Τα ετερώνυμα έλκονται?

Changing plans

ΠΛΕΥΡΑ ΕΛΠΙΔΑΣ:

Τελευταία μέρα στο σπιτάκι μου. Ετοιμάζω τα πράγματά μου για να φύγω όπου να ναι με τη μητέρα μου. Είμαι ράκος αλλά προσπαθώ να μην της το δείξω. Ξέρω πως περνά δύσκολες ώρες τώρα που παίρνουν διαζύγιο. Το πιο εκνευριστικό πράγμα βέβαια είναι πως δεν μου λέει τον λόγο αυτής της απόφασης. Δηλαδή σε ποιόν να το πω και να το πιστέψει!

Τέλος πάντων, κλείνω την βαλίτσα μου και πριν βγω από το δωμάτιο σταματάω στην πόρτα και αντικρίζω για τελευταία φορά τον πιο αγαπημένο χώρο από όλους. Το δωμάτιό μου. Διάφορες όμορφες αναμνήσεις ξεπηδούν στο μυαλό μου. Οι ταινίες που βλέπαμε με τις κολλητές μου πάνω στο κρεβάτι, όλες τις φορές που χόρεψα , μέχρι και τους ύπνους που έπαιρνα κάθε βράδυ. Ναι το ξέρω πως θα με πείτε τρελή αλλά τι να κάνουμε, εγώ και ο ύπνος έχουμε μια στενή και ατέρμονη σχέση. Είναι το άλλο μου μισό.Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Ακούω την μαμά μου να μου φωνάζει πως είναι ώρα να φύγουμε και έτσι αφήνω το δωμάτιό μου και κατεβαίνω κάτω. Παραξενεύομαι γιατί βλέπω την μαμά μου να δακρύζει κοιτώντας με και δεν έχω ιδέα γιατί.

"Έτοιμη?" με ρωτάει η μαμά μου χαϊδεύοντας μου το πρόσωπο.

"Αφού δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς"
της απάντησα θυμωμένη. Άκου εκεί να μου χαλάει την ζωή μου επειδή έτσι της κάπνισε της κυρίας. Και από πάνω ο μπαμπάς μου δεν κάνει τίποτα για να την σταματήσει. Τι στο καλό συνέβει ?"Τα παιδιά που είναι. Δεν θα με χαιρετήσουν?" ρωτάω μετά από λίγο.

"Είπανε πως θα μας περιμένουν στο αεροδρόμιο. Όποτε καλύτερο θα ήταν να πηγαίνουμε σιγά σιγά. " μου απαντάει και κατευθύνεται προς το αμάξι.

Αυτό ήταν λοιπόν. Αντίο σπιτάκι μου, αντίο κολλητούλες μου , αντίο Δημήτρη μου. Εις το επανιδείν. Σκέφτομαι και ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια μου.

"Μπορείς να πάρεις έναν υπνάκο μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας." μου λέει καθώς βάζω την ζώνη μου και σκουπίζω το δάκρυ με το αντίστροφο της παλάμης μου.

Κλείνω τα μάτια μου μόνο και μόνο για να μην αναγκαστώ να ανοίξω κουβέντα μαζί της . Είμαι πολύ εξαγριωμένη μαζί της. Έτσι κάνω πως κοιμάμαι απλά για να την αποφύγω. Όμως μου είναι και αυτό πολύ δύσκολο, με το που κλείνω τα μάτια μου ευχάριστες εικόνες από την παλιά μου πλέον ζωή ξεχύνονται στο μυαλό μου. Οικογενειακά τραπέζια, βόλτες με τις φίλες μου, αξέχαστα πάρτυ. Δεν μπορώ να .....Απλά δεν μπορώ εντάξει?