Farzet ki ;
Bu sana son mektubum.. Biliyorum, daha öncede hiç mektup yazmadım sana.. zaten mektup yazmayıda pek beceremem ben.. sadece giriş cümlesi Afili olsun diye böyle başlamak istedim.. yaşarken olmasa bile yazarken olsun etkilemek istedim seni.. aslında bakarsan şimdi ne yazacağımıda bilmiyorum. . Böyle anlarda bir kaç güzel kanatlı cümle kurmak istiyor insan. . Uçup sevdiği adamın omzuna konsun diye, kulağına ölüm gibi sevdiğini fısıldasın diye.. istiyor İşte İnsan ,göndermeye cesaret edemese bile. .
Neyse. ..
Biliyormusun ? Senden sonra pek bişey değişmedi. . Bizim gibi insanların hayatları ne kadar değişebilir ki zaten..
Bazen onca şeyden sonra 'ne istiyorsun'? Diye soruyorlar..
SENİ DIYEMIYORUM. .
Demiyorum artık o gelsin, kurtarsın beni diye..
Istediğim şey artık. . Yıldızsız bir gece olmak. .
Zifiri, alaca karanlık bir gece..
Çünkü ''yalnızlık '' bi tek gecenin kör karanlığında anlamlı oluyor..
Bu kendi içinde kaybolmak gibi birsey ..
Kendi tenine içerden dokunmak gibi..
Böyle yasamaya öylesine alıştım ki; bu yüzden gelsin kurtarsın beni demiyorum. .
Dokunduğun her yer yara bere içinde .
"Gece" her dokunuşuyla kanıyor. .
Bu yüzden yaralarım hiç kapanmıyor tenimde. .
Insanlar aşkın ten'den ibaret olmadığını bilmiyorlar. . Anlat onlara sevgilim..
Her biri hep iz bırakıp, çekip gitmek istiyor ..
Herkes başka bir bedende, farklı olmak istiyor.. belki de biraz nefes olmak..
Birileri daha güneşli bir sabaha uyanmak için, diğerlerini gecenin ayazında üşütüyor..
Ben gibi satır aralarına sıkışanlar ;
Kısacık hayatımızda uzun cümleler kurmak ne garip?
Bi insanı severken , yokluğuna alışma çabası ne saçma?
Unutmak için sevmek ne tuhaf?
Kafanı şişirdim yine, kusuruma bakma sen olur mu?
Zaten bu mektubu da göndermeyecegim...
Sana dair; yazılmış defterimde bir gün okur ümidiyle bekleyecek...
Şimdi kapatıyorum geceyle birlikte defterimi ..
Hoşçakal Gelmeyen 'im
Öpüyorum sonsuz gidişinden. .
Melike Bodur / şiir gecesi
