Adım Aydın.
Sümüklü Aydın. Sokak çocuğuyum. Yazların sıcağından tam korunamam, kışların donduran havasına karşı sığınağım yoktur. İki yıldır sokaklarda yaşıyorum. Ne annemi, ne de babamı tanıyorum. Adımı hastanede koymuşlar. Yetimhanede büyüdüm.
Ve o yetimhanede geçen günlerim...
Orada yediğim dayakların birgün son bulacağını düşünerek dişimi sıktığım günlerin adedi hiç eksilmedi. İlkokulu bitirdiğim senenin sonbaharıydı ve işkencelerin sonu gelmek bilmiyordu. Daha fazla dayanmaya gücüm yoktu. Oradan kurtulmak ilk hedefimdi. Bir akşam vakti bütün cesaretimi toplayarak firar ettim, kaçtım!
Gece sabaha kadar yürüdüm, köprüyü geçtim. Yürüdüm, durdum, koştum, yürüdüm. Uzaklara yürüdüm...
Sokaklarla o zaman tanıştım. Yaşamak ile ölmek arasında gitti geldi düşüncelerim. Bir cehennemden kaçarken başka bir cehennemin kucağına düştüğümü bilemedim. Yaşadığım olaylardan sonra insanlardan nefret ettim. Hayatta kalabilmek için her şeyi yapabilir, herkesi öldürebilir, koca bir şehri yakabilirdim...
Dünyada hiçbir iyi insanın olmadığına inandığım günlerdeydi. Havalar yavaş yavaş serinliyor, sonbahar veda etmeye hazırlanıyordu. Kış yine içimizden birkaç arkadaşımızı alıp götürecekti. Kimisi donarak, kimisi de hastalıktan gidecekti.
Cılız bedenlerimizin sokağın amansızlığına karşı şansı yoktu. Şansı yaver gidenler içeri girebilecek, kış boyunca sıcak bir ranza ve bir lokma ekmek bulabilecekti. Ama her hapishane aynı değildi. Oraların da kendilerine göre kanunları vardı. Her giren planlandığı gibi altı yedi ay sonra çıkıp gelemiyordu. Bazı çocuklar oralara girmemek için sokaklarda donmaya razı olmuşlardı. İçeride dövülmüşler, tartaklanmışlardı. Aralarında tecavüze uğrayanlar bile olmuştu...
(Tarihsiz, devamını yazacağım... )
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜMİDİM BİTERKEN BAŞLAR
General FictionSokak çocuklarını anlatan bir dizinin senaryosu olarak başladı bu kitabın hikayesi.. Sokak çocuklarını anlatacaktı, çektikleri çileler bölüm bölüm ekranlara gelecekti…O çocuklardan ikisinin destansı mücadelesi, sokaklardan kurtuluşu yavaş yavaş işle...
