Τα ετερώνυμα έλκονται?

Goodbyes hurt

Πλευρά Δημήτρη :

"γι'αυτό σε πήρα βασικά δεν θα έρθουμε......η Ελπίδα θα έρθει μαζί μου.......λυπάμαι πολύ......μπορείτε αν θέλετε να έρθετε να την χαιρετήσετε στο αεροδρόμιο...... αντίο." μου λέει η μητέρα της Ελπίδας και κλείνει το τηλέφωνο πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη. Τι έγινε μόλις τώρα καλέ? Όχι, όχι μάλλον παράκουσα. Δεν γίνεται να μου πάρουν την Ελπίδα μακριά μου τόσο εύκολα. Υποτίθεται πως θα ζούσαμε μαζί τώρα πια . Και η μάνα της γιατί άλλαξε τόσο εύκολα γνώμη?

Νιώθω τόσο άδειος ξαφνικά. Κρυώνω, κρυώνω μακρυά της .

"Τι έγινε ρε φίλε?" με ρωτάει ο Χάρης που μπαίνει στο δωμάτιο.

"Μου την παίρνουν ακούς? Η μάνα της με πήρε και μου είπε πως τελικά δεν θα έρθουν και μετά μου το έκλεισε μες τα μούτρα. Να δεις, αυτή η μάνα της κάτι έκανε. Δεν εξηγείται αλλιώς." του λέω με εμφανή νεύρα και πέφτω με φόρα στο κρεβάτι μου.

"Τι λες ρε μαλάκα τώρα? Χάλια τα πράγματα."

" Ευχαριστώ για την υπενθύμιση , λες και δεν το είχα ήδη καταλάβει." του πετάω ειρωνικά .

"Τι έγινε ρε παιδιά ,γιατί είστε έτσι? Πείτε μου ποιός σας πείραξε να πάω να τον κάνω νταντά." λέει χιουμοριστικά η Νεφέλη, η φίλη της Ελπίδας που είχε έρθει μαζί με την Μαρία και την Ζωή για να βοηθήσουν με την έκπληξη.

"Δεν είναι ώρα για αστειάκια ρε Νεφέλη. Η Ελπίδα δεν θα έρθει τελικά." της αντιγυρίζει ο Χάρης κα ειρωνικό χαμόγελο που μέχρι τώρα υπήρχε στο πρόσωπό της εξανεμίζεται κατευθείαν.

" Δηλαδή θα φύγει? Για... για πάντα?" ρωτάει η Ζωή που τόση ώρα παρακολουθεί την συζήτηση από την πόρτα μαζί με την Μαρία.

"Απ'ότι φαίνεται. Τώρα πάνε στο αεροδρόμιο. Σε λίγες ώρες θα βρίσκεται μακριά . Μακριά μας." εξηγώ στη Ζωή.

"Και?" με ρωτάει ξαφνικά Μαρία.

"Τι και ρε Μαρία?" . Τι θέλει να κάνω δηλαδή? Η μητέρα της δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη με τίποτα.

"Θα την αφήσεις να φύγει έτσι απλά? Θα τα παρατήσεις?" συνεχίζει εκείνη.

"Και τι άλλο να κάνω ρε παιδάκι μου? Αυτή την στιγμή πιθανόν να έχει φτάσει στο αεροδρόμιο και από λεπτό σε λεπτό να μπαίνει στο αεροπλάνο.
Τι άλλο να κάνω?"

"Και το έλεγα εγώ στην Ελπίδα πως είσαι μαλάκας αλλά αυτή εκειιιί. Πήγε και στραβώθηκε μαζί σου. Πας καλά ρε ? Θα την αφήσεις να φύγει έτσι απλά? Χωρίς ένα σωστό αντίο? Θα την χάσεις για πάντα, γι'αυτό κάνε κάτι τώρα." μου φωνάζει η Μαρία και τότε συνειδητοποιώ πόσο δίκιο έχει. Χωρίς δεύτερη σκέψη πετάγομαι από το κρεβάτι και τρέχω προς το αυτοκίνητό μου έχοντας τους άλλους να με ακολουθούν από πίσω.