Karanlık Hesap

•8•

Sırlar asla gelecekte sır olarak kalmaz. İyi okulamar...

Bölüm şarkısı; The White Stripes - Seven Nation Army

Hazar'dan

Kağıt parçalarını elime alıp ellerimi arkamda kenetledim. Arkamı döndüğümde sırtımdaki elin sahibinin Aras olduğunu farkettim. Bir elimle önüme düşen saçlarımı arkama attım. Panik yaptığım için biraz şaşkındı. Tek kaşını kaldırıp benden bir şey söylememi bekliyordu. Gözlerim panikten kocaman açıldı. Gülümseyip kafamı eğdim. Önce o kağıt parçalarını birleştirip ne yazdığını öğrenmem lazımdı. Aras'la daha sonra konuşmaya karar verdim. Şimdilik küçük bir yalan söylemek zorundayım yoksa babama odasına girdiğimi söyleyeceğine şüphesiz eminim. Aklıma hiç yalan gelmiyordu. Sonra ağzımdan saçma bir cümle çıkıverdi.

''Hazar bana babamın odasında ne aradığını söyleyecek misin?''

''Çikolata kutusu.''

''Ne saçmalıyorsun sen?''

''Ben çikolatalarımın bir kısmını babamın odasına saklıyordum. Lütfen babama söyleme.'' Bir gariplik olduğunu sezmişti ama umursamadı. Nefesini vererek odadan çıktı. Gözlerimi kapatarak bende derin bir nefes verdim. Odadan hemen çıkıp kapıyı yavaşça kapattıktan sonra odama geçtim. Yatağıma oturup kağıtları üstüne koydum. Bir sürü parça vardı birleştirmeye çalıştım ama çok karışıktı. Bir şey elde edemeyince kendimi yatağa sırtüstü attım. Bu kağıt parçalarını babam bende olduğunu görse bana çok kızardı. Onların kavgasına burnumu sokmamam lazımdı ama bir kağıt yüzünden kavga etmeleri saçma geldi. Orada yazan şeyler işime yarayabilir. Kapı sesiyle ayaklanmam bir oldu.

''Bir dakika.''

Yatağın üstündeki kağıt parçalarını toplayıp çantama attım. Saçlarımı ve üzerimi düzeltip yatağa sakince oturdum.

''Girebilirsin.''

Annem odanın kapısından bana bakıp içeri girdi. Endişeli gözleriyle beni süzdü. Açık vermeden gülümsemeye çalıştım. Yanımda oturup bana döndü. Umarım Aras anneme bir şey anlatmamıştır, yoksa ona yapacaklarımdan haberi olmalı.

''Kızım, Aras sende bir gariplik olduğunu söyledi. Bir sorunun mu var? Bana anlatabilirsin.''

''Aras saçmalamış anne, gayet normalim. Hiçbir sorunum yok.''

''Bak biliyorsun sizi çok ihmal ettim. Evet babanla anlaşamıyoruz ve dün olanları kafandan silmeni istiyorum. Bu tarz olayların çocuklarımda etki bırakmasını istemiyorum. Kendi hayatını yaşa. Bir ailede bu tür küçük kavgalar çıkması çok normal ve-''

Lafını kesip araya girdim. Aileden bahsediyordu. Biz hiç de normal bir aile değildik.

''Anne, biz aile değiliz.'' bir süre duraksadım. Bana bakışı değişmişti. 

''Şimdi lütfen odamdan çık. Yarın okul var ve dinlenmem lazım. Çok yorgunum.''

Bir süre baktıktan sonra yavaşça odadan çıktı. Yatağıma uzanıp kulaklığımı taktım. Listemin başındaki şarkıyı açıp dinledim. Bir süre sonra ninni gibi gelen şarkının eşliğiyle uykuya daldım.

*

Telefonumun sesiyle yatağımda oturur pozisyon aldım. Arayan Kiyan'dı. İlk defa mesaj atmadı.

''Pencereyi aç ağaçta kaldım.''

''Ne? Senin ağaçta ve bu saatte burada ne işin var asosyal çocuk?''

''Şu pencereyi açıcak mısın?''

Telefonu kulağımda tutup pencereye yöneldim.

''Hazar vallahi düşeceğim şimdi.''