Τα ετερώνυμα έλκονται?

Better friends than lovers

Την επόμενη μέρα ξύπνησα με μια παράξενη αίσθηση. Δεν το αποκαλώ προαίσθημα γιατί δεν πιστεύω σ' αυτά. Πήγα να κάνω ντουζ και να ετοιμαστώ. Όταν έφτασα στο σχολείο, σταμάτησα και το κοίταξα προσεχτικά, πωπω εδώ θα περάσω τα τρία τελευταία χρόνια της σχολικής μου ζωής?Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι σ'ένα τόσο άγνωστο για σένα χώρο όπου ξέρεις ότι θα καθοριστεί ολόκληρο το μέλλον σου, πόσο μάλλον όταν τα μόνα άτομα που ξέρεις είναι οι τρεις κολλητές σου. Έτσι παίρνω μια βαθιά ανάσα και καλωσορίζω αυτόν τον καινούριο και πολλά υποσχόμενο σταθμό της ζωής μου.
Περνώντας από τον διάδρομο κατευθυνόμενη προς την τάξη μου, παρατηρώ τους μαθητές που πηγαινοέρχονται απορροφημένοι από τις ηλεκτρονικές τους συσκευές απαξιώντας για το τι συμβαίνει γύρω τους. Μερικές φορές σκέφτομαι , καλά αν για παράδειγμα γίνει κανένας σεισμός , αυτοί θα το καταλάβουν ή θα κοιτάξουν να το κάνουν κατάσταση στο Facebook. Και με αυτές τις σκέψεις φτάνω στην τάξη μου όπου για κακή μου τύχη βρίσκεται μόνο ο Δημήτρης με την κοπέλα, ο Θεός να την κάνει,από το κλαμπ. Απορώ μ'αυτή την κοπέλα, γνωρίζει ότι βρίσκεται σε σχολείο? Μόνο κατάλληλη σχολική ενδυμασία δεν τα λες τα ρούχα που φοράει. Δεν λέω, ωραίο σώμα έχει αλλά απ'ότι βλέπω μόνο αυτό έχει καλό. Έχει κυριολεκτικά κολλήσει το σώμα της πάνω στον Δημήτρη και γελάει σαν χαζή με κάτι που της λέει. Εκείνος ακουμπάει ανάλαφρα πάνω σ'ένα θρανίο και φαίνεται να αδιαφορεί πλήρως γι'αυτή πράγμα που εκείνη δεν προσέχει . Μόλις με βλέπει , της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί που δεν μπόρεσα να ακούσω και εκείνη φεύγει τσατησμένη από την τάξη αφήνοντάς μας ολομόναχους. Εγώ πάω να αφήσω την τσάντα μου στο θρανίο μου όμως εκείνος με σταματά. "Κοίτα Ελπίδα ....."αρχίζει αλλά ο τόνος της φωνής του φαίνεται αρχικά κάπως αμήχανος αλλά μετά ανακτά το συνηθισμένο υπεροπτικό υφάκι του . "....Δεν ξέρω γιατί αλλά καταλαβαίνω ότι δεν με συμπαθείς, πράγμα που δεν καταλαβαίνω αφού είμαι αξιαγάπητος."πάω να τον διακόψω για να διαφωνήσω μαζί του όμως δεν με αφήνει. "Το θέμα είναι πως εγώ σε συμπάθησα πολύ, και μην ρωτήσεις ποτέ πρόλαβα, πρόλαβα,και θέλω να γνωριστούμε καλύτερα, σαν φίλοι. Λοιπόν τι λες? " με ρωτάει και εγώ έχω μείνει πραγματικά με το στόμα ανοικτό.Τι στο καλό συνέβη μόλις τώρα?
"Και γιατί να θέλω να γίνω φίλη μαζί σου, όπως είπες κι εσύ πριν δεν σε συμπαθώ.Και που θες να ξέρω εγώ πως δεν με κοροϊδεύεις? "
"Πρώτον, όπως ξανά είπα είμαι αξιαγάπητος, δεύτερον αν δε δοκιμάσεις ποτέ δεν θα μάθεις." μου απαντάει και τον κοιτάζω προσπαθώντας να βρω μέσα στα μάτια του ένα σημάδι ότι μου λέει την αλήθεια όμως ξέρει να κρύβει τα συναισθήματά του τόσο καλά. Άραγε μπορώ να τον εμπιστευτώ? Θέλω να το ρισκάρω ? "Καλά, εντάξει" του λέω βαριεστημένα και εκείνος χαμογελάει αλλά δεν προλαβαίνει να μου απαντήσει γιατί ο θόρυβος από τις φωνές των μαθητών που μπαίνουν στην τάξη τον εμποδίζουν. Έτσι πηγαίνουμε στις θέσεις μας για να αρχίσει το μάθημα. Πρώτη ώρα είχα Μαθηματικά και κάναμε μια επανάληψη όσων ξέρουμε μέχρι τώρα. Στο διάλειμμα βρήκα την ευκαιρία να πω στα κορίτσια τι συνέβη προηγουμένως με τον Δημήτρη. Αυτές περιμένουν υπομονετικά να τελειώσω για να αρχίσουν τα σχόλιά τους. "Καλά φιλενάδα ,ο τύπος σε γουστάρει