My Brother's Best Friend

Hoofdstuk 29

Het was lang geleden dat ik een weekend alleen thuis heb gezeten. Ik had mijn telefoon op mijn kamer liggen terwijl ik op de bank lag met een dikke deken en een kop chocomel.

De herfstweer was weer begonnen en de laatste zomerdagen waren zo goed als voorbij. De regen kwam weer veel te voorschijn. Perfect om in het penthouse opgesloten te zitten en naar de tv te kijken.

Ik had mijn telefoon expres boven laten liggen want ik wilde geen medelijden van mijn vriendinnen. Zaterdagochtend, ook wel gisterochtend, had ik een berichtje van Keegan gekregen. Hij wilde tijd alleen hebben, me voorlopig even niet zien of spreken. Kort gezegd, hij is klaar met me en wil me niet meer zien. Ik ben gedumpt.

Gisterochtend, na het bericht, heb ik tot ergens in de middag met Tess zitten bellen. Ze zei dat als hij echt van me hield hij wel terug zou komen. Of dat waar is weet ik niet want we waren pas 3 weken samen. Een maand lukten ons niet eens.

In de middag heb ik mijn telefoon op mijn kamer achtergelaten en ben ik op de bank gaan liggen. Tegen avondeten was ik nog steeds alleen dus ben ik naar de lobby gegaan en bij Paul gaan zitten. We hadden een pizza besteld en kletsten nog een tijdje over van alles.

'S avonds ging ik naar bed zonder nog maar een blik op mijn telefoon te werpen. Nu lag ik weer op de bank, netflix te kijken, terwijl de tijd langzaam voorbij ging.

De huistelefoon ging af en ik stond op. Het was Paul. Ik nam op. "Hey" "Er is hier een jongen voor je, hij komt me bekend voor, bruin haar, bruine ogen.  Een oude vriend?"

Ik slikte. "Stuur maar naar boven" Ik wierp een blik in de spiegel in de gang. Mijn haren zaten op een rommelige knot, ik had geen make-up op en zat in een  legging en een trui.

Ik ging weer op de bank zitten en keek de film verder. De lift ging open en Dean kwam voorzichtig de woonkamer binnen. "Als je me hier niet meer wil zien kan ik gaan" Ik schudde mijn hoofd.

Hij kwam naast me op de bank zitten. "Hoe gaat het? Ik had meerdere berichten naar je telefoon gestuurd maar je reageerde niet." "Ik heb sinds gisteren er niet meer op gekeken"

"Wat is er gebeurd?" Ik haalde mijn schouders op. "Hij wil me niet meer zien." Dean keek me even niet aan. "Het spijt me, Han"

Ik stond op en liep naar de keuken. "Ach, het was ook dom van me om te denken dat mijn leven een keer zonder drama kon zijn" Dean leunde tegen de deuropening aan. "Hanna"

Ik zuchtte. "Kom, je moet een keer naar buiten" Ik keek hem lang aan. "Heb je gezien wat voor weer het is, ik ga niet naar buiten" "Alleen eten, ik ga je niet vermoorden hoor"

"Maar ik zie er niet uit" Hij schudde zijn hoofd. "Han, je ziet er goed uit. Trek wat aan je voeten en we kunnen gaan."

Ik liep naar mijn kamer en pakte mijn roze Uggs uit de kast. "Ik lijk wel gek" mompelde ik zacht.

Beneden stond Dean te wachten. Ik zei niks en liep naar de lift. We gingen naar beneden en stapte in Dean zijn auto.

De grote zwarte auto. De herinneringen van alles wat er in deze auto is gebeurd, en om er nu in te zitten is overwelvend. De ruzies, het zoenen, het geschreeuw, het gefluister, en meer.

"Ik ken een klein restaurantje, het is een halfuurtje rijden, maar dan hoeft niemand je met me te zien" Ik knikte enkel alleen en keek naar buiten.

De grijze lucht was vies en de regen tikte tegen de ramen. "Doe je nog aan dansen?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee"

Ik was al gestopt toen we nog een relatie hadden, omdat ik altijd bij hem was en mijn lessen oversloeg. Na het uit ging heb in nog geprobeerd, 3 lessen, maar mijn hoofd was er niet bij dus was ik helemaal gestopt.

