My Brother's Best Friend

Hoofdstuk 34

We zaten ongemakkelijk naast elkaar op zijn bed. Hij keek me niet aan. Ik keek hem niet aan. Jaden zat voorover gebogen met zijn hoofd in zijn handen. Ik zat met me rug tegen de muur aan en in een kleermakerszit. Ik had mijn ogen gesloten en luisterde naar de stilte in de kamer. 

Zo zaten we al een aantal minuten, misschien zelfs wel een kwartier. De stilte was pijnlijk en je voelde de druk van die stilte gewoon op je borst hangen. Ik probeerde me compleet af te sluiten van de wereld en niet te denken aan de ongemakkelijke situatie waar ik nu nog in zat. 

De druk werd met de minuut erger. Ik wist zeker dat Jaden dezelfde druk voelde en het was als een tikkende tijdbom. Het zou stil in de kamer blijven tot één van ons de druk niet meer aan kon en zijn gedachtes en gevoelens bloot gaf. 

Als die bom eenmaal was afgegaan dan was er geen ontkomen meer aan. Dan ging er een dominoreactie af, net zolang tot dat alle emoties eruit waren gegooid en tot alle gedachtes en meningen waren vrij gegeven. 

De druk was na die bom dan zeker afgenomen. Ik zou af zijn van alle emoties die ik sinds het einde van onze relatie had opgekropt. Ik zou al mijn gedachtes hebben uitgesproken, Jaden zou weten hoe ik er over dacht. Maar ik zou te weten komen wat zijn emoties en gedachtes zijn. En daardoor zou er weer drama komen. Altijd weer dat dramaprobleem. 

Ik weet niet waarom, maar volgens mij staat er een bordje op mijn rug met Deze meid heeft nog niet genoeg drama in haar leven, laten we haar nog meer drama geven Dat staat er volgens mij echt want de laatste tijd was dat alles in mijn leven wat nog gebeurde. Drama. 

Ik voelde de woorden langzaam naar mijn mond rollen. Ik wilde het kwijt, maar ook weer niet. Net hadden we al een deel uitgesproken. Eigenlijk alleen Jaden, maar doordat hij al een deel had uitgesproken was er nu een pijnlijke stilte ontstaan. 

"Ik hou nog steeds van je, Hanna, dat zal ook niet weggaan" 

Maar een paar woorden, maar zo veel betekenis in die enkele woorden. Maar een paar woorden die samen één grote pijnlijke spanning in een kamer kon creëren.

Dat was het effect van die 12 woorden. Allemaal een kleine betekenis maar samen was de betekenis zo groot dat ik niet wist wat ik moest zeggen. Het enige wat ik had gedaan is naar hem kijken. Staren. Ik staarde hem aan en zei niks. Hij ging voorover zitten en legde toen zijn hoofd in zijn handen. Ik ging tegen de muur aan zitten en toen begon de bom langzaam te tikken. 

De druk werd ondragelijk. Ik wilde af van de druk op mijn borst. Jaden tegen me aan hebben, zijn handen over mijn lijf voelen en zijn lippen over mijn huid. Ik wilde dat Jaden me weer tegen hem aan hield. 's Nachts tegen hem aan kruipen en hem zien slapen. Ik wilde hem weer voor mezelf. Dat hij me geloofde, dat wilde ik.

Maar ik wilde niet de eerste zijn die de tikkende tijdbom liet afgaan. Ik wilde niet dat hij dacht dat ik hem zomaar kon vergeven. Ik wilde niet dat Jaden me zag als iemand die bij iedere knip die hij maakt met zijn vingers terug komt als een kleine verloren puppy. Ik wilde niet het meisje zijn dat hij een slet noemde en dan toch nog naar hem terug ging. Ik wilde niet het afhankelijke meisje lijken. 

Een kwispelende puppy.

Dat moesten mensen nou juist niet denken als ze aan mij dachten. Maar als ik Jaden zomaar weer een kans zou geven dan zouden mensen dat wel van me gaan denken.

 Ik weet dat Jaden me terug wil, zijn woorden waren duidelijk. Maar ik wil weten of hij het meent. Of hij met heel zijn hart zeker is van zijn zaak, want ik kan het niet aan om nog een keer zo gedumpt te worden door Jaden. Ik kon dat niet aan. 