τρέλα. Δεν τα χαύω εγώ αυτά τα περί φιλίας." λέει η Μαρία αλλά η Νεφέλη την διακόπτει . "Μη λες βλακείες ρε Μαρία, εγώ τον πιστεύω. Από ποτέ δεν μπορούν ένας άνδρας και μια γυναίκα να είναι απλώς φίλοι?" "Κοιτάξτε δεν διαφωνώ με την άποψη της Νεφέλης αλλά μόνο φιλικός δεν ήταν ο τρόπος που σε κοίταζε αυτός ο τύπος τις προάλλες στο μπαρ. Όπως και να'χει πρόσεχε τον για να μην πέσεις σε καμιά από τις παγίδες του. " συμπληρώνει η Ζωή και πραγματικά πιστεύω πως έχει δίκιο. Όμως θέλω να προσπαθήσω να γίνουμε φίλοι για να τον βγάλω επιτέλους από το μυαλό μου όπως τον έχω τώρα και να τον θεωρώ απλώς φίλο .Και το κυριότερο , να πάψει να με επηρεάζει τόσο πολύ . Να μπορώ να είμαι δίπλα του χωρίς να κοκκινίζω , να του μιλάω χωρίς να κομπιάζω και να μην φοβάμαι ότι οι χτύποι της καρδίας μου θα ακουστούν μέχρι το επόμενο τετράγωνο . Πρέπει να γίνουμε φίλοι για να ησυχάσω επιτέλους , για να φύγει από μυαλό μου . Την επόμενη ώρα είχαμε Αρχαία. Πωωω δεν το μπορώ καθόλου αυτό το μάθημα και τα βαριέμαι πάρα πολύ. Με το που μπαίνω μέσα στην τάξη ,τον κοιτάζω και συνειδητοποιώ όλους τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αρχίσω να τον βλέπω φιλικά και μάλιστα πρέπει να το κάνω τώρα αμέσως . Έτσι πάω στο θρανίο μου , αφήνω τα πράγματά μου και γυρνάω να κάτσω ανάποδα στην καρέκλα να τον κοιτάζω αφού κάθεται πίσω μου . Εκείνος μόλις με βλέπει σταματάει να μιλάει με τον διπλανό του και στρέφει την προσοχή του πάνω μου . Τα υπέροχα μπλε μάτια του καρφώνονται στα δικά μου και νιώθω τα πνευμόνια μου να στερεύουν από οξυγόνο και το στόμα μου από λέξεις.Αυτό πρέπει να σταματήσει και γρήγορα μάλιστα. ¨Λοιπόν σχετικά με την ερώτηση που μου έκανες πριν...... ?¨δειλιάζω και μου νεύει να συνεχίσω . ¨......Εντάξει¨ του απαντάω κι αυτός χαμογελάει με αυτό το μαγευτικό του χαμόγελο. Μα καλά πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει τόσο λευκά και τόσο ίσια δόντια? Μα καλά σε οδοντιατρείο μένει? Πρέπει να τον ρωτήσω τι οδοντόκρεμα χρησιμοποιεί. Και ενώ αυτές οι ερωτήσεις κι άλλες τόσες βομβαρδίζουν το μυαλό μου, η δικιά του ερώτηση με αφήνει κυριολεκτικά άφωνη.
"Λοιπόν τι θα κάνουμε το βράδυ, φιλενάδα? " με ρωτάει και κομπλάρω.
"Δεν τι έχεις βάλει εσύ με το βρώμικο μυαλό σου, αλλά εγώ θα κάτσω σπίτι μου να δω τηλεόραση." του ανακοινώνω και αυτός φαίνεται ευχαριστημένος.
"Τέλεια! Στις εννιά θα είμαι εκεί! " μου απαντάει Και ανασυκώνει το δεξί του φρύδι .
"Εεε.....Τιι.....?" τον ρωτάω προσπαθώντας ακόμα να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις είπε.
"Τι τι? Απόψε θα δούμε ταινία που θα διαλέξω εγώ, εσύ θα ετοιμάσεις το φαγητό . Και τώρα γυρνά μπροστά γιατί μπήκε η στρημένη ." μου απαντάει δείχνοντάς μου την καθηγήτρια που άφηνε τα βιβλία της στην έδρα. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ήρεμα και κάπως γρήγορα. Όταν είπα στα κορίτσια για το βράδυ και εκείνες ενθουσιάστηκαν. Όταν έφτασα στο σπίτι μετά το πέρας των μαθημάτων, ετοίμασα το μεσημεριανό επειδή οι γονείς μου θα έλειπαν όλο το σαββατοκύριακο και εγώ θα έμενα στης Μαρίας. Όταν τελείωσα το φαγητό, έπλυνα τα πιάτα και μπήκα στο Facebook να δω τις ειδοποιήσεις μου. Δεν ήταν πολλές, κυρίως νέες φωτογραφίες της Μαρίας αλλά είχα και ένα αίτημα που ήταν από τον Δημήτρη.Μόλις το αποδέχομαι ,μου στέλνει κατευθείαν μήνυμα.

