Hoofdstuk 21

355 16 1
                                    

Ik hoorde niks van Emre en maakte mij toch zorgen.. Ik probeerde hem te bellen maar zijn telefoon zat uit..  Ik ga over 2 uurtjes vliegen naar Turkije.. Naar mijn schoon familie om ze te ontmoeten.. Ik walgde al bij het gedachten dat we straks daar zijn.. "Ceylan? Wacht je even hier ik kom zo terug.." Ja hoor wat jij wilt.." Er keek steeds een man naar mij toe ik kon alleen zijn gezicht niet goed zien. Hij liep naar mij toe "Mevrouw Ceylan.?" Wilt u zo vriendelijk zijn en mee lopen??"
"Pardon? Nee waarom zou ik, ik ken je niet eens?" Hij deed zijn zonnebril af. Ik schrok aan de ene kant maar aan de anderen kant was ik best wel blij.

"Emre!? ben jij dat?"

"Ceylan we hebben niet zoveel tijd, we moeten hier weg."
"Ik was nog steeds verbaast dat hij hier nu is voor mijn ogen..."

UitgehuwelijktWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu