➰ YILLAR SONRA ➰

~15.Bölüm~ Ay Işığı.

Bu bölüm pek olaylı bir bölüm değil.Gerçekten zaman bulamadığım için yeni bölümle pek ilgilenemedim.Bunu geçiştirme olarak düşünün daha sonra zaman bulursam elimden geldiğince uzun bir bölümle karşınıza çıkıcam....İyi Okumalar....

Çok geçmeden kocaman saks mavisiyle yazılmış TULİPS tabelasını gördüm.Taksimetrede yazan ücreti ödedikten sonra bara girdik.Gürültülü müzik sesini ilk duyduğumda gözlerimi kısarak kulağım tıkadım.Daha sonra alışmıştım zaten.
Geleli 1 saate yakın olmuştu Ahsene tuvalete gideceğimi söyleyip masadan kalkmıştım.Tuvalete doğru yürüken gördüğüm kişiyle ağzım açık kalmıştı tek başına ne yapıyordu bu burada?

***

Karşımda tek başına oturmuş elindeki bira şişesini   ' kafasına dikmiş Doğukan'a şaşkınca baktım.Yanına gidip gitmeme tereddütünde kalmışken adımlarımı oraya doğru yönlendirdim.Yanına oturduğumda ilk önce beni fark etmemişti fakat barmene bende bir bira alabilirmiyim dediğimde sesim tanıdık gelmiş olacakki yüzünü bana çevirdi onunda yüzünde bir şok dalgası yayılmıştı.Beni burda beklemediği açıktı.

"Sen ne arıyorsun burda?"

"Asıl sen ne arıyorsun burda oturmuşsun tek başına hayret Merihte yok"

"Ya kafamı dağıtmak istedim biraz asıl sen tek ne arıyorsun?"

"Tek değilim"dediğimde kim olduğunu sorarcasına bana baktı.

"Ahsenle geldim"dediğimde yüzünün kasıldığı bariz belliydi.

"Ne-neyse ben gidiyim bayadır burdayım"deyip kalkmaya yeltenince elinden tutup oturmasını işaret ettim.İlk elime sonra bana baktı.

"Bir sorunmu var?"

"Onu sana sormam gerek.Neden Ahsenden kaçıyorsun Doğu?"

"Kaçmıyorum sadece..."sadece deyip devam etmemesi bana cevap hakkı doğurmuştu.

"Sadece ne Doğu?Sadece ne?İlk Ahsenle konuşup ertesi günü başka kızla öpüşmek ne demek?Bak belki Ahsen bu söylediğimi duysa beni öldürür ama söylemek zorundayım öğrendiği zaman saatlerce ağladı hemde saatlerce gerçekten iyi hissetmediği için bizde kaldı.Merih biliyor."

"Ağladımı?"dedi yüzündeki kırgınlık,pişmanlık,üzüntü aynı zamandada öfke duygusunu barındıran ifadesini silmeye gerek duymadan.Neye öfkeli olduğunu biliyordum.Öfkesi sadece kendineydi.kızgınlığı kendineydi.Onunda Ahsene karşı duygularının olduğunu biliyordum.Sadece kendisinin fark etmesi için zaman vermiştim ama becerememişti.Doğukan tek kıza bağlı kalan tiplerden değildi kafasına göre takılırdı.Bu yüzden korkuyordu.

"Evet ağladı.Söylesene Doğu birinin senin yüzünden bu kadar ağlaması kötü hissetmeni sağlamıyormu?Yada ne bileyim vicdanın sızlamıyormu?"Sıkıntıyla iki saattir tuttuğu nefesini sesli bir şekilde dışarı bıraktı.

"Lanet olsunki çok canımı acıtıyor!Hele bu kişi Ahsenken kat kat daha fazla acıyor canım Duru!"
Yeterdi bu kadar sakinlik gösterisi.Birazcık daha kendimi tutarsam daha kötü patlayacaktım.Bu yüzden onun ses tonunda bağırmaktan hiç çekinmeden konuştum.

"Ona duygularının olduğunu biliyorum!Sadece korkuyorsun!Tek kıza bağlı kalamamaktan,onu üzmekten,kırmaktan.Ama görmüyormusun Doğu!Gün geçtikçe daha kötü oluyorsun,oda öyle bunu size yapmayın bunu kendinize yapmayın boşu boşuna!şimdi Ahsenide alıp gidiyorum ve herşey iyice rayından çıkmadan en kısa zamanda konuşucaksın onunla!" diye bağırıp az önce geldiğim yoldan geri döndüm.Ahsenin yanına vardığımda çantamı hızla elime alıp

"Hadi gidelim"dedim.Ne olduğunu anlamadan oda çantasını aldı ve çıkışa doğru ilerdik.Kapıya gelince arkama dönüp tekrar bu kötü manzaraya baktım.Her türden insan vardı ve kişilikleri yüzüne bile vuruyordu.Aşina olunmuş yıkımlardan kalanlar, paçayı kurtaramayanlar,kendini ağırdan satan hafif insanlar, ucuzlukta satılan dostluklar, sahte gözyaşları akıtanlar, kendini mutlu zannedenler, âşıklar, düzenbazlar, üçkâğıtçılar, bu kadar çeşit insan varken raks eder gibi hala nasıl döndüğüne bir anlam veremiyordum dünyanın.Kafamı son kez olumsuzca salladıktan hemen sonra kendimizi dışarı attık.İçerideki o sigara ve ter kokusundan dolayı oluşan kasvetli havadan kurtulduğumuz için ciğerlerim bayram ederken Ahsen konuşmaya başladı

"Ne oldu birden?"Tabiki ona Doğukan'dan bahsetmeyecektim.

"Önemli birşey değil sadece aptal bir sapıkdan rahatsız oldum"diye uyduru verdim hemen.Anlamışcasına başını salladı oda.

Ahsen bugün kendi evine gitmek istediğini söylediği için ilk o inmişti taksiden.Daha sonra benim evimin önüne gelince ücreti verip para üstünü beklemeden indim.Çok yorgundum onu bekiycek bile gücüm kalmamıştı.Eve girip odama çıktım ve süngerboplu annemin aldığı pijama takımı giyip saçımıda gece terlediğim için gelişi güzel bir topuz yapmıştım.Kendimi yatağıma attığımda dışarıdan perdenin arkasından yansıyan ay ışığı dudaklarımın yukarı doğru kıvrılmasını sağlamıştı.Ay ışığı, Güneş ışığından daha değerli olmuştur hep. Güneş ışığına ulaşmak kolaydır. Gündüz vakti, odanda bir ışık, bir aydınlık varsa, bu Güneş ışığıdır. Ama gece, odanın ışıkları kapalıyken, odana bir ışık sızmışsa, bu sokak lambası olabilir, araba farı olabilir, karşı apartmanın herhangi bir katının herhangi bir odasındaki beyaz renkli ışık veren ampul olabilir...
Ay ışığının pencereden odana vurabilmesi için, pencereden baktığında görebileceğin bir yerlerde olması gerekir. Ve eğer bakıp Ay ışığı olduğuna emin olursan, nadir olan bir şeyi yakalamış gibi gelir belki de sana. Saf bir ışıktır o, belki öyle olduğunu bildiğinden öyle hissedersin. Ta oradan, binlerce kilometre uzaktan gelir yatağının üzerine düşer ışık. O an, odanı yarım yamalak aydınlatan ışık sadece Ay'dan geliyordur. Sanki sadece senin odan için uğraşıyor gibi, sadece sana özel bir şey gibi. Halbuki Ay, dünyanın her tarafında aynı Ay'dır. O an sadece senin odana gelmez ışık, dünyanın başka bir köşesinde de gecedir o an, ve dünyanın o köşesinde küçük evinin küçük odasındaki yatağında uyumak üzere olan küçük bir siyahi kızın da yüzüne vuruyordur.

En son düşüncelerim bunlarken.Yüzüme vuran o umut verici ışıktan dolayı kıvrılan dudaklarım yavaşça normal halini almıştı.Evet umut verici...Çünkü ay geceleri acı çekenler için bir umut ışığıdır...