Dude, that's my ghost! {Muke}

Hoofdstuk 11

Michael een jaar later (ja, een enorme tijdsprong)
Half dood lig ik op mijn bed.
Mijn moeder is zo zwaar depressief dat ik het zelf ook ben geworden.
Al een heel jaar zorg ik voor haar.
Ik eet bijna niet meer en slapen doe ik ook weinig.
En Luke...
Hem heb ik ook niet meer gezien...
Ik mis hem zo erg..
Wanneer kan ik terug naar Australië?

Luke
Depressief zweef ik rond de school.
Ik ben altijd te vinden in Michael's kluisje.
Ooit zal hij terugkomen, ik weet het zeker.
Maar wanneer?
Dat is de vraag die ik mezelf elke dag stel.

Michael
"Mam... Ik wil terug naar Australië" zeg ik twijfelend tegen mijn moeder terwijl ik haar pijnstillers pak.
"Nee" zegt ze schor.
"Mam please, ik mis thuis zo erg" zeg ik zachtjes.
"We gaan niet terug" antwoordt ze streng.
Ik zet een glas water met wat pillen op haar nachtkastje en kijk haar aan.
"Je martelt me" zeg ik emotieloos, dan loop ik de kamer uit.
Ik trek mijn jas aan en loop naar buiten.
En natuurlijk regent het.
Great.
In elkaar gedoken loop ik naar naar het reisbureau en ga ik naar binnen.

De volgende dag
Gisteravond heb ik de kinderbescherming gebeld.
Ze hebben mijn moeder meegenomen.
Ik heb haar nog nooit zo boos gezien...
Ze heeft geschreeuwd dat ze me niet meer wil zien...
Maar het voelt toch goed, ik had het niet veel langer meer uitgehouden.
En nu ga ik terug naar Luke.

Luke nadat Michael is geland (wat Luke niet weet)
Ik ben voor een tijdje weer een mens.
Eens in de zoveel tijd verander ik terug.
Echt nice.
Doelloos struin ik door de wijk.
Omdat ik naar de grond staar, knal ik tegen iemand op.
Die iemand valt languit op de grond.
Geschrokken kijk ik op.
Dan herken ik de persoon.
"MICHAEL!" Schreeuw ik blij.
Ik trek hem overeind en knuffel hem plat.
"Je bent terug, je bent terug, je bent terug!!" Roep ik enthousiast.
Ik voel dat Michael zijn armen om heen slaat en me tegen zich aantrekt.
Ik til mijn hoofd op en staar in zijn mooie ogen.
Hij staart mij ook aan.
Langzaam buig ik wat naar voren.
Michael doet hetzelfde.
Dan raken onze lippen elkaar.
3780 vlinders stijgen op in mijn buik.

Michael
Zo lang heb ik op dit moment gewacht en nu is het eindelijk zo ver.
Onze lippen lijken wel voor elkaar gemaakt.
Dan voel ik zijn tong in mijn mond glijden.
Ik glimlach even en kus dan weer verder.

Een uur later
Luke en ik liggen samen op Luke zijn bed.
"Ik hou van je Luke, al sinds ik je heb ontmoet" fluister ik terwijl ik mijn hoofd draai zodat ik hem kan aankijken.
"I love you too Mikey" zegt Luke met een glimlach.

Luke
Ik draai me om zodat ik op mijn zij kom te liggen en kijk Michael aan.
"Ik heb je zoveel gemist" zeg ik terwijl ik wat haar uit Michael's gezicht veeg.
"Ik jou ook Lukey" antwoordt hij.
"Waar wonen jullie nu?"
"Ik nergens... Mijn moeder zit in een kliniek in Nederland... Ik ben een soort van weggelopen" antwoordt hij verdrietig.