Τα ετερώνυμα έλκονται?

As time goes by

1 ΧΡΟΝΟΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ

ΠΛΕΥΡΑ ΔΗΜΗΤΡΗ :

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την μέρα που μπήκε στην ζωή μου εκείνη.Αχ εκείνη. Ούτε καν κατάλαβα πως πέρασε αυτός ο χρόνος. Έτσι όπως μπήκε στην ζωή μου σαν συφουνας χωρίς καμία προειδοποίηση και έκανε τον κόσμο μου άνω κάτω με το έτσι θέλω. Έχει καταντήσει κάτι σαν εθισμός τώρα πια. Δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου , μου είναι αδύνατον. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ εθιζομαι σε εκείνη. Στο άρωμά της , στη φωνή της, στο γέλιο της. Είναι το πιο απίστευτο και συνάμα το πιο αθώο άτομο που ξέρω. Αλλά γι αυτό το λόγο δεν της λέω τι νιώθω. Ξέρω ότι δεν πρέπει να μπλέξει μαζί μου, θα πληγωθεί άσχημα και θα φύγει μακριά όπως και όλες οι άλλες κοπέλες που προσπάθησαν να με προσελκύσουν και αυτό δεν θα το αντέξω. Από την άλλη όμως, μου είναι αδύνατον να μείνω μακριά της, έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι φίλος της.
Έτσι λοιπόν περνάω όσο πιο πολύ χρόνο μπορώ κοντά της, παρατηρώντας την ώρες ολόκληρες να μιλάει με πάθος για τα πιστεύω της , να γελάει με ο,τι βλακεία δει στην τηλεόραση, να διαφωνεί μαζί μου σχεδόν για τα πάντα και να με πλημμυρίζει με επιχειρήματα για να με πείσει. Το μισώ όταν της την πέφτουνε οι άλλοι οι μαλάκες μπροστά μου κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να τους εμποδίσω. Όμως από την άλλη το βλέπω στα μάτια της, ότι και εκείνη έχει τα ίδια συναισθήματα με εμένα. Κάθε φορά που με κοιτάει, κάθε φορά που μου μιλάει, βλέπω πως υπάρχει και κάτι άλλο ανάμεσα εκτός από φιλία. Μα τι λέω, δεν γίνεται να είμαστε μαζί δεν είμαι συνηθισμένος στις σχέσεις, αργά ή γρήγορα θα κάνω κάποια μαλακία και θα την χάσω. Δεν θέλω να την χάσω. Δεν μπορώ να την χάσω.

Πλευρά Ελπίδας:

Ακόμα και ένα χρόνο μετά δεν μπορώ να τον δω φιλικά. Προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ αλλά απλά μου είναι αδύνατον. Μου είναι αδύνατον Να μη κοκκινίζω κάθε φορά που τον βλέπω. Μου είναι αδύνατον να μην είναι το γέλιο του ο αγαπημένος μου ήχος και πάνω από όλα μου είναι αδύνατον να σταματήσω να τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Κάθε μέρα περιμένω να πάω στο σχολείο μόνο και μόνο για να τον δω και κάθε βράδυ περιμένω σαν τρελή το μήνυμά του, ένα απλό " καληνύχτα zzzzz... " , τίποτα παραπάνω. Το ξέρω σας ακούγομαι σαν μια απελπισμένη χαζογκόμενα που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ονειροπολεί περιμένοντας τον ήρωα του παραμυθιού που θα έρθει για να φύγουνε μαζί προς το ηλιοβασίλεμα. Και δεν σας αδικώ, αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά σε εμένα θα με αποκαλούσα το λιγότερο ηλίθια και ίσως να είμαι αλλά τώρα πια δεν στο χέρι μου, δεν μπορώ να ελέγξω τι αισθάνομαι για αυτόν τον άνθρωπο όμως ούτε και να σταματήσω τα αισθήματα μου για αυτόν. Και ούτε νομίζω πως μπορεί κανείς να ελέγξει τον έρωτα. Είναι σαν ένα μικρό , ενοχλητικό μικρόβιο που εισχωρεί στο σώμα σου και σε κατακλύζει μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Δυστυχώς όμως ούτε οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να βρουν θεραπεία για τον έρωτα. Και μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι θα βρεθεί ποτέ.