Ελπίδα: είναι ένα 16χρονο κορίτσι που είναι προσηλωμένο στα μαθήματα του. Όχι και τόσο κλειστός χαρακτήρας και κανείς θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει ανταγωνιστική.
Δημήτρης: είναι φημισμένος player με πληθώρα κατακτήσεων . Καμία δεν μπορεί να του...
" Λοιπόν ....." αρχίζει να λέει ο Δημήτρης και κάνει ένα βήμα πιο κοντά σε εμένα.
" Συγγνώμη." λέω και κοιτάζω το πάτωμα αποφεύγοντας το βλέμμα του.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Δεν νομίζω να βρεις κάτι ενδιαφέρον στο πάτωμα." με πλησιάζει και μου σηκώνει το κεφάλι έτσι ώστε να κοιταζόμαστε στα μάτια. "Για ποιο πράγμα μου ζητάς συγγνώμη μωράκι μου? Που επί ένα χρόνο προσπαθούσα να σε δω σαν φίλη αλλά μου ήταν αδύνατο? Που νόμιζα πως ένιωσες για μένα έστω και λίγο από αυτά που νιώθω εγώ για σένα? Που κόντεψα να τρελαθώ όταν έμαθα πως ακόμα δεν τα φτιάξαμε κι εσύ θα φύγεις μακριά? Ή που αφού τα κανόνισα όλα για να μείνουμε μαζί και να μην χρειαστεί να σε αφήσω, έρχεσαι εσύ και μου λες πως είχες 'δεύτερες σκέψεις'? Πες μου Ελπίδα για ποιο από αυτά μου ζητάς αυτή την γαμημένη συγγνώμη?" τα λόγια του γεμάτα ένταση σαν βέλη στοχεύουν την καρδιά μου. Κάθε πρόταση μου δείχνει τα συναισθήματά του για μένα και εγώ στέκομαι απλά και τον κοιτάζω. Όχι δεν τον κοιτάζω απλά, τον παρατηρώ γεμάτη δέος .
Τα καστανά ανάκατα μαλλιά του μπερδεύονται αρμονικά με τις ακτίνες του ήλιου δημιουργώντας καστανόξανθες πινελιές. Στα σκούρα φουρτουνιασμένα μάτια του να βλέπω καθαρά θυμό, οργή και αγανάκτηση αλλά στο βάθος μπορώ να διακρίνω το πάθος του για μένα που σιγοκαίει. Τα ροζ χείλη του ανοιγοκλείνουν με ρυθμό και με αποσυντονίζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορώ να καταλάβω λέξη από όσα λέει. Πόσο ανόητη ήμουν? Τόσο καιρό αυτός ήταν ερωτευμένος μαζί μου και ενώ τον αγαπούσα πάντα είχα την αμφιβολία βαθιά μέσα μου πως ήμουν για εκείνον κάτι το προσωρινό , ένας ενθουσιασμός που σύντομα θα περνούσε και εκείνος θα προχωρούσε στην επόμενη ενώ εγώ θα εμένα μια απλή φίλη. Ίσως και για αυτό τον λόγο να ήμουν διστακτική με το θέμα της συγκατοίκησης, γιατί φοβόμουν μήπως με το να μείνουμε μαζί με βαρεθεί πιο εύκολα. Πόσο ανόητη ήμουν?
Χωρίς να το καταλάβω έχω ορμήξει πάνω στο Δημήτρη, έχω τυλίξει τα χέρια μου σφιχτά γύρω από τον λαιμό του και αφήνω μικρά αλλά έντονα φιλιά στα χείλη του ενώ αδυνατώ να συγκρατήσω τα δάκρυα αγάπης που δραπετεύουν από τα μάτια μου.