De gedachtes in mijn hoofd maakte me gek. Ik was continue een gevecht, een debat, een strijd aan het houden met mezelf. Ik was aan het denken en ik wist niet wat ik nou eigenlijk echt wilde. 

Ja, ik wilde Jaden terug. Maar kon ik dat nu wel direct weer aan? Kan mijn hart dat wel aan?

Ik werd gek!

"Hanna, alsjeblieft geloof me als ik zeg dat ik van je hou. Ik wil je niet kwijt, niet weer. Geef me een kans. Ik snap dat het niet helemaal eerlijk is om mij een tweede kans te geven, maar ik smeek je om het wel te doen" 

Daar ging de tikkende tijdbom af. Het tikken was gestopt en de bom ging af. Een traan viel over mijn wang en al mijn gedachtes en emoties kwamen eruit. Alles waar ik mezelf gek mee maakte in mijn eigen hoofd. 

"Ik snap je, Hanna, geloof me. Ik had je nooit een slet moeten noemen, maar ik dacht dat ik echt verliefd was op Regina. Ze liet me geloven dat ik echt verliefd was en dat je die nare dingen had gezegd. Ik had beter moeten weten, daar had je gelijk in. Ik had niet vreemd moeten gaan, het was een opwelling en daarna maakte ik de keuze om er verder mee te gaan. Ik weet dat het stom was, maar ik dacht dat... dat het echt was omdat Regina me allerlei dingen toe fluisterde, die ik wilde horen. Ik weet dat ik als een meid klink, maar ook jongens willen zo af en toe dingen horen van hun vriendin" 

Ik veegde mijn tranen weg. "Had dat dan gezegd tegen mij! Zei gewoon tegen mij dat ik af en toe wat meer kon tonen in die relatie van twee weken! Ik kan niet ruiken wat ik fout doe. Je moet me soms gewoon vertellen wat er is! Anders komt het nooit goed! Niet nu, niet ooit!" 

Hij knikte. "Ik beloof je dat dat echt gebeurd! Ik zal dat doen, maar dat moet jij ook, beiden moeten we gewoon iets harder werken om het te laten werken. We dachten beiden dat ons dat makkelijk moest lukken, maar jij het je vertrouwensproblemen en ik heb nooit een serieuze relatie gehad met ook maar één meisje, dus ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. Daar heb ik jou voor nodig. Ik weet dat ik jou vertrouwensproblemen en nu echt niet beter op hem gemaakt met mijn acties, in tegendeel, maar ik wil je niet kwijt raken" 

Ik deed mijn mond open maar was eigenlijk nog niet klaar met nadenken over de juiste keuze met woorden. "Ik denk... dat we eerst even moeten kijken, rustig aan beginnen, niet te veel mensen vertellen en niet te snel van stapel gaan" Hij knikte en wilde antwoord geven maar ik stak mijn vinger op om aan te geven dat ik nog niet klaar was met praten. "Verder, wil ik dat we duidelijk gaan communiceren met elkaar, want dit gaat niet langer... Ik wil eerlijke antwoorden, ook al doen ze soms pijn, leugens doen veel meer pijn." 

Hij knikte. "Daar ben ik mee eens. We kunnen gewoon langzaam starten" Ik knikte. "En verder, Dean is gewoon een vriend van me waar ik zo nu en dan mee praat. Ik snap dat je dat niet fijn vind, aangezien hij mijn ex is, maar ik geef hem een kans net zoals ik jou een kans geef. Ik wil niks meer met Dean dan dat het nu is. Ik wil dat dat duidelijk is voor je. Er zal echt wel een keer komen dat hij bij me is, zonder jou, alleen, maar je moet me vertrouwen. Jij wil dat ik jou vertrouw, dan moet je mij ook vertrouwen. Als je iets niet fijn vind wat hij doet, ga je hem niet aanvallen, niet bezitterig gaan doen, dan zeg je dat tegen mij alleen, en dan komen we er samen uit" 

Hij knikte en keek naar de grond. "Ik vind het inderdaad geen fijn idee dat hij weer in je leven is, maar jij weet zelf wat je doet, dus vertrouw ik je. Ik zal niet meteen al die dingen kunnen doen, die je van me vraagt, maar ik ga mijn best doen" 

"Meer vraag ik dan ook niet van je" Hij legde zijn hand op mijn been. "Krijg ik nu alsjeblieft een kus? Want daar wacht ik echt al te lang op?"