Karanlık Vuslat

7~ Sadece Seni

Fırlatılmış her bir umut etrafımı sarıyor. Ben ise dağılmış cümlelerimi toparlamaya çalışıyorum.

Kaç gündür buradayım bilmiyorum. Burası neresi? Hangi gündeyiz? Saat kaç?

Kendimi yaşamaya mecbur kılınmış bir bitkiden farksız görüyorum. Beynimi işleve geçirebildiğim tek isim; Talha. Onu o halde hatırlamak beni çok yıpratıyor. Gözümün önüne gelen görüntüsü canımı acıtıyor.

Serkan'ın söyledikleri aklıma geldikçe çıldırıyorum. Ona bir şey yapabilmiş olması beni çileden çıkarıyor.

Bu tavrıma bir anlam veremesem de onun için endişeleniyorum. Sayamadığım günler bana yıl gibi geliyor. Birbiri ardına sıralanan cümlelerimin başlangıç noktasını arıyorum. Süzülüp giden hecelerin kaynakçasını merak ediyorum.

Serkan'ın halini gördükçe de kendime olan kızgınlığım daha da artıyor. Geceleri yatağımın karşısındaki koltuğa geçip ben uyuyana kadar beni izliyor.

Sabah uyandığımdaysa o koltukta iki büklüm uyuyakalmış oluyor. Bazen yan odadaki eşyaları bağırışları eşliğinde dağıttığını duyuyorum. Karşımda uyuyakaldığı zamanlarda adımı sayıkladığına üzülerek şahit oluyorum.

Günlerdir sinirle karışık hüzünlü yaşlarımla imtihan ediliyorum sanki. Talha'nın yeşillerinde saklı merhameti görmek istiyorum. Ona sığınmak istiyorum.

Aslında ihtiyacım olan tek şey iyi olduğunu bilmek.

Bu durumu garipsiyorum. Önceden önemsediğim tek şey eroindi. Şimdi beni ondan uzaklaştıran adamı mı önemsiyorum?

Beynimin arasında yığılan sorularımın içinden, çarpılan kapının sesiyle çıkabildim. Gelenin Serkan olduğunu bildiğimden kafamı bile kaldırmadım.

Ardından gelen başka bir patırtıyla hemen kafamı o yana çevirdim.

Gördüğüm üç adam beni ürkütse de kurtulmuş olabilme ihtimalini düşünerek kendimi mutlu edebiliyordum.

Serkan'ın kanayan başı bana Talha'yı hatırlattı ve hemen adamlara döndüm.
Ani bir tepkiyle "Talha nerede?"diye sordum.

Adamlar tek söz etmeden beni odadan çıkarttılar. Odadan çıkarken kulağıma dolan tek ses Serkan'ın sayıklamaları oldu.

"Ben bir tek seni sevdim Zümra, sadece seni."