Ik was best goed, zat in het demo team, deed danswedstrijden en trainde 4 keer in de week.

"Surfen?"  Ik knikte. "Dat wel, alleen in de vakanties trouwens"

"Damion vroeg laatst nog naar je" "Echt?" 

Damion was één van zijn beste vrienden. Damion was ook tegen de drugswereld waar Dean zich in begeeft. Van alle vrienden van Dean was Damion de enige die ik eigenlijk echt kon uitstaan. 

"Hij vroeg of je binnenkort nog naar zijn feest kwam" Ik zuchtte. "Uhm, ik weet het niet" Dean knikte. "Ik snap het, je weet nog niet of je mij kan vertrouwen" Daar was geen discussie mogelijk. 

"Ik kan je niet zomaar vergeven voor alles wat er is gebeurd. We zijn niet voor niks uit elkaar gegaan." "Dat was niet mijn beslissing, jij was weggelopen" Ik keek naar Dean. "Daar had ik zo mijn redenen voor en je weet zelf ook dat ik niet langer kon blijven" Hij keek even opzij en toen weer naar de weg. "Je gaf ons geen kans om te herstellen" 

Een traan liep over mijn wang. "Jawel. Dean, ik heb zo ontzettend vaak je die kans gegeven. Ik wilde al maanden weg maar ik gaf je iedere keer weer een laatste kans! Iedere keer hoopte ik dat ik de Dean zou zien die ik ontmoette, de Dean die ik nu voor me zie" Het laatste mompelde ik zacht. 

Dean draaide een parkeerplaats op en keek me nu recht aan. "Waarom wil je het niet proberen als ik nu ben wie je wilt dat ik ben?" "Omdat je de vorige keer ook opeens veranderde. Toe veranderde je ook opeens. Hoe weet je zeker dat het nu niet weer gaat gebeuren?" 

"Omdat ik nu ben veranderd, geef me de kans om het te laten zien" Ik keek naar buiten. "Ik wil zo graag, maar ik ben klaar met mensen vertrouwen. Na jou had ik gezworen niemand meer te vertrouwen, ik deed het toch, en hij ging vreemd."  Ik keek naar mijn voeten. "Ik kan het niet meer aan om keer voor keer gebroken te worden." 

Dean keek voor zich uit en legde zijn hand op het stuur. Met zijn andere arm leunde hij tegen de deur en ging hij met zijn hand over zijn kin. Een trekje als hij geïrriteerd raakte. "Denk je dat je me nu niet kan vergeven of nooit niet?" Ik probeerde het juiste antwoord te geven. 

"Ik zeg niet dat het nooit is, maar ik moet meer zien om te weten of ik je kan vertrouwen, dan zien we wel of ik je kan vergeven. Ik heb je maanden niet gesproken, sinds vrijdag is er zo veel gebeurd, ik moet rust in mijn hoofd krijgen over hoe ik het allemaal ga oplossen" 

Hij knikte. "Wil je nog iets eten, of wil je dat ik je naar huis breng?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik hoef nog niet naar huis, maar ik hoef ook geen restaurant, fast food zal me goed doen" Hij glimlachte klein en reed naar de dichtstbijzijnde fastfoodtent. 

Binnen was het super rustig. We gingen aan een tafeltje zitten en bestelden alle twee ons eten. 

"Han, zou je weer willen gaan dansen?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb er nooit echt over nagedacht. Ik zou met Keegan gaan hardlopen maar dat zal ook niet meer doorgaan" Hij knikte. 

Er viel even een pijnlijke stilte. Ik nam een slok van mijn milkshake. "Opzich is dansen wel weer een optie om te doen. Vrije tijd heb ik genoeg" Dean haalde zijn schouders op. "Je was goed, het was een uitlaatklep voor je" Ik zuchtte. "Misschien ga ik wel weer een les proberen." 

Een uitlaapklep kon ik op dit moment wel gebruiken...