  "Τι κανείς? Ετοιμάζεσαι για το βράδυ μωράκι?" "Σιγά μην ετοιμαστώ για σένα και μη με ξαναπείς μωράκι" "Ότι πεις ΜΩΡΑΚΙ. Πες μου τώρα την διεύθυνσή σου γιατί θα πάω να χτυπάω όλα τα κουδούνια της γειτονιάς μέχρι να το βρω.". 

Αφού του έδωσα την διεύθυνση,κοίταξα το ρολόι και είδα πως η ώρα ήταν ήδη 5:30 και έπρεπε να πάω να μαγειρέψω για το βράδυ. Μετά από μια ώρα το κρέας με τις πατάτες ήταν έτοιμο, αλλά το άφησα μέσα στον σβησμένο φούρνο για να παραμείνει ζεστό. Αφού έφτιαξα και τα ποπ κορν, πήγα να κάνω ένα μπάνιο και να ντυθώ. Έχοντας μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω από το σώμα μου ,πήγα στην ντουλάπα μου για να βρω τι θα βάλω. Ήθελα όμως η συνάντηση αυτή να είναι τελείως φιλική οπότε διάλεξα ένα απλό μαύρο άνετο κολάν με μια φαρδιά μακριά μπορντό μπλούζα από πάνω και τα μπορντό μου βανς. Αφού τελείωσα και τις τελευταίες ετοιμασίες άκουσα τον ήχο του κουδουνιού. Ανοίγω την πόρτα χαμογελαστή την πόρτα όμως το χαμόγελό μου σβήνει απότομα. Όχι δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μένα. Γιατί, γιατί τώρα? "Τι κανείς εσύ εδώ?" ρωτάω αλλά ξέρω ότι η απάντηση που θα πάρω δεν θα μου αρέσει καθόλου.

Νάτο και το τέταρτο κεφάλαιο. Καινούριο πρόσωπό στην ιστορία μας. Ποιο είναι αυτό λοιπόν και τι σχέση έχει με την Ελπίδα?