NIEWOLNICA

#9

Po wyjściu Eilly przez długi czas nie moge się uspokoić. Zrujnowała mi życie. Jedyna osob która znaczy dla mnie coś wiecej, jedyna którą kurwa pamiętam i nagle układa sobie życie od nowa, dlaczego niby? Bo mnie nie ma? Jezu.. Czuję się tutaj zupęłnie zbędna. Mam mame która przez cały czas tutaj, ani razu mnie jeszcze nie odwiedziła, jakbym dla niej nie istniała... Boże już nie wiem czy mam się śmiać czy płakać ?

Po około godzinie dopero jestem w stanie się uspokoić i zacząć jakkolwiek funkcjonować. Wyciągam mój nieco potrzakany telefon i wchodzę na facebooka by zobaczyć co się dzieje poza szpitalem. Okazuje się że: Martin ma nową dziewczynę, Eliza wygrała w konkursie literackim, nasze miasto odwiedzi za niedługo zespół " The Crusche" i ... o mój boże... Emilly wrzuciła zdjęcie z Lindą jak siedzą razem w kawiarnii i otrzymują przełamany na pół torcik w kształcie serca. Dzisiaj Emilly mówiła do mnie tak jakby jej na mnie zależało a teraz to... wiedziałam, że są razem ale myślałam, że przez łeb tej blondynki przejdzie chociarz jedna myśl o tym, że halo mi zleży. Ale nie, na co ja wogóle miałam nadzieje?

To jest Emilly, nowa Emilly i jej zypęłnie nowe życie. Po co ja sie wogóle obudziłam? Po jakigo chuja musiałam wstać, akurat teraz? Nie wiem i to mnie strasznie nurtuje.

Widząc, że moja "współlokatorka" (będąca niemową) Alison gasi swoją lampkę nocną i mcha mi spokonie ręką na porzegnanie. Odmachuję jej i kładę głowę na poduszkę z nadzieją, że szybko usnę. Leżąc już spokojnie zdaje sobie sprawę, że nie wieem jaki mamy dzisiaj dzien, która jest godzina i jaki tak właściwie mamy rok. Szpital rządzi się własnymi prawami.

Usypiam.

*******

Budzę się w środku nocy cała spocona. Ręce mi drżą i cały obraz przed oczami jest zamazany. Mam jeden jasny cel w głowie który mam zamiar zrealizować. Wyciągam mój telefon z szafki i wystukuję szybko do Emilly. Piszę zwykłe "Kocham Cię" i jakgdyby nigdy nic cały mój organizm się uspokaja a moja ociężała od zmęczenia głowa upada na poduszkę.

Usypiam.