Ελπίδα: είναι ένα 16χρονο κορίτσι που είναι προσηλωμένο στα μαθήματα του. Όχι και τόσο κλειστός χαρακτήρας και κανείς θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει ανταγωνιστική.
Δημήτρης: είναι φημισμένος player με πληθώρα κατακτήσεων . Καμία δεν μπορεί να του...
Ανοίγω την πόρτα χαμογελαστή την πόρτα όμως το χαμόγελό μου σβήνει απότομα. Όχι δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μένα. Γιατί, γιατί τώρα? "Τι κανείς εσύ εδώ?" ρωτάω αλλά ξέρω ότι η απάντηση που θα πάρω δεν θα μου αρέσει καθόλου.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"Ωωω μωρό μου κι εμένα μου έλειψες." Κάνει ένα βήμα προς εμένα με ένα πονηρό, αηδιαστικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.Δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποτε έλιωνα για το συγκεκριμένο χαμόγελο. Έπειτα κάνω κι εγώ ένα βήμα προς τα πίσω για να κρατήσω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ μας. "Ω έλα τώρα, μη μου πεις ότι μου είσαι ακόμα θυμωμένη για τότε?" με ρωτάει και δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο θράσος παίζει να έχει ο τύπος για να έρθει σπίτι μου μετά από όλα αυτά που συνέβησαν. Εκείνος κάνει ένα ακόμα βήμα προς τα μένα αλλά εγώ μένω σταθερή στην θέση μου θέλοντας να του δείξω ότι δεν τον φοβάμαι. "ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ , ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΔΟΥ-ΛΕΥ-ΕΙΣ ? Έχεις το θράσος να έρχεσαι στο σπίτι μου μετά από όλα αυτά που συνέβησαν και να συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει μία και περιμένεις από μένα τι? Να τα ξεχάσω όλα και να πέσω στην αγκαλιά σου? Πόσο μαλάκας παίζει να'σαι αγόρι μου? Σε μισώ, Ιάσονα φύγε από το σπίτι μου και μη σε ξαναδώ μπροστά μου. " του φωνάζω υστερικά αλλά εκείνος δεν φαίνεται να πτοείτε ούτε λίγο. "Ξέρεις πόσο σέξυ είσαι όταν είσαι θυμωμένη?" λέει περπατώντας απειλητικά προς το μέρος μου. Με μια κίνηση ακινητοποιεί τις γροθιές μου με τα χέρια του και εγκλωβίζει τα πόδια μου στα πόδια του ώστε να μην μπορώ να κάνω καμιά απολύτως κίνηση για να ξεφύγω. Το στόμα του αρχίζει να φιλάει βίαια το στόμα μου ενώ προχωράει προς τον λαιμό μου. "Σταματά σε παρακαλώ. Μη μου το κανείς αυτό, σε παρακαλώ. " ένας μόνο ψίθυρος καταφέρνει να βγει από το στόμα μου κι εκείνος φαίνεται να σταματάει. "Μπορεί να παρακαλάς τώρα αλλά το πρωί θα με ευχαριστείς." μου λέει κατεβάζοντας το ένα του χέρι στην μέση μου και και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου ενώ αμέτρητα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου. Μετά απ'αυτό κυριαρχεί απόλυτη σιωπή, το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι οι χτύπος της καρδιάς μου. Έτσι αποφασίζω να ανοίξω τα γεμάτα δάκρυα μάτια μου και βλέπω τον Ιάσονα πεσμένο στο πάτωμα και τον Δημήτρη από πάνω του να τον βαράει με μανία αλλά εκείνος να είναι ανήμπορος να αντιδράσει . Δεν μπορώ να πω ,απολαμβάνω να βλέπω τον Ιάσονα σε τέτοια κατάσταση όμως όσο πάει η αιμορραγία του μεγαλώνει και δεν θέλω ο Δημήτρης να έχει μπλεξίματα. Έτσι αρχίζω να τραβάω τον Δημήτρη μακριά από τον Ιάσονα αλλά δεν κουνιέται ρούπι, είναι πιο δυνατός από μένα. "Σε παρακαλώ, σταματά αρκετές δεν έφαγε, έτσι κι αλλιώς δεν αξίζει να μπλέξεις γι αυτόν τον ηλίθιο."του λέω και εκείνος τον αφήνει και σηκώνεται από πάνω του. Ο Ιάσονας προσπαθεί να με δυσκολία σηκωθεί και να ισορροπήσει λόγο των απανοτών χτυπημάτων και μετά από λίγο τα καταφέρνει. Φαίνεται πολύ θυμωμένος, πρώτη φορά τον βλέπω τόσο οργισμένο. "Εμείς οι δύο δεν θα χαθούμε, θα τα ξαναπούμε σύντομα" μου λέει ενώ ένα ειρωνικό χαμόγελο αχνοφαίνεται πίσω από τα ματωμένα του χείλη. "Όσο για σένα, θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά το σημερινό."απευθύνεται στον Δημήτρη, υψώνοντας το δάχτυλό του προς εκείνον και φεύγει κοπανώντας την πόρτα πίσω του.
