Secrets

Chapter 37

"Ja, meer heb ik niet nodig", mompel ik en kijk naar de sneeuwvlokjes.

• • •

"Harry, ben je zeker dat je alles hebt?" "Ja, je hebt het nu al 100 keer gevraagt!" "Ja maar ik kom het niet brengen als je iets vergeet." "Hoeft ook niet want ik heb niets vergeten." "Ga nu maar, Thomas zit al 5 minuten in de taxi." "Ja maar jij houdt me tegen." Hij lacht even en trekt me in een knuffel. "Ik ga je missen, Harry." "Ik ben terug in 2 weken." "Je huis zal weer helemaal in orde zijn." Ik knik en ga naar buiten waar Thomas onze koffers als in de taxi heeft gelegd. Ik zwaai nog even voor de taxi vertrekt opweg naar 2 geweldige weken.

~ ~ ~

"Ik heb er zin in!" "Ik ook." "We moeten de uitgang zoeken." "Ja maar alles is in het frans." "Ik dacht dat jij frans kende?" "Ja maar ook niet perfect." Thomas lacht en neemt mijn hand vast, "Ik denk gewoon de sortie volgen." Ik knik en sleur de zware koffer achter me heen. "Het is kou." "Je hebt al een dikke jas aan." "Met een shirt." "Je bent raar." Thomas grinikt en probeert een taxi te roepen. "Je frans accent is grappig." "We zullen volgende keer eens luisteren naar jou frans accent, styles." Ik lach en kijk naar buiten. "€4" Ik geef hem het geld en neem de koffers uit de kofferbak. "Het is redelijk groot." "Ja, op de foto's zag alles er goed uit." "Harry, je hebt toch niet het duurste eruit gekozen?" "Niet als je dat niet wil." "Dat moest je niet doen." "Oops.." Ik ga naar binnen en check in.

~ ~ ~

Als het 19 uur is besluiten we om iets te gaan eten. We zetten ons neer met een uitzicht op het witte, verlichte stad. "Versta jij er iets van?" "Nee maar ik kan wel pizza lezen." "Haha, misschien moeten we een engelse menu vragen?" "Kan een goed idee zijn." Ik knik en roep een ober, "Zouden we de engelse menu mogen? We kunnen het namelijk niet lezen." De ober knikt en gaat weer weg. "Harry?" "Mm.." Ik kijk weg van het uitzicht, recht in een beter uitzicht. "Bedankt voor alles." "Ik heb niets gedaan.." "Jawel, je hebt dit gedaan." "Het is gewoon een vakantie." "Die heel veel voor mij betekend." Ik glimlach even en bedankt de ober die de menu's op de tafel legt.

Na het eten hebben we besloten om een wandeling te maken in het park dat uitkomt op de eifeltoren. Ik neem onopvallend sneeuw and maak een klein balletje in mijn hand, "Hey Thomas!" Hij draait zich om en ik smijt het balletje recht op zijn hoofd. "Aw!" Ik lach en kijk naar het raar gezicht dat hij maakt als hij de sneeuw van zich af schud, "Jij bent nog lang niet jarig!" "Eigenlijk in 2 maand en een paar dagen." Hij grijnst en neemt me vast en wrijft met zijn hand vol sneeuw in mijn gezicht. "Dat is kou!" "Nee, omg Harry, het spijt me! Ik dacht dat het warn was!" Ik lach door zijn opmerking en haal het sneeuw uit mijn haar. Ik neem Thomas's hand en loop door, "Kijk!" De toren is bellicht met lampjes net zoals het gras oppervlak erachter. "Er ligt hier geen sneeuw." "Zo kunnen mensen zoals wij er gaan zitten zonder een natte broek te hebben." "Oh.." Hij lacht even, gaat zitten en trekt aan mijn hand zodat ik ook moet gaan zitten. "Ik ga even iets halen, wacht hier." Ik knik en kijk hoe Thomas verdwijnt onder de toren. Ik kijk aandacht naar de toren die verlicht is, ga iedereen lampje af met mijn ogen tot iemand mijn uitzicht blokeert. "Het spijt me, je blokeert mijn uitzicht." "Ik ben het uitzicht." Je kan duidelijk horen dat het fransmannen zijn aan hun accent, "Kan goed zijn maar ik kijk liever niet naar jullie." Ik word omhoog getrokken bij de kraag van mijn jas en kijk in iemand zijn ogen. "Nu moet je wel naar mij kijken." "Zou gemakkelijker zijn als je me neer zet." Hij zet me neer maar laat me niet los, nee hij trekt me zelfs dichter tegen hem aan. Ik moet zeggen, hij ruikt goed maar een persoonlijke ruimte zou wel leuk zijn geweest. "Wat doen jongens zoals jij hier alleen?" "Ik ben aan het wachten op iemand." "Heeft iemand je in de steek gelaten want het ziet er niet naar uit dat ze terug komt." "Ten eerste, hij komt wel terug en als tweede, kan je me loslaten, ik heb het warm genoeg." Hij schudt zijn hoofd en trekt me nog dichter, "Wat als wij je nu eens meenemen naar ons huis waar we gezellige dingen kunnen doen." "Nee, bedankt." "Foute antwoord, Harry." Mijn naam komt er als fluisterend uit, iets wat me zeer bang maakt, moet ik zeggen. Ik ben nu letterlijk het vlees tussen een mensen hamburger. Ik voel de adem in mijn nek dichter komen maar de jongen die voor me staat komt langzaam naar me toe. "Laat hem los!" Ik voel hoe de jongens schrikken en terug afstand nemen. "Heb je me niet gehoord? Laat hem los!" "Waarom zouden we?" "Omdat hij van mij is." "Jij kan die grote suikerspin in je gat steken, wij nemen deze jongen." Thomas duwt de jongens van me af en geeft de suikerspin aan mij, "Blijf hier staan, ik doe dit wil." Ik knik zacht mijn hoofd heen en weer maar Thomas geeft de jongens een klap in hun gezicht, "En als jullie hem nog 1 keer aanraken of aankijken zullen jullie dit niet meer kunnen na vertellen!" Ik kijk hoe Thomas elk woord, één voor één uitspreekt. Op dit moment besef ik dat het Thomas is en het altijd Thomas zal zijn.