijken.
"Geesten moeten ook in stijl leven" zeg ik lachend.
Michael lacht terug, met zijn tanden bloot.
Mooie, witte tanden...
Wow, Luke, effe dimmen.
Maar ze zijn zo mooi...
Ik begin nu in mezelf te praten.
Michael is zo mooi...
"Luke!" Roept Michael vanuit de badkamer.
"Jaah?!"
"Waarom hebben geesten geen zeep?"
"Ik douche nooit!" Antwoord ik lachend.
Michael komt de woonkamer in, met een kleine glimlach op zijn gezicht.
"Hoe ga ik dit in hemelsnaam uitleggen aan m'n psychiater?" Schatert hij.
Ik staar naar zijn gezicht, zijn mooie gezicht...

Michael
Ik voel Luke naar m'n gezicht staren.
Automatisch staar ik terug.
We staren elkaar met glimlachen op onze gezichten aan.
Langzaam loop ik iets naar voren, tot dat ik vlak voor Luke sta.
Hij grijnst en gaat ietsje naar voren met zijn hoofd.
Ik doe hetzelfde.
Net voordat onze lippen elkaar raken, wordt er op de deur geklopt.
Geschrokken kijk ik op, maar Luke had het niet door dus die ging verder, waardoor hij omvalt.
"Waahhh!" Gilt hij, maar dan komt hij met een doffe dreun op de grond terecht.
Snel buk ik over hem heen.
"Luke?! Gaat het?"
"Ja hoor" kreunt hij zachtjes.
Ik help hem opstaan en dan lopen we samen naar de deur.
Luke trekt de deur open en begint dan te lachen.
Verbaasd kijk ik waarom hij staat te lachen.